Projekt 19- miejscowego samolotu komunikacji lokalnej Beechcraft 1900 został opracowany w firmie Beech Aircraft Corporation. Samolot miał być uzupełnieniem dla produkowanego wówczas seryjnie 15- miejscowego samolotu komunikacji lokalnej Beechcraft 99 "Airliner" i konkurować z samolotami Embraer EMB-110 "Bandeirante", Dornier Do-228, Swearingen SA226 / SA227 "Metro" i BAe "Jetstream". Samolot otrzymał kabinę ciśnieniową i był przeznaczony do obsługi dłuższych tras- o dużej prędkości prze­lotowej- w ruchu regionalnym o mniejszym obciążeniu.

Prace nad sa­molotem rozpoczęto w 1979 r. Budowę trzech prototypów, płatowca do prób statycznych i płatowca do prób kabiny ciśnieniowej podjęto w 1981 r. Pierwszy prototyp UA-1, napędzany silnikami Pratt & Whitney Kanada PT6A-65B o mocy 809 kW (1100 KM), został oblatany 3.09.1982 r. Silniki te zapewniały odpowiednie osiągi w gorącym klimacie i w warunkach wysokogórskich. Samolot służył do prób osiągów. Drugi prototyp do prób instalacji (UA-2) wy­startował 30.11.1982 r. Trzeci prototyp (UA-3) wykorzystywany był do prób funkcjonalnych i niezawodnościowych. 22.11.1983 r. samolot uzyskał homologację FAA wg przepisów SFAR Pt 41C.

Konstrukcja kadłuba została oparta na bazie samolotu Beechcraft "Super King Air 200". Kadłub został przedłużony poprzez wstawienie dodatkowej sekcji (o długości 4,27 m) na odcinku o stałym przekroju poprzecznym. W konstrukcji wykorzystano również inne zespoły kadłuba samolotu Beechcraft 200 oraz środkowej części płata i usterzenia. Ze względu na większą masę samolotu Beechcraft 1900, zostały one odpowiednio przekonstruowane i wzmocnione. Godnym uwagi szczegółem jest zastosowanie w sa­molocie systemu sztucznej stateczności i sterowania za pomocą dodatkowych płyto­wych powierzchni sterujących (taileron i stabilon).

Samolot wszedł do służby w lutym 1984 r. W wersji pierwotniej Beechcraft 1900 zbudowano tylko 3 egz. Samoloty posiadały dwoje drzwi do kabiny pasażerskiej: jedne z tyłu kadłuba, a drugie z przodu- tuż za kabiną załogi oraz małe drzwiczki cargo z tyłu kadłuba w celu uzyskania dostępu do przedziału bagażowego, który znajduje się za przedziałem pasażerskim. Szybko okazało się, że dla 19 pasażerów w zupełności wystarczą jedne drzwi. Powstała wówczas wersja Beechcraft 1900C, w której zlikwidowano tylne drzwi do kabiny pasażerskiej i zainstalowano powiększone drzwi cargo do bagażnika. Pierwszy egzemplarz dostarczono w lutym 1984 r. Następna wersja Beechcraft 1900C-1 otrzymała integralne zbiorniki w skrzydłach, w miejsce zbiorników elastycznych. Dzięki czemu ilość zabieranego paliwa zwiększyła się aż o 60 %. Do 1991 r. zbudowano 74 egz. Beechcraft 1900C i 174 egz. Beechcraft 1900C-1.

W 1991 r. została opracowana nowa wersja Beechcraft 1900D. Otrzymała ona wyższą kabinę pasażerską, dzięki czemu pasażerowie mogli chodzić w pozycji wyprostowanej. Objętość kabiny wzrosła o 28 %. Zainstalowano większe okna i większe drzwi kabiny pasażerskiej. Wyższa kabina spowodowała wzrost masy i oporu aerodynamicznego samolotu, dlatego też i inne zespoły samolotu musiały zostać przeprojektowane. Do napędu zastosowano silniki PT6A-67D o wyższej mocy, które napędzały nowe śmigła. Aby zmniejszyć opór oraz zwiększyć nośność skrzydeł, na ich końcach zainstalowano winglety, zastosowano również skrzydłowe zbiorniki paliwa typu wet wing (uszczelnione segmenty skrzydeł spełniają rolę zbiorników). Pod kadłubem, jego tylnej części, zamontowane zostały dwie płetwy, zwiększające stateczność kierunkową. Była to najbardziej popularna wersja samolotu- zbudowano 439 egz.

Została skonstruowana również wersja dyspozycyjna Beechcraft "King Air ExecLiner " (Beechcraft 1900E Executive) z 15 fotelami i dodatko­wym wyposażeniem wnętrza. Pierwszy egzemplarz N34GT przekazano firmie General Telephone Company of Illinois latem 1985 r.

Sześć samolotów Beechcraft 1900C zostało w 1986 r. zakupionych przez US Air Force. Pod oznaczeniem C-12J "Huron" były używane do celów pomocniczych w jednostkach należących do Pacific Air Forces , and Air Force Materiel Command. Samolot sprzedano również użytkownikom wojskowym, np. do Egiptu w wersji do rozpoznania radioelektronicznego (Electronic Surveillance Mission).

Łącznie zbudowano 695 samolotów Beechcraft 1900, dzięki czemu samolot najlepiej sprzedającym się 19-miejscowym samolotem komunikacji lokalnej w historii. Wzrastające zapotrzebowanie przewoźników na większe 50- 90-miejscowych odrzutowe samoloty regionalne spowodowało, że firma Raytheon zakończyła produkcję w październiku 2002 r. Największymi użytkownikami Beech 1900 w USA były linie Bar Harbor Express, Eastern Express, Business Express, Rocky Mountain Airways i Continental Express, zaś w Europie Sudavia z Niemiec.

W Polsce.

Prawdopodobnie w latach 1990- tych istniały plany uruchomienia w Polsce komunikacji lokalnej za pomocą samolotów Beechcraft 1900. Brak bliższych informacji.

Konstrukcja Beechcraft 1900C .
Dolnopłat o konstrukcji metalowej. Załoga- 2 osoby, pasażerów- 19, w wersji dyspozycyjnej- 15.
Płat o obrysie prostokątnym miedzy gondo­lami silnikowymi, od gondol do końcówek- trapezowy z poszerzeniem przy gondo­lach. Profil z serii NACA 23000 o grubości względnej 18% u nasady i 32% przy koń­cówce. Wznios 6°, kąt zaklinowania 3°29’ u nasady i- 1°04’ przy końcówce. Kon­strukcja czteroczęściowa, dwudźwigarowa półskorupowa, fail safe, całkowicie meta­lowa, nitowana i częściowo klejona. Na końcach przykadłubowych segmentów skrzydła są umieszczone półskorupowej konstrukcji metalowe gondole silnikowo-podwoziowe. Klapy szczelinowe, metalowe, składają się z czterech segmentów i zaj­mują 60% rozpiętości spływu skrzydła. Lotki symetryczne, wyważone masowo i aerodynamicznie. Konstrukcja lotek meta­lowa. Na lewej lotce klapka wyważająca. Noski skrzydeł zaopatrzone w instalację przeciwoblodzeniową. Wnętrza kesonów se­gmentów skrzydła stanowią integralne zbiorniki paliwowe.
Kadłub o przekroju prostokątnym z łukowy­mi ściankami (typowy dla większych sa­molotów Beechcraft). Konstrukcja metalo­wa, półskorupowa fail safe, klejona i ni­towana. W nosku kadłuba radar osłonięty dielektryczną kopułą, a za nim wnęka podwozia przedniego oraz bagażnik przedni. Kabina pilotów z miejscami obok sie­bie. Kabina pasażerska mieści 19 foteli. Drzwi otwierane są do dołu i za­opatrzone w integralne schodki. W wersji mie­szanej (pasażersko- towarowej w tylnej czę­ści kadłuba zamiast drzwi pasażerskich znajduje się dużych rozmiarów luk załadunkowy zamykany otwierana do góry po­krywą. W wersji dyspozycyjnej kabina pa­sażerska mieści 15 foteli ustawionych w sposób ułatwiający prowadzenie rozmów podczas lotu. Za kabiną pasażerską, znaj­duje się bagażnik tylny. Kabinowa część kadłuba szczelna, klimatyzowana. Tył kad­łuba o kształcie stożkowym, płaszczyzny jego wręg pokrywają się z płaszczyznami dźwigarów statecznika pionowego.
Usterzenie w układzie T. Obrysy usterzeń trapezowe, oba usterzenia skośne. Tuż przed usterzeniem na kadłubie są umieszczone dodatkowe powierzchnie sterujące- tzw. tailerons- lotki ogono­we. również o obrysie trapezowym i z wy­raźnym skosem. Pod dolną powierzchnią statecznika pionowego w okolicy końcó­wek znajdują się dodatkowe niewielkie po­wierzchnie ustateczniające, tzw. stabilons. Konstrukcja stateczników dwudźwigarowa, półskorupowa. Stery wyważone masowo i aerodynamicznie oraz zaopatrzone w klap­ki wyważające. Usterzenie pionowe uzupeł­nione płetwą grzbietowa i podkadłubowa. Na noskach stateczników instalacja prze­ciwoblodzeniowa.
Podwozie trójzespołowe z kołem przed­nim, chowane w locie. Zespoły podwo­zia głównego z kołami bliźniaczymi.

Wyposażenie:
- Beechcraft 1900C- radar meteorologiczny, ADF, DME, transponder, marker, wskaźnik kąta ślizgu, systemy łączności i nawigacji Collins. Możliwość zamontowania systemu King Gold Crown.
Instalacje: hydrauliczna, elektryczna, klimatyzacyjna, tlenowa, przeciwoblodzeniowa.

Napęd- 2 silniki turbośmigłowe:
- Beechcraft 1900C- Pratt-Whitney of Canada PT6A-65B o mocy 820 kW (1115 KM) każdy.

Dane techniczne Beechcraft 1900C (wg [2]):
Rozpiętość- 16,61 m, długość- 17,63 m, wysokość- 4,54                m, powierzchnia nośna- 28,15 m².
Masa własna (wyposażenie standardowe)- 3947 kg, masa własna (ż wyposażeniem dodatkowym)- 4109 kg, masa handlowa max- 2033,5 kg, masa do kołowania max- 7586 kg, masa startowa max- 7536 kg, masa do lądowania max- 7302 kg.
Prędkość max- 474 km/h, prędkość startowa (klapy 20°)- 194 km/h, prędkość podejścia- 209 km/h, prędkość lądowania- 209 km/h, prędkość minimalna (konfiguracja gładka)- 187 km/h, prędkość minimalna (z klapami 20° i podwoziem)- 176 km/h, wznoszenie max- 11,83 m/s, pułap max- 7620 m, zasięg max- 1471 km.