Samolot Albatros H-1 przeznaczony był do lotów wysokościowych. Zbudowany został w firmie Albatros w Berlinie-Johannisthal w 1926 r. Nie była to nowa konstrukcja tej wytwórni, lecz tylko adaptacja i modernizacja jednego z najlepszych samolotów myśliwskich I wojny światowej, samolotu Siemens-Schuckert SSW D-IV.

W 1926 r., wykorzystując doskonałe własności wznoszenia tego samolotu, Niemiecki Instytut Doświadczalny Lotnictwa (Deutsche Versuchsanstalt für Luftfahrt- D.V.L.) w Berlinie-Adlershof przekazał samolot do fabryki Albatros w Berlinie w celu wykonania adaptacji na samolot wysokościowy. Projekt tej przebudowy opracowany przez inż. Martia Schrenk z D.V.L., polegał na wymianie skrzydła na płaty o znacznie większej rozpiętości, wzmocnione dwoma parami zastrzałów, zmianie obrysu usterzenia kierunku i wysokości oraz zastosowaniu specjalnie zaprojektowanego śmigła wysokościowego, zbudowanego w wytwórni Heine. Śmigło to miało bardzo dużą średnicę- 3,68 m.

Samolot po przebudowie otrzymał fabryczne oznaczenie Albatros H-1. Samolot ten nie wykonał ani jednego lotu, gdyż w czasie prób naziemnych nowe skrzydła okazały się zbyt wiotkie i nie zapewniały bezpieczeństwa lotu. Konstrukcja ta nie była dalej rozwijana i samolot przekazano do zbiorów berlińskiego muzeum lotnictwa- Deutsche Luahrt Sammlung, gdzie była prezentowana aż nocy z 21 na 22.11.1943 r. Po zbombardowaniu Berlina ocalałe z pożaru samoloty zostały wywiezione. Albatros H-1 i inne samoloty z tej kolekcji zostały porzucone przez Niemców w okolicach Kuźnicy Czarnwskiej.

W Polsce.

Po 1945 r. samolot Albatros H-1 został odnaleziony na złomowisku koło Czarnkowa i złożony w pomieszczeniach Okręgowej Składnicy Lotniczej w Gądkach pod Poznaniem. Następnie był przechowywany w magazynach w Pilawie i Wrocławiu, skąd w 1963 r. trafił do Muzeum Lotnictwa i Astronautyki w Krakowie. Samolot był silnie zniszczony, rozkawałkowany kadłub bez skrzydeł, za to z podwoziem, usterzeniem, zastrzałami baldachimu górnego płata oraz z silnikiem Siemens-Halske i śmigłem.

W oparciu o skompletowaną dokumentację zespół konserwatorów pod kierunkiem Wojciecha Klimka przystąpił do działań restauratorskich. Scalenie kadłuba było jednym z najtrudniejszych technologicznie procesów konserwatorskich podjętych w Muzeum. Z luźnych arkuszy połamanej sklejki odtworzono ok. 1/4 kadłuba, zakonserwowano też i wzmocniono zachowane pozostałości dawnego płótna. Są to jedyne na świecie zachowane elementy tego płatowca. Prace konserwatorskie przeprowadzone przy Albatrosie H-1 stawiają krakowskie Muzeum Lotnictwa w światowej czołówce.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.
Kadłub półskorupowy o 8 podłużnicach z wręgami i skośnymi listwami wzmacniającymi, pokryty sklejką, przekrój kołowy na całej długości. Maska silnika aluminiowa. Kabina odkryta.
Stateczniki stanowiły integralną część kadłuba. Podwozie klasyczne stałe.

Silnik- birotacyjny Siemens-Halske SH III o mocy 118 kW (160 KM).

Dane techniczne H-1 (wg [2]):
Rozpiętość- 12,56 m, długość- 5,7 m, wysokość- 3,2 m, powierzchnia nośna- 14,4 m².
Pozostałe dane i osiągi nie znane.