Kpt. inż. Jan Wołowski opracował w 1922 r. w Wojskowej Centrali Badań Lotniczych projekt samolotu automatycznie statecznego. Zgłosił do opatentowa­nia w polskim Urzędzie Patentowym automatyczne­go statecznika do płatowców. W warsztacie Centralnych Zakładów Lotniczych na Mokotowie ukończył we wrześniu tego samego roku model w skali 1:10, który poddał badaniom w tunelu aerodynamicznym Politechniki Warszawskiej. Budowę samolotu podjęto w 1923 r., ale już w 1924 r. definitywnie ją porzucono. Samolotu nigdy nie ukończono

Reminiscencją zainte­resowań wynalazcy stabilizatorem automatycznym był jego udział w Wystawie Modeli Lotniczych i Aerofoto, którą w kwietniu 1924 r., zorganizowała w Warszawie Liga Obrony Powietrznej Państwa. Wołowski wystawiał na niej model doświadczalny samolotu dysponującego płatem montowanym nad kadłubem przegubowo. W przypadku przechylania się samolotu płat górny przesuwał się w kierunku kadłuba, co miało zapewniać samoczynną stateczność poprzeczną aparatu w locie. Być może kontynuował tutaj swe doświadczenia i prace związane z porzuconą w 1911 r. budową samolotu własnej konstrukcji w RBWZ (patrz Wołowski-Piotrowski samolot samostateczny). Model Wołowskiego budził żywe zaintere­sowanie publiczności i prasy.

Wynalazca podnosił, że wkrótce wykona serię doświadczeń na stanowisku przygotowanym na dachu wagonu towarowego, włą­czonego w skład pociągu pospiesznego, a jego sposób zapewniania automatycznej stateczności poprzecznej płatowców może posiadać ogromne znaczenie dla ciężkich samolotów transportowych i bombowych.