W 1955 r. Zarząd Główny Ligi Przyjaciół Żołnierza, która wówczas zajmowała się lotnictwem sportowym, ogłosił konkurs na projekt szybowca szkolnego. Wybrany w ten sposób szybowiec miał zastąpić szybowiec IS-3 ABC. Na konkurs ten wpłynęło łącznie 8 prac, przy czym tylko 3 prace uznano za nie spełniające warunkcw konkursu. Konkurs rozstrzygnięto w marcu 1956 r. Pierwszej nagrody nie przyznano, ponieważ żaden z projektów nie nadawał się do bezpośredniej realizacji. Drugą nagrodę przyznano projektowi technika Tadeusza Grudzieńskiego, oznaczony godłem X-11 ”Czajka”. Dalsze miejsca zdobyły projekty szybowców "Wróbel" opracowany przez inż. Ireny Kaniewskiej oraz "Młodzik" konstrukcji inż. R. Lewandowskiego. Równocześnie wyróżnione zostały: "Kawka" inż. Tadeusza Chylińskiego i "Kangur" inż. Adama Lewandowskiego.

Zgodnie z wymaganiami konkursu szybowiec "Kawka" przeznaczony miał być do szkolenia początkowego pilotów szybowcowych metodą jednosterową,  szkolenia na chwiejnicy, startów z lin gumowych oraz za wyciągarką. Szybowiec miał posiadać dobre właściwości lotnie, które umożliwiłyby początkującym pilotom zapoznanie się z lotami ślizgowymi, żaglowymi na zboczu oraz z lotami na termice. Przewidywano budowę w wersji z kabinką i bez kabinki.

Konstrukcja szybowca została zaprojektowana z uwzględnieniem podziału na proste zespoły konstrukcyjne i wzajemną zamienność typowych zespołów. Wybrano schemat statyczny, umożliwiający ograniczenie ilości cięgieł do minimum, co zapewnia wygodę użytkowania. Zespoły konstrukcyjne najbardziej narażone na uszkodzenia przy lądowaniach awaryjnych zabezpieczono przed uszkodzeniami przez zastosowanie prostego i taniego elementu najsłabszego w przypadku twardych lądowań.

Projekt szybowca "Kawka" nie został zrealizowany.

Konstrukcja.
Jednomiejscowy górnopłat zastrzałowy o konstrukcji mieszanej.
Skrzydło drewniane, jednodźwigarowe z kesonem noskowym. Od dźwigara do krawędzi spływu pokryte płótnem. Dźwigar o przekroju ceowym. Skrzydło podparte metalowymi zastrzałami, zwichrzone geometrycznie i wyposażone w lotki typu "monospar".
Kadłub składa się z oddzielnych zespołów: skrzynki, kratowej części centralnej i 2 belek ogonowych. Skrzynka konstrukcji drewnianej o przekroju trapezowym. Centralną część kadłuba stanowi kratownica przestrzenna spawana z rur stalowych (16 prętów).  Belki ogonowe o przekroju kwadratowym, skrzynkowe, czteropasmowe o konstrukcji drewnianej. Miejsce pilota nieosłonięte lub wyposażone w kabinkę. Kabinka o konstrukcji drewnianej, pokrycie z cienkiej sklejki, wyposażona w wiatrochron z plexi.
Usterzenie pionowe i poziome konstrukcji drewnianej, stery kryte płótnem.
Podwozie jednokołowe. Płoza ogonowa umieszczona na dolnej połówce statecznika kierunku.