W końcowym okresie I wojny światowej do najbardziej znanych włoskich samolotów wywiadowczych należały konstrukcje SVA (skrót pochodził od nazwisk konstruktorów U. Savoia i R. Verduzio oraz nazwy wytwórni Ansaldo). Prototyp SVA został oblatany 3.03.1917 r. Zaprojektowany został jako myśliwiec, ale dzięki znacznemu udźwigowi, przeznaczony został do rozpoznania lotniczego. Konstrukcja SVA odznaczała się charakterystycznymi cechami: kadłubem o trójkątnym przekroju poprzecznym w części tylnej i nachylonymi stojakami w komorze płatów. Pierwszym typem produkowanym w dużych ilościach był jednomiejscowy SVA-5. Do służby wszedł w lutym 1918 r. Jego dwumiejscową wersją był SVA-10, a odmianą szkolno-treningową SVA-9. Były budowane przez wytwórnię macierzystą Societa Gio Ansaldo Cia w Genui i Turynie oraz na licencji przez kilka innych włoskich fabryk. Do listopada 1918 r. wyprodukowano 1248 egz. we wszystkich wersjach i odmianach.

W Polsce.

Do Polski sprowadzono jeden egzemplarz pokazowy samolotu szkolno- treningowego SVA-9. Miał tylną kabinę przystosowaną do przewozu pasażera. Mógł być wykorzystany jako kurierski dalekiego zasięgu. Samolot demonstrowano na lotnisku Mokotowskim i Rakowicach. Wiosną 1921 r. przydzielono go do 12 EW wyposażonej wówczas w samoloty SVA-10. W latach 1922-23 znajdował się w Sekcji Ćwiczeń 2 PL, skąd został wycofany w 1923 r.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.
Skrzydła dwudźwigarowe, pokryte płótnem. Komora płatów dwuprzęsłowa ze stojakami skośnymi, według układu Warrena, z rur stalowych o przekroju kroplowym. Układ taki dobrze przenosił napręże­nia powstające od sił występujących w locie i na ziemi, zwłaszcza przy lądowaniu. Kratownica Warrena, mi­mo że bardziej skomplikowana niż proste stojaki, zapewniała większą sztywność i wytrzymałość komory płatów. Lotki proste, nie odciążone, znajdowały się tylko na górnym skrzydle.
Kadłub wręgowo- podłużnicowy, pokryty sklejką, miał przekrój prostokątny przechodzący ku tyłowi w trójkątny, zwrócony wierzchołkiem do spodu. Kabiny odkryte.
Usterzenie drewniane z dźwigarami z rur stalowych. Sta­teczniki usztywnione zastrzałami i ścięgnami.
Podwozie stałe, główne drewniane z dźwigarami z rur stalowych. Sta­teczniki usztywnione zastrzałami i ścięgnami.

Uzbrojenie- w zasadzie nieuzbrojony, mógł mieć do szkolenia montowany karabin maszynowy stały lub ruchomy.

Silnik- rzędowy 6-cylindrowy, chłodzony wodą SPA-6A o mocy 162 kW (220 KM). Chłodnica czołowa, zblokowana, montowana była na płatowcu jako całość z silnikiem. Zapas paliwa 210 l mieścił się w zbior­niku głównym (180 l i 2 pomoc­niczych)- u na­sady skrzydeł górnego płata.

Dane techniczne SVA-9 (wg [1]):
Rozpiętość- 9,10 m, długość- 8,10 m, wysokość- 2,65 m, powierzchnia nośna- 26,20 m².
Masa własna- 690 kg, masa użyteczna- 275 kg, masa całkowita- 965 kg.
Prędkość max- 219 km/h, czas wznoszenia na 1000 m- 3'.