W latach 1753- 1757 kształcił się w Szkołach Nowodwor­skich w Krakowie. W jednym z jego wierszy z 1784 r. Do Wojciecha Miera, bawiącego na wsi znalazły się strofy poświęcone wynalazkowi braci Etienne i Josepha Montgolfier:
Czy to Lapońskie zaprzężesz renny,
Które cię w szybkiej przyślizną sani,
Czy to z odwagi chcąc być imienny,
W Mongolfiera nawiedź nas bani.

Nałogowe oddawanie się hazardowi i hulankom sprawiło, że roztrwoniwszy majątek, od 1769 r. całkowicie uzależnił się od Stanisława Augusta, a później targowiczanina Szczęsnego Potockiego. Od 1773 r. był szambelanem króla Stanisława Augusta, w latach 1774- 1775 człon­kiem Komisji Wojskowej.

Do ugruntowania się sławy Trembeckiego jako mistrza poezji klasycznej w oczach klasyków warszawskich, a nawet młodego Mickiewicza, przyczyniły się głównie jego poematy opisowe, z których najwyżej jest ceniona jest Sofiówka. Utwór, będący opisem sławnej rezydencji Potockiego, który dla swej trzeciej żony Zofii założył pod Humaniem wspaniały ogród, zachowuje konstrukcję przechadzki, a rozpoczyna się opisem Ukrainy i rokokowym komplementem pod adresem Szczęsnego Potockiego. Fragment o Ukrainie, przełożony przez Mickiewicza na język łaciński, jest jednym z najdobitniejszych przykładów swoistej wrażliwości malarskiej Trembeckiego na obfitość i bujność natury. Ta właśnie cecha jego stylu, określana jako libertyńsko- epikurejska, w połączeniu z doskonałym, wręcz wyrafinowanym wyczuciem wdzięku i delikatności sprawia, że niektórzy krytycy literatury uważają, iż panteon polskiej literatury oświeceniowej tworzą trzy nazwiska: I. Krasicki, A. Naruszewicz i S. Trembecki.

Stanisław Trembecki wykazał wielki entuzjazm do balonów, który mocno interesował się zagadnieniem kierowania balonem. Szukał również źródła napędu dla balonu.

Stanisław Trembecki zmarł w 1812.

Konstrukcje:
Trembecki balon, 1785, projekty balonów.