W 1932 r. por. inż. Zbigniew Burzyński opracował projekt zmotoryzowanego balonu obserwacyjnego na uwięzi Motobalon ZB. Projekt zawierał dużo innowacji. Koncepcja polegała na ułatwieniu transportu balonu z jednego miejsca wzlotu na drugi. Dotychczas przemieszczanie odbywało się kolumną marszową przez grupę żołnierzy trzymających balon za liny biwakowe lub na holu za ściągarką. Przez wymianę kosza obserwatorów na gondolę z silnikiem trasę można było przebywać lotem w sposób mało kłopotliwy i w czasie wielokrotnie krótszym.

W celu zapobieżenia niekorzystnym właściwościom podczas przelotu i wzlotu na uwięzi por. inż. Zbigniew Burzyński zastosował w Motobalonie ZB następujące rozwiązania:
- zamiast powłoki rozszerzalnej wprowadził powłokę wydłużalną. Wydłużająca się powłoka była korzystniejsza aerodynamicznie niż pęczniejąca, jak w WBS-BD,
- wyważenie i równowagę statyczną zachowywano przez przesuwanie gondoli z silnikiem wzdłuż powłoki na prowadnicach,
- zamiast ciężkich stateczników pneumatycznych zastosowane zostały stateczniki sztywne mające szkielet z rur duraluminiowych obciągnięty pocellonowanym płótnem. Były one łatwo odejmowalne od powłoki na czas magazynowania,
- podczepiana na czas przelotu lekka gondola miała silnik przymocowany za pomocą złącza kardanowego. Kierowanie balonem w czasie lotu odbywało się przez zmianę wektora ciągu, wskutek skierowania silnika śmigłem do góry, w dół i na boki. Sterowanie wysokości ułatwiało ponadto przesuwanie gondoli po belkach wzdłuż powłoki. W ten sposób unikało się stosowania płaszczyzn sterowych co znacznie upraszczało konstrukcję.

Balon w tej postaci nie został zbudowany, ale niektóre rozwiązania, jak pas i powłoka wydłużana oraz sztywne stateczniki, wykorzystano później w innych balonach zbudowanych w WBS i w czasie wojny w Wielkiej Brytanii.