Jeszcze podczas działań wojennych przystąpiono na wyzwolonych terenach Polski do odbudowy lotnictwa. Jedną z form działalności była praca konstruktorska podjęta w październiku 1944 r. przez Biuro Studiów i Projektów, powołane w resorcie komunikacji. W lotnictwie wojskowym podobną działalność podjął w grudniu 1944 r. por. inż. Eugeniusz Stankiewicz, wykładowca Wojskowej Szkoły Lotniczej w Zamościu. Wkrótce po powołaniu go do LWP zwrócił się z raportem do Dowództwa Szkoły, proponując budowę pierwszego polskiego samolotu szkolno-łącznikowego, przeznaczonego dla lotnictwa wojskowego. Propozycja została przyjęta i na początku 1945 r. opracowano projekt wstępny samolotu S-1. Samolot został zbudowany w PZL w Mielcu i oblatany 15.11.1945 r. W dniu 14.05.1946 r. samolot prowadzony przez por. inż. E. Stankiewicza runął na ziemię w centrum Warszawy, u zbiegu ulicy Chałubińskiego i Alej Jerozolimskich. Pilot na szczęście nie odniósł większych obrażeń, ale maszyna została doszczętnie zniszczona. Do budowy drugiego prototypu nie przystąpiono.

Doświadczenia uzyskane przy budowie oraz eksploatacji samolotu PZL S-1, a ponadto wskazówki otrzymane z Głównego Instytutu Lotnictwa pozwoliły na opracowanie projektów następnych samolotów. Pierwszy z nich, S-2, nie został zrealizowany, pozostał w postaci rysunków. Kolejny, S-3 ”Kania”, zbudowano w Szybowcowych Zakładach Doświadczalnych i oblatano 17.05.1951 r. Kolejny prototyp S-4 ”Kania 2” został opracowany w biurze konstrukcyjnym WSK Mielec i zbudowany w tej wytwórni w drugiej połowie 1956 r. Samolot wykonał premierowy lot 9.09.1956 r. Ostatecznie dopracowaną postać maszyny reprezentował trzeci prototyp S-4 ”Kania 3”, który zbudowano w Lotniczych Zakładach Naprawczych w Krośnie i oblatano w dniu 19.09.1958 r.

Konstrukcje:
PZL S-1, 1945, samolot szkolno-łącznikowy.
S-2, ok. 1950, projekt samolotu szkolnego.
S-3 ”Kania 1”, 1951, samolot szkolny, treningowy, holowniczy.
PZL S-4 ”Kania 2” (”Kania 3”), 1957, samolot szkolny, treningowy, holowniczy.