W celu zmniejszenie prędkości podejścia do lądowania (od której zależy długość drogi lądowania i dobiegu) samolotu myśliwsko-bombowego Suchoj Su-7, w maju 1965 r., Paweł Osipowicz Suchoj przedstawił koncepcje ruchomego skrzydła pracując w ścisłym współdziałaniu z CAGI. Zdecydowano się wyposażyć płat samolotu Su-7BM w ruchome końcówki. W celu praktycznego przebadania w powietrzu przyjętego rozwiązania zdecydowano o budowie samolotu-demonstratora nowej technologii, oznaczonego S-22I. Konstruktorem prowadzącym temat został Mikołaj Gieorgijewicz Zyrin. Był to pierwszy w ZSRR samolot ze zmienną geometrią skrzydeł. Prototyp był hybrydą samolotu Su-7BM z tyłem kadłuba od Su-7BKL i nowym, zbudowanym od podstaw płatem. Przebudowę zrealizowano w okresie styczeń-lipiec 1966 r. Pierwszy lot S-22I wykonał 2.08.1966 r. Próby zakładowe trawy do jesieni 1967 r. W listopadzie 1967 r. skierowany został do produkcji seryjnej, pod oznaczeniem Suchoj Su-17 (OKB Suchoja proponowało oznaczenie Suchoj Su-22), w zakładzie w Komsomolsku nad Amurem. OKB Suchoja wystąpiło z propozycją budowy zubożonej odmiany eksportowej, dla której przewidziano nazwę Suchoj Su-20.

Na bazie prototypu S-22I opracowano samolot myśliwsko-bombowy z bogatszą awioniką i rozszerzonym asortymentem uzbrojenia w stosunku do Su-7. Gruntownej przebudowie uległ również kadłub samolotu. Latem 1969 r. rozpoczęto próby dwóch samolotów przedseryjnych S-32-1 i S-32-2. Prototyp S-32-1 został oblatany 1.07.1969 r. Później zbudowano 10 maszyn serii próbnej. Wiosną 1970 r. maszyny seryjne trafiły na próby wojskowe do ośrodka w Lipiecku. W tym samym roku pod oznaczeniem Su-17 (oznaczenie NATO Fitter) ruszyła pełnoskalowa produkcja samolotu w Komsomolsku nad Amurem. W październiku 1971 r. pierwsze Su-17 trafiły do jednostki bojowej- dalekowschodniego 523. PLMB (1 AL). W trakcie produkcji samolot poddawano modernizacji, w tym zwiększając ilość i asortyment uzbrojenia. Ogółem do 1973 r. wyprodukowano 224 samoloty Su-17 (serie 85-94), z których od 1972 r. 16 eksploatowanych było w Egipcie. Zasadniczo trafiły one do azjatyckiej części ZSRR (1. i 23. AL). Ich eksploatacja była kontynuowana do II połowy lat 80., kiedy to ostatecznie trafiły na skład.

Wiosną 1970 r. ruszyły prace nad nową wersją Su-17M, w której postanowiono zastosować nowy silnik AL-21F3 zbudowany specjalnie dla nowych samolotów uderzeniowych Suchoja, na bazie amerykańskiego silnika General Electric J79, którego wiele elementów pozyskano z Wietnamu. Nowy silnik (mniejszy, lżejszy, a przy tym mocniejszy) spowodował gruntowne przekonstruowanie kadłuba. Większy ciąg silnika pozwolił zwiększyć udźwig uzbrojenia do 4000 kg. Zbudowano dwa prototypy, S-32M-1 i S-32M-2, z których pierwszy został oblatany w grudniu 1971 r. Po próbach zakładowych, oba prototypy trafiły na próby państwowe, w trakcie których m.in. uzyskano wzrost zasięgu w granicach 145-165%. Su-17M wstępnie przyjęto do uzbrojenia w 1973 r. i ostatecznie w listopadzie 1974 r. Produkcja była prowadzona w latach 1971-1975 (serie 51-61 i 67-73), a pierwsze maszyny trafiły do eksploatacji w 1972 r., głównie do jednostek lotniczych w części europejskiej ZSRR, w tym i do lotnictwa morskiego. Ogółem wyprodukowano 253 Su-17M.

W lutym 1972 r. zamówiona został wersja eksportowa Su-17M oznaczona Su-20. Prototyp S-32MK wzbił się w powietrze 15.12.1972 r. Od stycznia do grudnia 1973 r. Su-20 pomyślnie przeszedł próby państwowe i został rekomendowany do produkcji seryjnej. Pierwsze dostawy na Bliski Wschód dotarły już w pierwszych miesiącach 1973 r. Produkcja eksportowa była realizowana w latach 1972-1976 i objęła liczbę 136 Su-20 dostarczonych do Egiptu, Iraku, Polski i Syrii.

W pierwszej połowie 1972 r. ruszyły prace nad zmodyfikowaną wersją samolotu Su-17M z kolejny raz rozbudowaną elektroniką i uzbrojeniem. Nowa wersja otrzymała oznaczenie Su-17M2. Ponownie przebudowie uległ kadłub. Pierwszy prototyp S-32M2 został oblatany w grudniu 1973 r. i był intensywnie badany od marca 1974 r., przede wszystkim jako prototyp aerodynamiczny, gdyż nowej elektroniki jeszcze na nim nie było. Otrzymały ją dopiero dwa kolejne prototypy S-32M2. Wszystkie trzy prototypy były badane w latach 1974-1975. Wstępną decyzję o przyjęciu samolotu do uzbrojenia wydano w październiku 1974 r. natomiast jego oficjalne przyjęcie do uzbrojenia nastąpiło w lutym 1976 r. W trakcie badań wystąpiły bowiem duże problemy z integracją i niezawodnością elektroniki. W latach 1974-1977 zbudowano 268 egz. Su-17M2. W czasie produkcji w samolocie wprowadzono nowe elementy wyposażenia elektronicznego oraz rozszerzono asortyment uzbrojenia o rakiety powietrze-powietrze oraz kierowane laserowo uzbrojenie powietrze-ziemia. Ponadto samolot dostosowano do przenoszenia zasobnika rozpoznawczego KKR-1 (1976 r.).

Razem z budową samolotu Su-20 postanowiono zbudować eksportową wersję samolotu Su-17M2. Ze względu na duże problemy z eksploatacją silników AL-21F3, w 1973 r. wysunięto koncepcję przebudowy samolotów Su-17 pod silnik R-29BS-300, będący wersją silnika R-29-300 stanowiącego napęd myśliwców Mikojan MiG-23M. Jednak od pomysłu tego odstąpiono. Nie mniej jeszcze przez dłuższy okres czasu dostawy silników AL-21F3 dla radzieckich sił powietrznych były zbyt małe. W tych warunkach na potrzeby eksportowych wersji Su-17 wykorzystano silnik R-29-300. Praktyczne prace nad eksportową odmianą Su-17M2 ruszyły w 1973 r. Przygotowanie projektu zajęło rok i następnie przystąpiono do przebudowy jednego z pierwszych seryjnych Su-17M2. Prototyp oznaczony S-32M2D oblatano w styczniu 1975 r. Produkcję samolotu Su-22 (S-32M2K bo takie oznaczenie ostatecznie otrzymał) kontynuowano w latach 1977-1979 i zbudowano 90 egz., które m.in. trafiły do Jemenu, Libii i Peru. W połowie lat 1970-tych dla samolotów eksportowych Su-20 i Su-22 wprowadzono zasobniki rozpoznawcze KKR-1, otrzymały one oznaczenia Su-20R i Su-22R.

W październiku 1974 r. wyszło wspólne postanowienie KC KPZR i RM ZSRR nakazujące OKB Suchoja budowę dwóch nowych modyfikacji Su-17: samolot bojowy S-52 z poprawionymi warunkami obserwacji i celowania oraz rozbudowaną elektroniką oraz samolot szkolno-bojowy S-52U. Aby poprawić widoczność z kabiny obniżono przód kadłuba i podniesiono do góry fotel pilota (dało to łatwo rozpoznawalną garbatą sylwetkę samolotu). Wzmocniono również podwozie, zwiększono zapas paliwa i opancerzenie, zwiększył się też udźwig uzbrojenia. Pierwszy prototyp S-52 był tylko demonstratorem aerodynamicznym, gdyż planowanej nowej elektroniki jeszcze nie było. Oblot wykonano w pierwszej połowie 1976 r. Drugi prototyp S-52 do prób państwowych dołączył w styczniu 1977 r. Miał on już zabudowaną w przedzie kadłuba stację laserową Klen-PS. Zbudowano trzeci prototyp i wszystkie (potem dołączyły do nich kolejne dwa samoloty) służyły prób państwowych, które zakończono w grudniu 1978 r. Samolot, pod nowym oznaczeniem Su-19 skierowano do produkcji seryjnej. Nowe oznaczenie nie przyjęło się i samolot otrzymał oznaczenie Su-17M3. Od 1976 r. do końca 1981 r. zbudowano 488 egz. Su-17M3 i była to najliczniejsza wersja samolotu. Su-17M3 był produkowany w trzech etapach pośrednich. W etapie pierwszym produkowany był model S-52, który wyróżniały nowe kształty i zmiany technologiczne, jednak awionika i uzbrojenie w pełni odpowiadały standardowi Su-17M2. W etapie drugim wdrożono model S-52M, który wyróżniał się powiększonym dielektrycznym zakończeniem statecznika pionowego oraz dodaną płetwą aerodynamiczną pod tyłem kadłuba. Dopiero w etapie trzecim (1978-1979 r.) do produkcji wprowadzono docelowy model S-52M3 z dopracowaną awionika i uzbrojeniem. W latach 1981-1983 do tego modelu zmodernizowano wcześniej wyprodukowane samoloty. Część samolotów Su-17M3 ZSRR na własne potrzeby wykonał w odmianie rozpoznawczej. Obok zasobnika KKR-1 mogły one także przenosić także zmodyfikowany zasobnik KK-1T i zasobnik modułowy KKR-1/2 (KKR-2).

W wersji szkolno-bojowej S-52U dodano drugą kabinę, zmodyfikowano układ sterowania, zdemontowano jedno działko i zmniejszono ilość uzbrojenia podwieszanego. Pierwszy prototyp S-52U oblatany został w wrześniu 1975 r. Wkrótce oblatano drugi prototyp. S-52U skierowano do produkcji seryjnej w 1976 r., pod oznaczeniem Su-17U. Od 1978 r. wdrażano model S-52UM/Su-17UM, w którym powiększono usterzenie pionowe i dodano płetwę aerodynamiczną pod kadłubem. Stopniowo, w latach 1979-1980 do tego standardu przebudowano samoloty wcześniej wyprodukowane. W lipcu 1978 r. zapadła decyzja o budowie samolotu szkolno-bojowego z awioniką i uzbrojeniem w pełni zmodernizowanym do standardu Su-17M3. W październiku 1978 r. oblatano prototyp S-52UM3, lecz jego badania trwały aż dwa lata. Dopiero w maju 1981 r. samolot trafił na próby państwowe. Do produkcji seryjnej oficjalnie został przyjęty dopiero razem z wersja bojową, lecz została ona rozpoczęta wcześniej, bo w latach 1978-1979 r. Równolegle w latach 1981-1983 do docelowego standardu doprowadzono samoloty wcześniej wyprodukowane. Ogółem wyprodukowano 75 samolotów szkolno-bojowych Su-17UM i 165 Su-17UM3.

W lutym 1977 r. oblatano prototyp S-52K, eksportowego samolotu bojowego Su-22M. Próby państwowe trwały od czerwca 1978 r. do lutego 1979 r., w ich wyniku skierowano go do produkcji i eksportu. W latach 1979-1984 wyprodukowano 272 Su-22M dla Afganistanu, Algierii, Iraku, Jemenu, Libii, Peru, Syrii i Wietnamu. Su-22M był wariantem komercyjnym wczesnoseryjnego Su-17M3 z dalmierzem laserowym Fon-1400. Samolot otrzymał oczywiście silnik R-29BS-300. W latach 1981-1983 do eksportu był dopuszczony późnoseryjny Su-17M3, także z silnikiem R-29BS-300. Pod oznaczeniem Su-22M3 został on wyprodukowany w liczbie 59 egz. i trafił m.in. do Afganistanu, Iraku na Węgry. Modele Su-22M i Su-22M3 mogły być wyposażone w zasobniki rozpoznawcze KKR-1. W takiej konfiguracji np. eksploatowały swoje samoloty Węgry (Su-22M3R) i Wietnam (Su-22MR).

Odmiany szkolno-bojowe Su-22, Su-22M i Su-22M3, z silnikami R-29BS-300 otrzymały oznaczenie Su-22U, Su-22UM i Su-22UM3. Prototyp Su-22U pochodził z przeróbki jednego z pierwszych Su-17U. Został on ukończony w październiku i oblatany w grudniu 1976 r. W kwietniu 1977 r. samolot zakończył badania fabryczne, po których trafił na próby państwowe (wrzesień 1977-marzec 1978 r.) i do produkcji. Prototyp Su-22UM oblatano w grudniu 1979 r., a produkcję tego modelu kontynuowano w latach 1979-1984. Zamknęła się ona liczbą 45 egz. Z kolei w latach 1982-1983 wyprodukowano 9 Su-22UM3.

W wyniku dalszego rozwoju samolotu powstała wersja Suchoj Su-17M4 (Su-22M4).

Wg [4]- samoloty rodziny Su-17 (z wyjątkiem Su-22M4 i Su-22UM3K) zostały wyeksportowane do: Afganistanu, Algierii, Egiptu, Iraku, Libii, Peru, Syrii, Węgier i Wietnamu.

W Polsce.

Samoloty Suchoj Su-20 (S-32MK) zostały zakupione w 1974 r. i były to pierwsze samoloty ze zmienną geometrią skrzydeł wyeksportowane przez ZSRR do państw należących do Układu Warszawskiego (wcześniej dostarczono je arabskim sojusznikom). Polska posiadała ich 27 szt. i używane były one wyłącznie w 7 pułku lotnictwa bombowo-rozpoznawczego bazującym w Powidzu. Polska jako jedyny kraj z Układu Warszawskiego zakupiła samoloty Su-20. Pierwszy raz zademonstrowano je publiczności podczas przelotu nad Warszawą 22.07.1974 r.

Na przełomie lat 70-tych i 80-tych niewielka ilość polskich Su-20 brała udział w treningach zrzutu bomb specjalnych na poligonie w Pińsku oraz w Lidzie na terenie ZSRR. Polscy technicy ćwiczyli tam podwieszanie imitatora IAB-500. W 7 plb-r w Powidzu dysponowano kilkoma kompletami IAB-500, które do 1989 r. zdeponowano w radzieckich magazynach w Sypniewie.

W latach 1990-tych w związku z postępującym zużyciem samoloty te były sukcesywnie wycofywane ze służby. Początkowo ich ostateczne wycofanie planowane było na 1995 r., niemniej przedłużono im resurs ze względu na możliwość przenoszenia przez nie zasobnika rozpoznawczego KKR, jedynego sprzętu kompleksowego rozpoznania używanego w polskim lotnictwie. W dwóch ostatnich latach do przenoszenia KKRów przystosowano niektóre samoloty myśliwsko-bombowe Suchoj Su-22M4K i podjęto decyzję o ostatecznym wycofaniu wysłużonych Su-20. 28.02.1997 r. ostatnich 10 maszyn używanych przez 7 plb-r przeleciało do Bazy Lotniczej w Bydgoszczy, gdzie zostały zakonserwowane. Polskie Su-20 były najdłużej eksploatowanymi samolotami tego typu na świecie. Kilka samolotów Su-20 znalazło się w zbiorach polskich muzeów m.in. w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie i Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

Konstrukcja:
Jedno- lub dwumiejscowy wolnonośny średniopłat o konstrukcji metalowej, wyposażony w skrzydła o zmiennej geometrii skrzydeł.
Kabina hermetyczna wyposażona w fotel katapultowany.
Usterzenie skośne: klasyczne usterzenie pionowe oraz płytowe usterzenie poziome.

Uzbrojenie: - Su-17- 2 stałe działka NR-30 kal. 30 mm zabudowane w nasadach skrzydeł. Uzbrojenie podwieszane na 6 belkach zewnętrznych: kierowany pocisk rakietowy powietrze-ziemia Ch-23 (Ch-23M), niekierowane pociski rakietowe kal. 57 mm S-5, kal. 80 mm S-8, kal. 132 mm S-3 i kal. 240 mm S-24, kal. 340-420 mm S-25, bomby lotnicze wagomiaru 100-500 kg, zasobniki bombowe na bomby/miny małych wagomiarów KMGU-2, podwieszana gondola strzelecka SPPU-22 z działkiem GSz-23 kal. 23 mm (było ono ruchome w płaszczyźnie pionowej i mogło przyjmować dwa położenia 0° lub -15°). Na dwóch belkach zamocowanych do kadłuba mógł przenosić po jednej bombie jądrowej 8U49 lub 6U57 albo po dwie bomby jądrowe 8U63 lub 9U64. Dodatkowe, podwieszane, zbiorniki paliwa PTB-600, PTB-950 i PTB-1150. Udźwig uzbrojenia podwieszanego- 2500 kg, zwiększony do 3000 kg. W przypadku kombinacji bomb z dodatkowymi zbiornikami paliwa całkowity udźwig samolotu wynosił 3100 kg, potem 3600 kg.
- Su-17M- różnice w stosunku do Su-17: uzbrojenie podwieszane na 8 belkach zewnętrznych: dodatkowo samonaprowadzający się pocisk przeciwradiolokacyjny Ch-28, podwieszany zbiornik paliwa PTB-800. Udźwig uzbrojenia podwieszanego- 4000 kg,
- Su-20- różnice w stosunku do Su-17: wycofano z uzbrojenia bomby jądrowe, pocisk przeciwradiolokacyjny Ch-28 oraz niekierowane pociski rakietowe S-8 i S-25. Dodano: kierowane pociski rakietowe powietrze-powietrze R-3 i R-13, podwieszana z ruchomych gondola strzelecka UPK-23-250 z nieruchomym działkiem GSz-23 kal. 23 mm (zamiast SPPU-22),
- Su-17M2, różnice w stosunku do Su-17M- dodatkowo: kierowane pociski rakietowe powietrze-powietrze R-60M (R-60MK), kierowany laserowo pocisk rakietowy powietrze-ziemia Ch-25, kierowane laserowo pociski rakietowe powietrze-ziemia S-25Ł, kierowane laserowo ciężkie pociski rakietowe powietrze-ziemia Ch-29Ł,
- Su-17M3, różnice w stosunku do Su-17M2- udźwig uzbrojenia podwieszanego- 4250 kg,
- Su-17M3 (S-52M3)- otrzymał dodatkowo dwie belki z rakietami R-60 pod centropłatem,
- Su-17M3P- posiadał zdolność użycia nowych pocisków przeciwradiolokacyjnych Ch-27 i Ch-58,
- Su-17UM3- 1 stałe działko NR-30 kal. 30 mm zabudowane w nasadzie skrzydła. Udźwig uzbrojenia podwieszanego- 3000 kg,

Wyposażenie:
- Su-17- radiodalmierz SRD-5M, celownik PBK-2KL, celownik ASP-PFM-7, aparatura radiokomendowa Delta-N, stacja ostrzegawcza SPO-10, radiotechniczny system bliskiej nawigacji RSBN-2S, radiostacja R-832, radiowysokościomierz RW-5, radiokompas ARK-10, odbiornik sygnałów radiomarkera MRP-56, układ aktywnej odpowiedzi SOD-57M, urządzenie odpowiadające swój-obcy SRO-2M (systemu Kremnij-2M), automatyczny układ sterowania SAU-22. Do samoobrony samolotu stosowano podwieszany zasobnik zakłócający SPS-141M Sireń. Do prowadzenia rozpoznania kontrolnego stosowano aparat AFA-39,
- Su-17M- różnice w stosunku do Su-17: system bliskiej nawigacji RSBN-5S (zamiast RSBN-2S), radiokompas ARK-15M (zamiast ARK-10), przenoszona w zasobniku aparatura Mieteł-A służąca do wykrycia i wskazania celu dla pasywnej głowicy samonaprowadzającej pocisku przeciwradiolokacyjnego Ch-28,
- Su-20- różnice w stosunku do Su-17: zdemontowana aparatura radiokomendowa Delta-N. Dodatkowe: radiodalmierz SRD-5MK (zamiast SRD-5M), aparatura radiokomendowa Delta-N była podwieszana w gondoli Delta-NG,
- Su-17M2- kompleks nawigacyjny KN-23 obejmujący układ bezwładnościowy KW-8, radiolokator nawigacyjny DISS-7, centralę danych aerodynamicznych SWS-P-72, pulpit wprowadzania danych i wylicznik W-144, system bliskiej nawigacji RSBN-6S, automatyczny układ sterowania SAU-22M, automatyczny układ sterowania SAU-22M, dalmierz laserowy Fon-1400, aparatura radiokomendowa Delta-N podwieszana w gondoli Delta-NG, celownik optyczny ASP-17, celownik bombardierski PBK-3-17S, układ identyfikacji swój-obcy SRO-1P (systemu Parol), urządzenie aktywnej odpowiedzi SO-69, podwieszona pod kadłubem stacja Prożektor-1 naprowadzania pocisków Ch-25, podwieszany zasobnik rozpoznawczy KKR-1 (wyposażony w :aparat fotograficzny AFA-39 (do zdjęć pionowych i perspektywicznych), PA-1 (panoramicznych), UA-47 (pionowych w nocy), zrzutnik naboi błyskowych SFP-2A, cztery kasety KDF-38 z nabojami błyskowymi FP-100, blok opóźniający impulsów BZ służący do wytwarzania sygnałów na otwarcie migawki aparatu UA-47, stację rozpoznania radioelektronicznego SRS-9 Wiraż),
- Su-17M3- różnice w stosunku do Su-17M2: wprowadzono radiowysokościomierz RW-15, stację laserową Klen-PS (która przejęła funkcje realizowane do tej pory oddzielnie przez dalmierz laserowy Fon-1400 i stację podświetlania celu Prożektor-1), w jeden kompleks zintegrowano celowniki ASP-17 i PBK-3-17S, nazwany teraz ASP-17B,
- Su-17M3 (S-52M3)- dysponował nową stacją ostrzegawczą SPO-15LS, stacją zakłóceń aktywnych SPS-141MWG Gwozdika (w zasobniku) i kasetowym wyrzutnikiem dipoli i flar termicznych KDS-23, później wprowadzono radiotechniczny system dalekiej nawigacji RSDN-10. Podwieszane zasobniki rozpoznawcze: KKR-1, KKR-1T (w którym stację ogólnego rozpoznania radioelektronicznego SRS-9 zastąpiła SRS-13 Tangaż) oraz zasobnik modułowy KKR-1/2 (KKR-2) w którym stałym był moduł fotograficzny do zdjęć perspektywiczno-panoramicznych z aparatami AFA-39 i AP-402, natomiast moduły z kamerą telewizyjną Czibis lub Aist i przekazem obrazu w czasie realnym, termowizorem Zima i stacją Tangaż- były wymienne, w zależności od potrzeb bieżących,
- Su-17M3P- aparatura Wjuga-17 do poszukiwania i wskazania celu dla pocisków przeciwradiolokacyjnych Ch-27 i Ch-58, blok kierowania ogniem BSPPU pozwalający prowadzić ogień z gondol strzeleckich SPPU-22-01,
- Su-17UM3- zmodyfikowano układ sterowania SAU-22MU, dodano rozmównicę pokładową SPU-9 i magnetofon MS-61.

Silnik- odrzutowy:
- Su-17- Lulka AL-7F-1-250 o ciągu 66,65 kN bez dopalania i 94,1 kN z dopalaniem,
- Su-17M, Su-17M2, Su-17M3, Su-17UM3, Su-20- Lulka AL-21F3 o ciągu 76,49 kN bez dopalania i 109,8 kN z dopalaniem,
- Su-22, Su-22M i Su-22M3, Su-22U, Su-22UM, Su-22UM3- R-29BS-300 o ciągu 81,37 kN bez dopalania i 112,75 kN z dopalaniem,

Dane techniczne Su-17 (wg [4]):
Rozpiętość x=30^o- 13,68 m, rozpiętość x=63^o- 10,025 m, długość całkowita- 18,097 m, długość kadłuba- 15,315 m, wysokość- 4,962 m, powierzchnia nośna x=30^o- 38,49 m², powierzchnia nośna x=63^o- 34,45 m².
Masa własna- 9950 kg, masa startowa w konfiguracji gładkiej- 13350 kg, masa startowa max- 16950 kg.
Prędkość max (H=200 m)- 1200 km/h, prędkość max (H=11000 m)- 2150 km/h, prędkość lądowania- 255-265 km/h, wnoszenie- 210 m/s, pułap- 17000 m, zasięg z paliwem integralnym- 980 km, zasięg ze zbiornikami dodatkowymi- 1930 km.

Dane techniczne Su-17M (wg [4]):
Rozpiętość x=30^o- 13,68 m, rozpiętość x=63^o- 10,025 m, długość całkowita- 18,726 m, długość kadłuba- 15,347 m, wysokość- 4,857 m, powierzchnia nośna x=30^o- 38,49 m², powierzchnia nośna x=63^o- 34,45 m².
Masa własna- 9880 kg, masa startowa w konfiguracji gładkiej- 14220 kg, masa startowa max- 18220 kg.
Prędkość max (H=200 m)- 1350 km/h, prędkość max (H=11000 m)- 2230 km/h, prędkość lądowania- 260-270 km/h, wnoszenie- 220 m/s, pułap- 15400 m, zasięg z paliwem integralnym- 1615 km, zasięg ze zbiornikami dodatkowymi- 2800 km.

Dane techniczne Su-17M2 (wg [4]):
Rozpiętość x=30^o- 13,68 m, rozpiętość x=63^o- 10,025 m, długość całkowita- 18,868 m, długość kadłuba- 15,547 m, wysokość- 4,857 m, powierzchnia nośna x=30^o- 38,49 m², powierzchnia nośna x=63^o- 34,45 m².
Masa własna- 10440 kg, masa startowa w konfiguracji gładkiej- 14940 kg, masa startowa max- 18940 kg.
Prędkość max (H=200 m)- 1350 km/h, prędkość max (H=11000 m)- 2230 km/h, prędkość lądowania- 280-290 km/h, wnoszenie- 220 m/s, pułap- 15200 m, zasięg z paliwem integralnym- 1575 km, zasięg ze zbiornikami dodatkowymi- 2750 km.

Dane techniczne Su-17M3 (wg [4]):
Rozpiętość x=30^o- 13,68 m, rozpiętość x=63^o- 10,025 m, długość całkowita- 19,026 m, długość kadłuba- 15,572 m, wysokość- 5,129 m, powierzchnia nośna x=30^o- 38,49 m², powierzchnia nośna x=63^o- 34,45 m².
Masa własna- 10740 kg, masa startowa w konfiguracji gładkiej- 15340 kg, masa startowa max- 19700 kg.
Prędkość max (H=200 m)- 1350 km/h, prędkość max (H=11000 m)- 2230 km/h, prędkość lądowania- 280-290 km/h, wnoszenie- 220 m/s, pułap- 15200 m, zasięg z paliwem integralnym- 1665 km, zasięg ze zbiornikami dodatkowymi- 2700 km.

Dane techniczne Su-17UM3 (wg [4]):
Rozpiętość x=30^o- 13,68 m, rozpiętość x=63^o- 10,025 m, długość całkowita- 19,026 m, długość kadłuba- 15,572 m, wysokość- 5,129 m, powierzchnia nośna x=30^o- 38,49 m², powierzchnia nośna x=63^o- 34,45 m².
Masa własna- 10900 kg, masa startowa w konfiguracji gładkiej- 14800 kg, masa startowa max- 18800 kg.
Prędkość max (H=200 m)- 1350 km/h, prędkość max (H=11000 m)- 2230 km/h, prędkość lądowania- 285 km/h, wnoszenie- 220 m/s, zasięg z paliwem integralnym- 1200 km, zasięg ze zbiornikami dodatkowymi- 2000 km.