Samolot Siebel Si-204 powstał w wyniku konkursu ogłoszonego przez linie Lufthansa, który wyłonić miał szybki dwusilnikowy samolot komunikacyjny. Oferty Lufthansy trafiły do zakładów Messerschmitt i Siebel. Firma Messerschmitt przedstawiła projekt samolotu Me-308, który jednak wskutek działań wojennych nie został zrealizowany. Projekt firmy Siebel Flugzeugwerke A.G. zainteresował natomiast dowództwo Luftwaffe. Projekt otrzymał oznaczenie Si-204. Był to dwusilnikowy samolot o konstrukcji półskorupowej, całkowicie metalowy w układzie dolnopłata. Napęd stanowiły dwa silniki Argus As 410 o mocy maksymalnej 265 kW (360 KM). Kabina załogi z dwoma miejscami mieściła się u przodu kadłuba. W kadłubie umieszczono kabinę pasażerską z ośmioma miejscami.

Prototyp Si-204 V1 oblatany został 23.05.1941 r. (wg [3]- w 1942 r.). Samolot ten wszedł do produkcji seryjnej z oznaczeniem Si-204A-1. W 1942 (wg [3]- 1943) r. oblatana została wersja Si-204D, która otrzymała nowy całkowicie oszklony przód z kabiną załogi wpisaną w podłużny obrys kadłuba. Napęd tego samolotu tworzyły dwa silniki Argus As 411 o mocy startowej 427 kW (580 KM). Samoloty te wykorzystywano szeroko w szkołach lotniczych. Maszyna zabierała dwóch członków załogi, pięciu uczniów a także specjalne wyposażenie nawigacyjne lub radarowe oraz w razie potrzeby niewielki ładunek bombowy. Samoloty te służyły głównie do szkolenia pilotażu bez widoczności ziemi, nawigacji, a także jako latająca sala wykładów dla kandydatów na radiooperatorów. Prototypy Si-204D V22, V23 i samolot Si-204E-0 wyposażone zostały w grzbietową wieżyczkę strzelecką D1 131 z pojedynczym karabinem maszynowy MG 131 kal. 13 mm. Samoloty te mogły przenosić na zewnętrznych zaczepach ładunek bombowy o masie do 1000 kg. Planowano rozpoczęcie produkcji wariantu Si-204D-3 ze skrzydłami, usterzeniem pionowym i poziomym konstrukcji całkowicie drewnianej.

Produkcję samolotów Si-204 prowadziła fabryka SNCAC we Francji (ogółem 168 egz., z czego Luftwaffe przejęła 147 egz.) oraz zakłady Aero (515 egz.) i MBB (491 egz.) na terenie Protektoratu Czech i Moraw. Wg [3]- produkcję seryjną maszyn tego typu uruchomiono w wytwórniach lotniczych krajów okupowanych- we Francji i w Czechosłowacji. Do końca wojny wypuszczono tam odpowiednio 168 i 1009 egz.

Liczne samoloty Si-204 wpadły w ręce zwycięskich Aliantów. Obok Związku Radzieckiego najwięcej samolotów tego typu zdobyła Wielka Brytania. Na terytorium Szwajcarii znalazło się około 20 samolotów Si-204. W Holandii służył po wojnie jako latające laboratorium samolot Si-204D. Po wojnie produkcję Si-204D kontynuowały zakłady Aero w Pradze, które wyprodukowały łącznie 172 egz. pod oznaczeniem Aero C-3, Aero C-3B Aero C-103. Również zakłady SNCAC we Francji kontynuowały produkcję Si-204. Samoloty otrzymały oznaczenie Nord NC-701/Nord NC-702.

W Polsce.

Samoloty Siebel Si-204D porzucone przez Niemców zalegały lotniska opanowane przez aliantów w ostatnich miesiącach wojny. Ze względu na znaczną wartość użytkową tych samolotów specjalna komisja aliancka dokonała podziału zdobytych maszyn w ramach reparacji wojennych, a rozprowadzeniem samolotów po Europie zajmował się oddzielny oddział RAF p.n. Jednostka systemu rozdziału zdobycznych samolotów- Enemy Aircraft Separation System Unit (EASSU) posiadająca bazę na lotnisku Fuchlsbüttel koło Hamburga. Znaczną część personelu latającego stanowili polscy piloci. W latach 1945-1946 samoloty Si-204D rozprowadzano w ramach reparacji wojennych do różnych krajów Europy: Wielkiej Brytanii, Belgii i Holandii.

Po zakończeniu II wojny światowej na terenach zachodniej Polski znalazły się duże ilości niemieckiego sprzętu wojennego, w tym sporo samolotów różnych typów. Pozostawione samoloty stanowiły mozaikę różnych typów począwszy od standardowych maszyn bojowych Luftwaffe, poprzez sprzęt szkolno-treningowy, a skończywszy na rzadziej spotykanych konstrukcjach. W śród nich znalazł się również samolot Siebel Si-204, który w maju 1945 r. znajdował się na lotnisku w Krakowie.

Konstrukcja:
Dolnopłat o konstrukcji metalowej. Załoga- 2 osoby, pasażerów- 8. Wersja szkolna- załoga- 2 osoby, pięciu uczniów.
Skrzydło jednodźwigarowe, wyposażone w klapy krokodylowe. Lotki pokryte płótnem.
Kadłub o konstrukcji półskorupowej. Posiadał przekrój zbliżony do prostokąta zaokrąglonego u góry. Kabina zakryta.
Usterzenie pionowe podwójne. Stateczniki pokryte blachą natomiast części ruchome płótnem.
Podwozie klasyczne chowane w locie.

Uzbrojenie:
- wersja szkolna- w razie potrzeby niewielki ładunek bombowy,
- Si-204D V22, V23, Si-204E-0- grzbietową wieżyczkę strzelecką D1 131 z pojedynczym karabinem maszynowy MG 131 kal. 13 mm. Udźwig bomb- 1000 kg.

Wyposażenie:
- wersja szkolna- specjalne wyposażenie nawigacyjne lub radarowe.

Napęd- 2 silniki:
- Si-204A-1- rzędowe Argus As 410 o mocy max 265 kW (360 KM) każdy,
- Si-204D- rzędowe Argus As 411 o mocy startowej 427 kW (580 KM) każdy.

Dane techniczne Si-204D (wg [2]):
Rozpiętość- 21,28 m, długość- 11,95 m, wysokość- 3,93 m.
Masa własna- 3950 kg, masa startowa- 5600 kg.
Prędkość max- 364 km/h, prędkość przelotowa- 310 km/h, czas wznoszenia na 1000 m- 3' 18", pułap praktyczny- 7500 m, zasięg- 1800 km.