Samolot został skonstruowany przez Toma Saltera i zbudowany pod cywilnym oznaczeniem Cessna T-50 w 1939 r. Prototyp został oblatany w marcu 1939 r. W 1939 roku zbudowa- no 24 samoloty T-50 do cywilnej komunikacji lokalnej.

W 1940 r. rozpoczęto masową produkcję samolotu dla potrzeb wojska, jako samolot treningowy pod oznaczeniem AT-8 i AT-17. Wersja AT-17 otrzymała nazwą ”Bobcat”. Odmiana tej wersji przeznaczona dla USAAF i USATC budowana była od 1942 r. pod oznaczeniem UC-78 ”Bobcat”. Przeznaczona była do lotów dyspozycyjnych i szkolenia załóg. Była to najliczniej produkowana wersja. Łącznie w latach 1939-1944 wyprodukowano 5402 samoloty we wszystkich wersjach, w tym 3437 w wersjach C-78, UC-78, UC-78A, UC-78B, UC-78C.

Duża liczba samolotów T-50 (AT-17 i UC-78) po zakończeniu wojny została sprzedana przez amerykańskie władze wojskowe jako demobil. Samoloty te znalazły się w wielu krajach na świecie. Służyły one głównie do szkolenia załóg dla lotnictwa wojskowego i komunikacyjnego oraz jako dyspozycyjne i taksówkowe. W 1965 r. było jeszcze na świecie w użyciu ok. 800 samolotów.

W Polsce.

Do Polski samoloty Cessna UC-78 ”Bobcat” zostały sprowadzone przez PLL ”Lot” w liczbie 21 egz. pod koniec 1946 r. Wszystkie samoloty pochodziły z produkcji wojennej i miały za sobą kilka lat służby podczas wojny. Do używalności doprowadzono 14 egz., pozostałe przeznaczono na części zamienne. Samoloty zarejestrowano w 1947 r. PLL ”Lot” zakupił je z przeznaczeniem do szkolenia załóg w lotach na samolotach dwusilnikowych z wciąganym podwoziem oraz w lotach nawigacyjnych i lądowaniach bez widoczności. Okresowo były używane również do lotów dyspozycyjnych i rejsowych na trasie Koszalin-Szczecin.

PLL ”Lot” eksploatował samoloty Cessna UC-78 do 1949 r. po czym je skasowano z wyjątkiem samolotu ze znakami SP-LEM, który w 1952 r. przejął Instytut Lotnictwa. Po przerejestrowaniu na znaki SP-GLC był dalej użytkowany do sierpnia 1962 r. do holowania szybowców, holowania celów powietrznych, które były opracowywane w Instytucie w latach 1950-tych, do wywożenia skoczków spadochronowych i do lotów dyspozycyjnych. Z samolotu tego wykonane zostały rekordowe skoki spadochronowe: 15.07.1953 r.- W. Tracz z wysokości 4800 m oraz 17.07.1953 r.- zespołowy W. Tracz, J. Wnorowski i S. Zmysłowski z 4600 m. Po kasacji w 1967 r. samolot przekazany został do zbiorów Muzeum Lotnictwa i Astronautyki w Krakowie w lipcu 1968 r.

Inny ze skasowanych samolotów Cessna został przekazany Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie, a po jej włączeniu do Politechniki Warszawskiej służył studentom Wydziału Lotniczego do zapoznawania się z próbami silnika.

Konstrukcja:
Pięciomiejscowy dolnopłat wolnonośny o konstrukcji mieszanej.
Płat niedzielony, ze świerku kanadyjskiego, z kesonem przednim i końcówkami skrzydeł krytymi sklejką, przestrzenią międzydźwigarową wykrzyżowaną drutami i pokryty płótnem. Lotki konstrukcji drewnianej, kryte płótnem. Między lotkami a kadłubem znajdowały się klapy również konstrukcji drewnianej i kryte płótnem.
Kadłub spawany z rur stalowych, kryty płótnem na listwach drewnianych, przód kadłuba kryty blachą. Kabiny zakryte.
Usterzenie wolnonośne, stateczniki konstrukcji drewnianej z kesonem sklejkowym i kryte płótnem.
Podwozie klasyczne chowane w locie.

Wyposażenie: radiostacja, wyposażenie do lotów bez widoczności ziemi.
Instalacje: elektryczna, hydrauliczna.

Napęd: 2 silniki gwiazdowe Jacobs R-775-9 (L-4MB) o mocy startowej 178 kW (245 KM) i mocy nominalnej 165 kW (225 KM) każdy.

Dane techniczne UC-78 (wg [3]):
Rozpiętość- 12,78 m, długość- 10,0 m, wysokość- 3,02 m, powierzchnia nośna- 27,5 m².
Masa własna- 1836 kg, masa użyteczna- 479 kg, masa użyteczna max- 730 kg, masa całkowita- 2315 kg, masa całkowita max- 2586 kg.
Prędkość max- 314 km/h, prędkość przelotowa- 250-280 km/h, prędkość minimalna- 88 km/h, wznoszenie- 6,7 m/s, pułap- 6000 m, zasięg- 1000 km, zasięg max- 1200 km.