W 1937 r. zaistniała potrzeba zbadania zalet i wad podwozia z kołem przednim ze względu na projektowanie samolotu RWD-18 w takim właśnie układzie podwozia. Aby obniżyć koszty badań, wykorzystano do tego celu znajdujący się w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych prototyp RWD-9. Przeróbkę tego prototypu na samolot doświadczalny RWD-20 wykonał inż. Bronisław Żurakowski w połowie 1937 r. Samolot otrzymał silnik rzędowy i usterzenie pionowe podobne jak RWD-13. Podwozie główne przesunięto do tyłu. Z kolei podwozie przednie zostało wypróbowane w trzech wersjach: najpierw z kółkiem nie sterowanym, następnie sterowane z amortyzacją i w końcu w wersji o zmienionym systemie sterowania kołem przednim.

W drugiej połowie 1937 r. na RWD-20 zbadano własności startu, lądowania i kołowania z takim podwoziem. Loty doświadczalne wykazały pozytywne własności takiego rozwiązania podwozia oraz bardzo dobrą widoczność z kabiny podczas kołowania i startu. Po przeprowadzeniu prób silnik został wymontowany z samolotu, gdyż zadanie RWD-20 zostało spełnione. Samolot uległ zniszczeniu w zbombardowanej wytwórni we wrześniu 1939 r.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy górnopłat zastrzałowy o konstrukcji mieszanej.
Kadłub, płaty i usterzenie- identycznej konstrukcji jak w prototypie RWD-9.
Podwozie trójkołowe z kołem przednim, stałe. Przednie amortyzowane krąż­kami gumowymi. Koło przednie na wahaczu, osłonięte owiewką, sterowane orczykiem jednocześnie ze sterem kierunku.

Silnik- chłodzony powietrzem, 4- cylindrowy, rzędowy Walter "Major 4" o mocy startowej 96 kW (130 KM) i mocy nominalnej 88 kW (120 KM).

Dane techniczne RWD-20 (wg [3]):
Rozpiętość- 11,64 m, długość- 7,85 m, wysokość- 2,75 m, powierzchnia nośna- 16,0 m².
Masa własna- 560 kg, masa użyteczna- 210 kg, masa całkowita- 770 kg, masa całkowita max- (wg [2]- 770) kg.
Prędkość max- 195 (wg [1] i [2]- 200) km/h, prędkość przelotowa- 170 (wg [1] i [2]- 180) km/h, prędkość min.- 72 km/h, wznoszenie- 4,0 (wg [1] i [2]- 4,5) m/s, pułap- 4200 (wg [1] i [2]- 5000) m.