Schneider-Grunau "Motor-Baby", ok. 1938
(Hulajnoga)

Był on używany w lotnictwie cywilnym i w szkołach lotniczych. Na motoszybowcu ”Motor-Baby” piloci niemieccy uzyskali szereg cennych osiągnięć, m.in. pil. Friedrich Aufermann ustanowił w 1937 r. rekord wysokości dla samolotów kl. D uzyskując wysokość 2950 m. Również w 1937 r. Werner Blech we Wrocławiu podwyższył rekord uzyskując 3630 m, a pilot F. Aufermann wykonał w 1937 r. przelot z Wrocławia do Warszawy (300 km), przelatując trasę w czasie 3 godzin 39 minut.
W Polsce.
Po wojnie w latach 1946-1948 odbudowano w Polsce 3 motoszybowce Schneider-Grunau ”Motor-Baby”. Były to motoszybowce przejęte na lotniskach opuszczonych przez okupanta. Po niezbędnych naprawach 2 użytkowano w Instytutucie Szybownictwa i szkole szybowcowej Żar. Trzeci był w Aeroklubie Warszawskim i w szkole szybowcowej w Malborku. W latach 1948-1949 planowano uruchomienie tam ośrodka szkolnego w pilotażu silnikowym. Podstawowym sprzętem miały być trzy ”Motor-Baby”. Brały również udział w pokazach z okazji Święta Lotnictwa w Warszawie. W 1948 r. motoszybowcowi ”Motor-Baby” nadano polską, oficjalną nazwę- ”Hulajnoga”.
Obecnie jeden motoszybowiec ”Motor-Baby” znajduje się Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie.
Konstrukcja:
Jednomiejscowym o konstrukcji drewnianej.
Silnik- Köller ”Kröber M4” o mocy 13 kW (18 KM).
Dane techniczne ”Motor-Baby” (wg [1]):
Rozpiętość- 13,6 m, długość- 6,6 m, wysokość- 1,65 m, powierzchnia nośna- 13,7 m2.
Masa własna- 190 kg, masa użyteczna- 110 kg, masa całkowita- 300 kg.
Prędkość max- 100 km/h, zasięg- 270 km.
Galeria
Źródło:
[1] Krzyżan M. ”Samoloty w muzeach polskich”. Wydawnictwo Komunikacji i Łączności. Warszawa 1983.[2] Morgała A. ”Nie tylko z szachownicą. Pierwsze szybowce w Polsce po roku 1945”. Lotnictwo z szachownicą nr 25.