WP-8z, 1962

Wyrzutnia była przeznaczona do ostrzeliwania celów powierzchniowych, zwłaszcza niszczenia l obezwładniania siły żywej oraz środków ogniowych w rejonach ześrodkowania wojsk. Umożliwiała prowadzenie ognia pojedynczego lub salwami o regulowanej liczbie pocisków.
Do strzelania były stosowane rakietowe pociski odłamkowo-burzące M-14-0F kal. 140 mm.
Konstrukcja wyrzutni WP-8z:
Kaliber prowadnicy- 140,4 mm, długość prowadnicy- 1,37 m.
Wyrzutnia składa się r ośmiu prowadnic rurowych {adaptowanych z potowej wyrzutni rakietowej BM-14) umieszczonych w dwóch rzędach na ramie o konstrukcji rurowej, łoza z mechanizmami naprowadzania, oraz dwukołowego podwozia z dwoma rozstawnymi ogonami (adaptowanego z 76 mm armaty przeciwpancernej wz. 1942).
Z lewej strony ramy zainstalowano wspornik do zamocowania przyrządów celowniczych (adaptowanych z 76 mm armaty dywizyjnej wz. 1942) celownika mechanicznego i kątomierza działowego, oraz osłony przyrządów celowniczych. Naprowadzanie wyrzutni w obu płaszczyznach odbywa się ręcznie.
W położeniu bojowym resorowanie podwozia jest wyłączane, a wyrzutnia spoczywa na dwóch ogonach i platformie ogniowej, znajdującej w przedniej części podwozia.
Dane techniczne wyrzutni WP-8z (wg [1]):
Długość wyrzutni w położeniu marszowym- 3,52 m, szerokość- 1,615 m, wysokość- 1,36 m, prześwit- 0,23 m.
Masa wyrzutni nie załadowanej- 750 kg, masa wyrzutni załadowanej- 1070 kg.
Max prędkość holowania po drogach utwardzonych- 60 km/h, po drogach polnych- 25 km/h.
Kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej- od -12o do 50o, kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej- 28o.
Max donośność pocisku- 9810 m, max prędkość pocisku- 400 m/s.
Czas przejścia z położenia marszowego w bojowo bez załadowywania wyrzutni- 1 minuta, czas przejścia z położenia z bojowego w marszowe- 2 minuty, czas niezbędny do załadowania wyrzutni ośmioma pociskami- 1,5 minuty, czas oddania salwy ośmiopociskowej- 10 s.
Źródło:
[1] Ciepliński A., Woźniak R. ”WP-8z”. Nowa Technika Wojskowa nr 6/1994.