Samolot pasażerski Rohrbach Ro VIII "Roland" stał się głównym wkładem Adolfa Karla Rohrbacha w rozwój kontynentalnych linii lotniczych. Tymczasem w drugiej połowie lat 1920- tych linie lotnicze zaczęły otwierać pasażerskie trasy nad akwenami morskimi. Jednak ryzykowne byłaby obsługa tych linii przez, niewystarczająco niezawodne, samoloty lądowe. Dlatego firmy, które miały doświadczenie w budowie wodnopłatów, otrzymały szansę na zdobycie miejsca w nowym segmencie na rynku samolotów pasażerskich. Wśród nich była firma Rohrbach Metall-Flugzeugbau GmbH, której głównymi projektami były dwusilnikowe, wojskowe łodzie latające. Pierwszą pasażerską latającą łodzią firmy Rohrbach była dwusilnikowa Rohrbach Ro VII "Robbe" dla 6 pasażerów. Została zbudowana w 1926 r.

Okazało się, że linie lotnicze potrzebują łodzi latających o większej pojemności. Dlatego rozpoczęto prace projektowe nad łodzią dla 10 pasażerów. Konstruktorem był  Kurt Waldemar Tank, późniejszy główny konstruktor firmy Focke-Wulf Flugzeugbau GmbH. Wodnopłat otrzymał oznaczenie Rohrbach Ro V "Rocco". Budowę prototypu rozpoczęto w Berlinie w 1926 r., a ukończono na początku 1927 r. Nadal obowiązywały restrykcje nałożone na Niemcy przez traktat wersalski, dlatego gotowy samolot został przetransportowany do Kopenhagi w celu przeprowadzenia prób (wg [3]- został zbudowana w duńskiej filii Rohrbach Metall-Aeroplane Co. A/S). Latająca łódź, o numerze D-1261, wykonała swój pierwszy lot 27.05.1927 r. Próby w locie trwały do ​​października 1927 r. W czasie prób przekroczono zawarte w umowie osiągi z ładunkiem 3630 kg. Zmierzona prędkość max wyniosła 200,3 km/h, przy całkowitej masie 10 220 kg, a pułap 1000 m osiągnięto w 5,56 minuty.

Następnie samolot przekazano linii lotniczej SEVERA- See-Flugzeug-Versuchsabteilung. Była to spółka zależna od Deutsche Luft Hansa, operator pasażerskich wodnosamolotów i zarazem zakamuflowana Doświadczalna Jednostka Wodnosamolotów, w której szkolono lotników wojskowych. W dniu 21.05.1928 r. wodnopłat wszedł na linię Travemünde (Lubeka)- Kopenhaga- Göteborg- Oslo. Linia lotnicza nie była zadowolona z jej eksploatacji. Do 16.06.1928 r. wykonano tylko 47 lotów w obie strony. Po tym samolot został zwrócony producentowi.

Pasażerski "Rocco" miał  wiele niewątpliwych zalet. Zapewniał pasażerom niezły komfort jak na tamte czasy. Wysoki przedział pasażerski umożliwiał stanie w pozycji wyprostowanej, co było wówczas rzadkością. Odległość między siedzeniami można było regulować. Każde miejsce miało indywidualną wentylację. Przedział pasażerski miał piękne wnętrze ze skórzaną i tekstylną tapicerką, która zapewnia dobrą izolację akustyczną. Boczne pływaki zapewniały przyzwoitą stabilność na wodzie.

Od lutego 1929 r. łódź służyła w jednostce doświadczalnej Seeflugzeug-Erprobungsstelle w Travemünde. Wprowadzono tam dość poważne modyfikacje. Kabina załogi została zakryta, zainstalowano mocniejsze silniki BMW VI. Ze względu na wyjątkowo dobrą dzielność morską, łódź "Rocco" wzbudziła zainteresowanie Reichsmarine. Rozpatrywana była jako następca przestarzałych łodzi latających Dornier Do-15 "Wal". Ale ostatecznie wybrano nowe wersje Dorniera. Ro V "Rocco" został wycofany z użytkowania w styczniu 1932 r.

W Polsce.

W kwietniu 1926 r. firma Rohrbach Metall-Aeroplane Co. A/S, z Kopenhagi  złożyła do Ministerstwa Spraw Wojskowych ofertę dostawy serii samolotów własnej konstrukcji oraz uruchomienie produkcji w Polsce. Sprawa została przerwana przewrotem majowym 1926 r.

Wytwórnia Rohrbach Metall-Flugzeugbau GmbH zwróciła się powtórnie, bezpośrednio do Departamentu IV. Lotnictwa w marcu 1930 r. oferując dostawę konstrukcji całkowicie metalowych kilku typów w klasie transportowiec-bombowiec lub kompletnej dokumentacji technicznej. Oferowano dostawę samolotów transportowo- bombowych Rohrbach Ro VIII "Roland" i łodzi latających Rohrbach Ro III "Rodra", Rohrbach Ro V "Rocco", Rohrbach Ro X "Romar". Oferta nie została przyjęta.

Konstrukcja:
Latająca łódź w układzie zastrzałowego górnopłata o konstrukcji metalowej. Załoga- 3 osoby, pasażerów- 10.
Płat trójdzielny, o grubym profilu, obrysie trapezowym i dodatnim wzniosie. Składał się z centropłata i dwóch skrzydeł zewnętrznych. Dźwigar z duraluminium o przekroju skrzynkowym projektu Rohrbacha. Do dźwigara przymocowano zdejmowane przednie i tylne segmenty żebrowe skrzydeł. Niektóre z tych segmentów służyły jako zbiorniki paliwa. Te łatwo wyjmowane segmenty żebrowe umożliwiały szybką inspekcję wnętrza skrzydła, a w przypadku uszkodzenia można je było wyjąć i wymienić na nowe bez konieczności demontażu całego skrzydła w celu jego naprawy. Pokrycie z gładkiej i cienkiej blachy duraluminiowej. Skrzydła wyposażone w lotki. Centropłat podparty dwoma parami zastrzałów.
Kadłub o konstrukcji metalowej z dwoma redanami. Za drugim redanem znajdowała się mała płetwa ustateczniająca ze sterem wodnym. W przedniej części kadłuba znajdowało się komora antykolizyjna i zarazem pomieszczenie na wyposażenie morskie. Za nim, na górze kadłuba umieszczona została otwarta kabina załogi z miejscami obok siebie. Pod nią- zamknięta kabina radiooperatora. Za nią znajdował się przedział pasażerski dla 10 osób o długości 6,8 m i szerokości 1,7 m, który składa się z dwóch części- z przodu 4 miejsca, z tyłu 6. Pomiędzy kabiną radiooperatora a przedziałem pasażerskim znajdowały się drzwi. Za kabiną pasażerską umieszczono przedział ładunkowy, połączony z kabiną wodoszczelnymi drzwiami. Przedział ładunkowy wyposażony był w urządzenia do mocowania ładunku. Nad przedziałem ładunkowym znajdowała się wodoszczelna klapa.
Usterzenie pionowe pojedyncze. Usterzenie poziome dwudzielne, zamontowane w górnej połowie usterzenia pionowego, podparte pojedynczymi zastrzałami. Konstrukcja metalowa z dźwigarem skrzydłowym, podobnie jak skrzydła, co również uprościło prace obsługowe i naprawcze.
Pod skrzydłami, w rejonie połączenia centropłata ze skrzydłami zewnętrznymi, zamontowano pływaki pomocnicze.
Pływaki w kształcie łodzi z ostrym dziobem, dzięki swojemu kształtowi generowały dodatkową siłę nośną przy starcie. Były podzielone grodziami na sekcje wodoszczelne, tak aby w przypadku uszkodzenia zachować część wyporności.

Wyposażenie- aparatura radiowa.
Instalacje: elektryczna, wentylacja kabiny pasażerskiej.

Silnik- 2 silniki w układzie litery V, chłodzone cieczą, Rolls Royce "Condor III" o mocy 478 kW (650 KM).
Silniki zostały zamontowane w opływowych gondolach umieszczonych na rozpórkach nad centropłatem. Śmigła ciągnące, czterołopatowe, drewniane, pokryte blachą duralową. Chłodnice zamontowane były na spodniej stronie skrzydeł, po obu stronach kadłuba. Zbiorniki paliwa znajdowały się w skrzydłach pomiędzy wspornikami pływaków i kadłubem.

Dane techniczne Ro V "Rocco" (wg [2]):
Rozpiętość- 25,8 (wg [4]- 26,0) m, długość- 19,35 (wg [4]- 19,3) m, wysokość- 6,65 m, powierzchnia nośna- 92,2 (wg [4]- 94,0) m².
Masa własna- 5990 (wg [4]- 5790) kg, masa startowa- 9700 (wg [4]- 9600) kg.
Prędkość max- 220 km/h, prędkość przelotowa- 168 km/h, czas wznoszenia na 1000 m- 5,8', pułap- 3150 m, zasięg- 2270 (wg [4]- 1300) km, zasięg max- (wg [4]- 2400) km.