Lotnię ”Aquila” zaprojektował Daniel Zagórski a zbudował, po uprzednim przeprojektowaniu w 1981 r., Lech Pitoń. Wykorzystano w niej, przerobiony, torlenowy żagiel, uszyty przez Daniela Zagórskiego. Przeznaczony on był pierwotnie do jego bezdźwigarowej lotni. Jednak z powodu kłopotów z utrzymaniem założonej geometrii szkieletu, zrezygnował z jej realizacji. W rezultacie powstała  klasyczna lotnia III-ej generacji.

Konstrukcja:
Szkielet lotni zbudowany z rur duraluminiowych. Krawędzie natarcia ukształtowane i usztywnione za pomocą pary pojedynczych salingów. Kąt wierzchołkowy- 127 ^o. Swojego rodzaju ciekawostka w tej lotni był sposób jej składania i rozkładania, polegający na teleskopowej zmianie długości dźwigarów,  nie zaś tradycyjnym  rozkręcaniu, lub przesuwaniu wzdłuż kila węzła centralnego. Taki sposób był możliwy tylko przy dodatnim naddatku kątowym żagla.

Pokrycie lotni jednostronne z białego torlenu (wg [2]- z czeskiej pomarańczowej folii plecionej- informacja błędna), usztywnione żebrami i zamocowane do kila za pomocą kieszeni .  Kątowy naddatek pokrycia- plus 1^o.

Uprząż przystosowana do lotów w pozycji siedzącej.

Dane techniczne ”Aquila” (wg [1]):
Rozpiętość- 10,4 m, powierzchnia nośna- 16,5 m2.
Długośc po złożeniu 2,25 m