Drugi samolot Stefana Boruckiego był częściowo wzorowany na samolocie Farman IV. Budowę jego ukończył jesienią 1910 r. Korzystał przy tym z pomocy władz Warszawskie­go Okręgu Wojskowego. Samolot , wraz z samolotem Borucki I, na wiosnę 1911 r. był wystawiony w barakach wojskowych przy ul. Seminaryjnej.

Konstruktor nie przystąpił do prób w locie ze względu na prośby chorej żony. Samolot nabyły rosyjskie władze wojskowe, które przeprowadziły na nim próby w locie w Kielcach wiosną 1911 r. z pomyślnym wynikiem.

Wg [3]- wiosną 1911 r. przeprowadzono próby silnika i próby samo­lotu w kołowaniu na ziemi. Wykazały one właściwą stateczność i sterowność samolotu. Samolot wzbudził zainteresowanie władz wojsko­wych. Zaoferowały one pomoc w przeprowadzeniu prób w locie, w końcu samolot ten być może zakupi­ły.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy dwupłata o konstrukcji drewnianej.
Płaty prostokątne, dwudźwigarowe, , usztywnione słupkami i drutami, kryte płótnem.
Kadłub kratownicowy wykrzyżowany linkami. Miejsce pilota otwarte, za silnikiem. Sterowanie sterem wysokości i kierunku za pomocą jednej dźwigni.
Ster wysokości z przodu kadłuba, stateczniki poziome z tyłu kadłuba.
Podwozie z płozami i kołami, stałe.

Silnik- Duthiel ”Chalmers” o mocy 15 kW (20 KM). Wg [3]- moc silnika wynosiła 18 kW (25 KM). Śmigło ciągnące (typu Chauvier, dwułopatowe, drewniane, stałe) umieszczone bezpośrednio na wale silnika zainstalowano z przodu kratownicy kadłuba.

Dane techniczne Borucki II (wg [2]):
Rozpiętość- 8- 8,5 m, długość- 8 (wg [3]- ok. 6) m, powierzchnia nośna- 20 m².
Masa własna- 160 kg, masa użyteczna- 90 kg, masa całkowita- 250 kg.