Głowice rakiet Loki były kojarzone z silnikami rakietowymi o krótkim czasie pracy. Głowica odznaczała się średnicą znacznie mniejszą od średnicy silnika, a tym samym mniejszym oporem aerodynamicznym. Silnik rozpędzał rakietę do maksymalnej prędkości i w tej samej chwili następowało odłączenie głowicy-grota. Grot miał dużą energię kinetyczną przy stosunkowo małym oporze aerodynamicznym. Silnik, mający po wypaleniu ładunku pędnego małą masę, a więc i małą energię kinetyczną w stosunku do znacznego oporu aerodynamicznego, odrzucany był jako niepotrzebny już element hamujący. Natomiast grot przebywał większą część toru lotu samodzielnie, dzięki nagromadzonej energii kinetycznej. Jak widać, koncepcja rakiety z odłączaną głowicą-grotem była rozwiązaniem pośrednim pomiędzy klasyczną rakietą a pociskiem.

W Polsce.

W I półroczu 1961 r. mgr. inż. Jacek Walczewski opracował projekt beznapędowej głowicy rakietowej Włócznia. Wzorem dla tego projektu była głowica rakiety amerykańskiej Loki.

Konstrukcja:

Dane techniczne Loki (wg [1]):
Długość- 1020 mm, średnica- 35 mm.
Masa- 2,8 kg.