W latach 1946-1947 wyprodukowano ponad 1100 egz. Używany w lotnictwie wojskowym USA pod oznaczeniem L-17 jako łącznikowy, dyspozycyjny, treningowy i lekki transportowy. L-17A był podczas wojny koreańskiej osobistym samolotem gen. Mac Arthura. W 1948 r. prawa do projektu i produkcji przejęła firma Ryan Aeronautical Company. Kontynuowała realizację zamówień wojskowych. Powstały też wersje cywilne ”Navion A” i ”Navion B” (różniące się mocą silnika) oraz wojskowa L-17B. Do 1951 r. wytwórnię Ryan opuściło dalsze 1200 egz. Od 1952 produkcję przejęły zakłady TUSCO, gdzie rozwinięto wersję ”Navion D”, ”Navion E”, a w 1960 r. nową wersję dalekiego zasięgu ”Navion H Rangemaster” o zasięgu ok. 2880 km. Działalność TUSCO podniosła liczbę wyprodukowanych samolotów do 2496 egz (w 1964).

Przez 60 lat istnienia typu jego certyfikat wraz z dokumentacją i prawami do projektowania i produkcji przechodził z rąk do rąk kilkanaście razy. Aktualnie prawa te, a wraz z nimi status producenta, należą do Sierra Hotel Aero Inc. w stanie Minnesota. W 2006 r były jeszcze produkowane części do ”Navionów”. Z prawie 2500 wyprodukowanych egzemplarzy tych samolotów o niezwykłej trwałości przetrwała ciągle spora liczba.

W Polsce.

W 2003 r. Jacek Pliszka kupił w USA samolot Ryan ”Navion A” wyprodukowany w zakładach Ryan w 1949 r. Samolot został wyremontowany w firmie Air-Service z Modlina. Prace trwały 2 lata. Otrzymał znaki rejestracyjne SP-KPR i imię ”Cpt. Cooper”.

Konstrukcja:
Czteromiejscowy dolnopłat.
Kabina zakryta. Podwozie trójkołowe z kołem przednim, chowane w locie.

Silnik- Continental E-185-3 o mocy 151 kW (205 KM).

Dane techniczne  ”Navion A” (wg [1]):
Rozpiętość- 10,17 m, długość- 8,3 m, powierzchnia nośna- 22,4 m².
Masa własna- 770 kg, masa startowa max- 1247 kg.
Prędkość dopuszczalna- 305 km/h, prędkość max- 257 km/h, prędkość minimalna- 88 km/h, pułap- 5200 m, zasięg- 1130 km.