W początkach lat 1950-tych, szybki rozwój techniki wojskowej zmusił ZSRR do rewizji stanu możliwości bojowej własnej obrony powietrznej. USA w szybkim tempie rozwijały swój arsenał jądrowy. Równocześnie następowały szybkie zmiany w lotnictwie, które przechodziło na napęd odrzutowy. Samoloty bombowe zwiększały prędkość i wysokość lotu. Doprowadziło to praktycznie do zerowej efektywności klasycznej artylerii przeciwlotniczej średniego kalibru. Działa przeciwlotnicze kal. 100 mm i 130 mm wsparte stacjami radiolokacyjnymi, także nie gwarantowały pewnej obrony chronionych obiektów. Przepuszczenie jednego samolotu z bombą jądrową na pokładzie mogło skończyć się katastrofalnymi stratami. Także wprowadzane na uzbrojenie odrzutowe samoloty myśliwskie nie gwarantowały dokładnego naprowadzania z ziemi na cel, zwłaszcza w złych warunkach atmosferycznych i w nocy.

Dlatego w dniu 9.08.1950 r. zostało podpisane Postanowieniem Rady Ministrów ZSRR Nr 3389-1426 nakazujące budowę pierwszego w ZSRR przeciwlotniczego systemu rakietowego, którego głównym zadaniem była obrona stolicy państwa- Moskwy. W Ministerstwie Uzbrojenia zostało powołane biuro konstruktorskie Nr 1 (KB-1). Szefem KB-1 został zastępca ministra uzbrojenia K. M. Gierasimow. Głównymi konstruktorami projektu zostali, znany od przedwojennych lat specjalista w dziedzinie radiotechniki P. N. Kuksjenko i absolwent Wydziału Radiolokacji Akademii Marynarki Wojennej z 1947 r.- Sergo Ł. Berja, syn Ławrientija P. Berii. Systemowi przeciwlotniczemu nadano kryptonim ”Berkut”. Po śmierci J. Stalina, aresztowaniu i staceniu Ł. P. Berii, głównym konstruktorem został Aleksander Raspletin. Nazwę projektu zmieniono na System S-25.

Głównym zadaniem systemu ”Berkut” było odparcie zmasowanego nalotu dywanowego na Moskwę z dowolnego kierunku. Założono,że system ”Berkut” powinien zabezpieczyć możliwość kierowania ogniem i niszczenia jednocześnie 20 celów powietrznych na każdym 10-15 km odcinku obrony. Po analizie dostępnych rozwiązań i postępów w pracach nad podobnymi systemami, postanowiono, że będzie to system stacjonarny, zawierający grupy przeciwlotniczych zestawów rakietowych (pułki) ze środkami wykrywania celów powietrznych, naprowadzania rakiet, bazami z magazynami rakiet, osiedlami mieszkaniowymi i koszarami dla oficerów i żołnierzy służby zasadniczej. Zarządzanie całością miało odbywać się z głównego stanowiska dowodzenia specjalnymi kanałami łączności.

Centralne stacje naprowadzania rakiet i pozycje startowe rakiet, zorganizowane w pułki PZR S-25, planowano rozmieścić na dwóch pierścieniach wokół Moskwy. Pozycje były powiązane ze sobą siecią betonowych dróg pozwalających na wykonywanie swobodnych manewrów rakietami w warunkach bojowych. Wewnętrzny pierścień o promieniu ok. 50 km od centrum Moskwy miał posiadać 22 pułki rakietowe z PZR S-25, a zewnętrzny pierścień o promieniu 90 km- 34 pułki z PZR S-25. W odległości około 100-260 km od zewnętrznego pierścienia miały znajdować się radiolokacyjne stacje wstępnego poszukiwania A-100 i dodatkowo cztery A-100 w odległości 25-30 km od centrum Moskwy.

Centralna stacja naprowadzania rakiet (CSNR) B-200 przy pomocy dwóch anten, w azymucie (antena A-12) i kącie położenia (antena A-11) skanowała przestrzeń powietrzną. Wysokość anteny wynosiła 9 m, średnica, części obracającej się- 8 m. Skanowanie przestrzeni realizowane było w sektorze 60° w azymucie i kącie położenia. Anteny te pozwalały śledzić cele i rakiety. Przekazywanie komend sterujących na rakiety odbywało się za pośrednictwem czterech niewielkich poziomych płaskich anten szerokiej wiązki. Dla automatycznego śledzenia 20 celów i 20 naprowadzanych na nie rakiet, stworzono 20 niezależnych kanałów celowania. Stanowiska z aparaturą i roboczymi miejscami operatorów, były umiejscowione w betonowym schronie obsypanym ziemią.

W odległości 1,2-4 km od CSNR znajdowały się pozycje startowe. Na pozycjach startowych rozmieszczonych było 60 stołów startowych (wyrzutni rakiet). Od głównej drogi na pozycji startowej, odchodziło w lewo i prawo 10 dróg startowych. Na każdej drodze znajdowały się trzy stanowiska startowe. Na każde sześć stanowisk startowych wybudowany był schron dla obsługi jednej grupy startowej (plutonu startowego) i aparatury kierowania startem rakiet. Na szczeblu korpusu i armii, dla długotrwałego przechowywania rakiet, zbrojenia i napełniania zbiorników paliwa, wybudowano bazy materiałowo-techniczne.

Tempo prac nad systemem było imponujące. W październiku 1951 r. w Chimkach zademonstrowano eksperymentalny zestaw CSNR B-200, a wiosną 1952 r. w Kratowie. W październiku 1952 r. B-200 była w pełni ukompletowana. Przystąpiono wówczas do prób. W celu sprawdzenia funkcjonowania CSNR w odległości ok. 400 m od stacji na maszcie zamontowano nadajnik sygnałów odzewowych rakiety, natomiast jako cele użyto bombowce Tu-4. Do oceny śledzenia celów nie zmieniających swoich charakterystyk dynamicznych stosowano balony z podwieszanymi rożkami odbijającymi promieniowanie elektromagnetyczne. Pracę kanałów celowania sprawdzano na bombowcach Tu-4 z umieszczonymi w lukach bombowych nadajnikami sygnałów odzewowych rakiet. W rejonie Kapustin Jar, obok poligonu do prób rakiet balistycznych, powstał specjalny poligon do prób Systemu S-25. Jesienią 1952 r. na tym poligonie prowadzono dalsze kompleksowe badania CSNR B-200.

Równocześnie trwały intensywne prace nad rakietą w zespole pod kierownictwem S. A. Ławoczkina. Zespół ten rozpracowywał ważniejsze elementy pokładowej aparatury rakiety, w tym autopilota. Prace nad silnikiem rakietowym na paliwo ciekłe powierzono zespołowi pod kierownictwem A. M. Isajewa (NII-88 oddział Nr 9). Pierwowzorem była niemiecka rakieta ziemia-powietrze ”Wasserfall”. Zgodnie z Postanowieniem Rady Ministrów ZSRR z dnia 9.08.1950 r., masa rakiety W-300 miaławynosić max 1000 kg. Niestety, pierwszy seryjny wariant rakiety miał masę 3580 kg i długość 11,425 m (11,816 m z odbiornikiem ciśnienia atmosferycznego). Rakieta była napędzana czterokomorowym silnikiem na paliwo ciekłe SO9.29.

Rakiety na pozycjach startowych były umieszczone na wyrzutniach- stołach startowych SM-82. Przy ustawianiu rakiet na stół startowy, wraz z rakietą podnoszona była przyczepa do transportu rakiety AT-1086. Po zamontowaniu rakiety na stole startowym, przyczepa AT-1086 była opuszczana do położenia marszowego. Projektowanie wyposażenia transportowego i startowego rakiet W-300, powierzono GSKB Specmasz MMP. Głównym konstruktorem był W. P. Barmin. Natomiast projektowanie sprzętu zapewniającego transport, dystrybucję sprężonego powietrza, paliwa i utleniacza, powierzono grupie konstruktorów z GSKB Dormasz. W rezultacie powstały przyczepy PR-3 i ich modyfikacje PR-7 i PR-8, dystrybutory paliwa ZAK-5, ZAK-41 (ZAK-41A, ZAK-41M). Jako ciągnik do przyczepy PR-3 stosowano ciągnik Ził-121B. Przyczepa PR-3 służyła do transportu i ustawiania rakiety 205 na stole startowym. Do transportu rakiet na przyczepach PR-7 i PR-8 stosowano ciągniki Ził-157K, i Ził-157KW.

W okresie listopad-grudzień 1951 r. na poligonie Kapustin Jar testowano etap startu, lot autonomiczny i naprowadzanie rakiety. Efektem prób były ciągłe zmiany w konstrukcji rakiety. We wrześniu 1952 r. zakończono drugi etap autonomicznych badań rakiety i systemu. Przeprowadzono razem 62 autonomiczne starty rakiet. W październiku 1952 r. rozpoczęły się kompleksowe badania całego zestawu S-25 (CSNR B-200, rakieta, oprzyrządowanie startowe). Na początku 1953 r. testowano CSNR strzelając do rożków odbijających zrzucanych na spadochronach z samolotów. Wiosną 1953 r. przeprowadzono pierwsze poligonowe strzelanie do bezzałogowego bombowca Tu-4, który został zniszczony parą rakiet 205. Było to historyczne wydarzenie, narodziła się wówczas nowa broń w ZSRR. Od października 1952 r. do maja 1953 r. wykonano 81 startów rakiet. Na drugim etapie badań do września 1953 wykonano jeszcze 42 starty rakiet. W końcu 1953 r. przeprowadzono kontrolne strzelania do celów powietrznych, którymi były samoloty odrzutowe Iljuszyn Ił-28. Wykonano strzelanie do jednocześnie wchodzących w strefę ognia czterech celów: dwóch Tu-4 i dwóch Ił-28. Cele zostały zestrzelone. Prowadzono również strzelania do celów oddalających się oraz badano możliwości S-25 podczas strzelań do celów lecących na małych wysokościach.

Rakieta 205 nie spełnia jednak wszystkich założeń projektu. Faktyczna górna strefa ognia wynosiła 15 km (w założeniach 20-25 km), faktyczna dalsza strefa ognia wynosiła 20-22 km (w założeniach 30-35 km). Postanowieniem z 31.12.1952 r., nakazano podjęcie dalszych prac nad rozwojem pocisku rakietowego. W rezultacie powstała rakieta 207 ze zmodyfikowanym silnikiem czterokomorowym SO9.29. Równolegle zespół Isajewa opracował lżejszy jednokomorowy silnik rakietowy S2.260 na paliwo ciekłe z regulatorem ciągu. Maksymalny ciąg silnika wynosił 9000 kG. Silnik był zastosowany w rakiecie 207A. Zastosowano w niej również nowe stery gazowe, sześciokrotnie lżejsze od sterów w rakiecie 205. Zwiększono masę ładunku bojowego do 318 kg. Zastosowano nowy radiozapalnik, z 70 m promieniem reagowania na cel. Zmodernizowano także aparaturę radiokierowania W-301M. Długość rakiety zwiększyła się o 0,5 m (do 11,425 m), masa startowa zmniejszyła się o 180 kg (do 3405,1 kg). Do odpierania zmasowanych nalotów opracowano głowicę z ładunkiem jądrowym o mocy 10 Kt. Stosowano ją w rakietach serii 207T, nazywanych ”Tatiana”.

W 1953 r. przeprowadzono 34 starty rakiet 207A w celu potwierdzenia charakterystyk taktyczno-technicznych zakładanych w założeniach projektu. Pierwsze starty rakiet 207A do realnych celów powietrznych miały miejsce w lipcu 1953 r. Okazało się, że na pasywnym odcinku lotu rakiety (po zaprzestaniu pracy silnika), pojawiają się błędy naprowadzania rakiety. Zwiększono więc długość lotu aktywnego, zwiększając długość zbiorników paliwa i utleniacza. Kolejne strzelania prowadzono do Ił-28. W sumie do września 1953 r. przeprowadzono 124 starty rakiet. Podczas prób państwowych systemu plot. S-25, przeprowadzonych 25.06.1954 r., dokonano 16 startów rakiet 207A. Zniszczyły one lub uszkodziły wszystkie cele powietrzne, 11 Ił-28 i 4 Tu-4. Zostały również osiągnięte zakładane parametry górnej strefy ognia- 20-25 km i dalszej granicy strefy ognia- 30-35 km. Czas wejścia rakiety w gotowość startową wynosił 6-7 s (w założeniach 5 s). Czas przebywania rakiety w pełnej gotowości do startu wynosił 12 minut (w założeniach 15 minut). Pierwsza rakieta startowała po 6 sekundach od wydania komendy Start. Trzy rakiety mogły wystartować w przeciągu 8 sekund. System S-25 zaczął spełniać główne założenia taktyczno-techniczne Postanowienia z 1950 r. W kwietniu 1955 r. zakończono państwowe badania S-25 w ramach których wykonano około 70 startów rakiet 205 i 207A. Licząc od pierwszego startu w lipcu 1951 r., podczas prac nad S-25 wykonano około 500 startów rakiet.

Przystąpiono do seryjnej produkcją komponentów systemu S-25. Produkcją zajmowało się ok. 50 przedsiębiorstw. W połowie 1955 r. zakończył się proces budowy stanowisk bojowych przyszłych 56 pułków S-25. Jednocześnie budowano osiedla wojskowe dla oficerów i koszary dla żołnierzy służby zasadniczej. Dostawa sprzętu bojowego systemu S-25 dla wojska rozpoczęła się w 1954 r. Na początku 1955 r. zakończono przyjmowania wszystkich stanowisk systemu pod Moskwą. W 1955 r. system został przyjęty na uzbrojenie wojsk przeciwlotniczych obrony kraju. W tym samym roku sformowano 1 Armię Specjalnego Przeznaczenia PWO (1 ASP PWO), której podlegały cztery Korpusy Specjalnego Przeznaczenia PWO z 56 pułkami PWO. W każdym Korpusie SP PWO, poza podległymi pułkami S-25, były bazy rakietowo-techniczne korpuśnego i armijnego podporządkowania. W okresie, kiedy S-25 został dopuszczony do pełnienia dyżurów bojowych, na jego uzbrojeniu były rakiety 207A. Pierwszy raz, rakiety W-300 systemu S-25, zostały pokazane światu podczas defilady wojskowej w Moskwie w dniu 7.11.1960 r.

Pułk rakietowy S-25, w stałej gotowości bojowej, posiadał 12 rakiet na pozycjach startowych (rakiety dyżurne). Pozostałe 48 rakiety dowożono z bazy rakietowej, po ogłoszeniu wyższych stanów gotowości bojowej. Łącznie potrzebowano 2700 rakiet (!) do jednokrotnego załadowania stołów startowych wszystkich pułków S-25. Niektóre źródła podają, że w latach 1952-1954 wyprodukowano 2 924 rakiet serii 205. W latach 1954-1960 wyprodukowano 9 467 rakiet serii 207A- łącznie 12 291 egz.

Przeciwlotniczy zestaw rakietowy S-25, w ciągu swoich prawie 30 lat eksploatacji, był wielokrotnie modernizowany. Efektem tego były istotne zmiany w jego taktyczno-technicznych możliwościach. Czy budowa, tak monumentalnego przeciwlotniczego systemu rakietowego jednego miasta Moskwy, była ekonomicznie uzasadniona? Biorąc pod uwagę fakt, że był to tylko jeden na świecie tego rodzaju system, raczej nie. Czy system S-25 spełnił swoje zadanie? Raczej tak. Za tym twierdzeniem przemawia fakt, że system S-25 pełnił swoją służbę na straży nieba Moskwy od 7.05.1955 r. do 1.01.1988 r., prawie 33 lata. Od 1982 r. PZR S-25 stopniowo były zastępowane nowoczesnymi przeciwlotniczymi zestawami rakietowymi S-300PT.

Na bazie rakiet i wyposażenia startowego PZR S-25, na początku lat 1970-tych, powstał zestaw rakietowy pozwalający na wystrzeliwanie tarcz powietrznych dla szkolących się, w ramach strzelań poligonowych do celów realnych, obsług dywizjonów rakietowych S-75M ”Dźwina”/”Wołchow”. Tarczami powietrznymi RM-205, RM-207 i RM-217 były odpowiednio rakiety 205, 207 czy 217 ze stałym kursem w azymucie i zmienną wysokością lotu według programu zależnego od wykonywanego zadania. Tarcza powietrzna RM-217 ”Gwiazda-2” stosowana była do ćwiczebnych strzelań z PZR S-75M ”Wołchow”, natomiast cel RM-217M-MW ”Gwiazda-3” stosowana była do strzelań PZR S-125M ”Newa”.

W Polsce.

Oczywiście przeciwlotniczy zestaw rakietowy S-25 nie był używany w Polsce. Polscy przeciwlotnicy mieli natomiast okazję zmierzyć się z latającymi celami RM-205, RM-207 i RM-217 opracowanymi na bazie rakiet 205, 207 i 217:
- w 1969 r. pierwsze strzelanie bojowe do tarczy powietrznej RM-205, lecącej z dwukrotną prędkością dźwięku, wykonał 21 dywizjon artylerii OPK z 4 BR OP. Uzyskał ocenę bardzo dobrą,
- w 1973 r., w ramach strzelań Korpusu OPK prowadzono ogień do celu RM-207 imitującego manewrujące naddźwiękowe rakiety uskrzydlone. Strzelano także do tarcz na dużych wysokościach w warunkach zakłóceń szumowych,
- w lipcu 1979 r. 61. Brygada Artylerii Wojsk Obrony Przeciwlotniczej, posiadająca na uzbrojeniu PZR 2K11M1 ”Krug”, wykonała strzelanie bojowe na poligonie w ZSRR. Do zniszczenia wyznaczono wówczas cel powietrzny RM-207 oraz dwa cele Ławoczkin Ła-17,
- w 1989 r. do tarczy Gwiazda-2 jako pierwszy strzelał 23 dywizjon rakietowy OP z 4 BR OP,
- w 1990 r. odbyło się ostatnie strzelanie polskich pododdziałów rakietowych na kazachstańskim poligonie w Aszułuku. W strzelaniu do tarczy Gwiazda-2 brały udział 5 dywizjon rakietowy OP oraz 9 dywizjon rakietowy OP ze składu 3 Brygady Rakietowej OP- oba uzbrojone w PZR S–75M ”Wołchow”. Natomiast do tarczy Gwiazda-3 (RM-217M-MW) jako pierwsze strzelały dwa dywizjony rakietowe PZR S-125 ”Newa” ze składu 3 Brygady Rakietowej OP: 60 dywizjon rakietowy OP i 61 dywizjon rakietowy OP.

Konstrukcja rakiety 205:
Posiadała system pionowego startu- konieczny z racji mało wydolnych w tamtych latach w siłę ciągu silników marszowych na paliwo ciekłe. Posiadała układ aerodynamiczny typu kaczka. Zwiększyło to manewrowość i stabilność dynamicznych charakterystyk w procesie spalania paliwa i utleniacza. Rakieta miała średnicę 650 mm.
Rakieta funkcjonalnie dzieliła się na siedem przedziałów. W pierwszym przedziale znajdował się zbiornik sprężonego powietrza, radiozapalnik z odbiorczymi antenami i aparatura autopilota. W następnym przedziale znajdował się odłamkowo-burzący ładunek bojowy E-600 o masie 255 kg. Za nim znajdowały się przedziały-zbiorniki na utleniacz i paliwo. W ogonowym przedziale rakiety były umieszczone jeszcze dwa zbiorniki sprężonego powietrza, aparatura radiokierowania, bateria pokładowa i agregaty czterokomorowego silnika na paliwo ciekłe SO9.29.
Skrzydła rakiety ze skosem krawędzi natarcia 60^o i skosem krawędzi spływu minus 15^o. Kierowanie w azymucie i elewacji odbywało się za pomocą aerodynamicznych sterów, a w kącie przechylenia za pomocą lotek zainstalowanych na skrzydłach. Dla zmniejszenia ciężaru rakiety, lotki były zainstalowane tylko na skrzydłach poziomych. W czasie lotu rakiety skrzydła jak i stery były w położeniu wg schematu ”+”.
Mały ciąg rakiety podczas jej startu wymuszał zastosowanie aerodynamicznych i gazodynamicznych mechanizmów sterowania rakietą. Za dyszami silnika marszowego, w osłonie ogonowej, zainstalowane były cztery stery gazowe. Po 9 s od startu rakiety, po uzyskaniu koniecznej siły aerodynamicznej do pracy sterów, osłona ogonowa wraz ze sterami gazowymi, jako zbędna, była odstrzeliwana.
Głównymi elementami pokładowej aparatury radionaprowadzania rakiety był blok kierowania SO-11 i radionadajnik sygnałów odzewowych rakiety SO-12. W górnym skrzydle, na jego końcu znajdowała się antena bloku SO-11, a w dolnym skrzydle antena bloku SO-12.
W skład autopilota pneumatyczno-elektrycznego typu APW-310 wchodziły: żyroskopy kierunkowe, czujniki liniowych przyśpieszeń, żyroskop swobodny włączony w kanał stabilizacji kąta przechylenia. Sterowanie organami kierowania odbywało się za pośrednictwem pneumatycznych mechanizmów sterowych. W 5 sekundzie od chwili startu rozpoczynało się naprowadzanie rakiety za pomocą sterów aerodynamicznych w azymucie, w 9 sekundzie w elewacji.
Ładunek bojowy był inicjowany przez mechanizm zabezpieczająco-wykonawczy po otrzymaniu stosownego sygnału z radiozapalnika.
Silnik rakiety SO9.92. pracował na paliwie TG-02 i utleniaczu AK-20. Silnik przy starcie rakiety wytwarzał siłę ciągu 8000 kG i umożliwiał jej zmniejszenie do 2500 kG- do wartości pozwalającej na utrzymanie zadanej prędkości lotu rakiety.

Zmiany w konstrukcji rakiety 207:
- otrzymała zmodyfikowany silnik czterokomorowy SO9.29.

Zmiany w konstrukcji rakiety 207A:
- otrzymała lżejszy, jednokomorowy silnik rakietowy S2.260 na paliwo ciekłe z regulatorem ciągu, omax ciągu 9000 kG,
- zastosowano nowe stery gazowe,
- zwiększono masę ładunku bojowego do 318 kg,
- zastosowano nowy radiozapalnik, z 70-metrowymm promieniem reagowania na cel,
- zmodernizowano aparaturę radiokierowania W-301M.

Konstrukcja rakiety 207A:
Dzieliła się na pięć przedziałów. W pierwszym znajdował się niewielki zbiornik sprężonego powietrza zabezpieczający pracę elementów autopilota, radiozapalnika, większość bloków autopilota i ładunek bojowy W-196 o masie 318 kg. Prędkość odłamków po wybuchu 3600 m/s. Promień zadziałania 70 m. Do odpierania zmasowanych nalotów opracowano głowicę z ładunkiem jądrowym o mocy 10 Kt (w wersji rakiety 207T).
Drugi i czwarty przedział to zbiorniki utleniacza i paliwa, rozdzielone trzecim przedziałem, między zbiornikowym. Zbiornik paliwa- pojemność 390 kg TG-02. Zbiornik utleniacza- pojemność 1488-1490 kg AK-20.
W piątym ogonowym przedziale znajdowały się dwa zbiorniki sprężonego powietrza, bloki aparatury radiokierowania, autopilota oraz akumulator.
Jednokomorowy silnik rakietowy na paliwo ciekłe S2.260 zamocowany był do przedziału rakiety. Za ogonowym przedziałem znajdowała się ogonowa owiewka. Gazowe stery ustawiane były do 20 sekundy lotu rakiety za pomocą sprężonego powietrza ze zbiornika kulistego, w 19 sekundzie sterowanie przejmowane było przez stery aerodynamiczne. Stery gazowe ustawiały się w położenie neutralne.

Dane techniczne rakiety 207A (wg [1]):
Długość- 11,425 m.
Masa startowa- 3405,1 kg, masa ładunku bojowego- 318 kg.
Prędkość max- do 3670 km/h, faktyczna prędkość na wysokości 3000 m- 1800 km/h, przeciążenie rakiety na wysokości od 3000 do 15 000 m- 6 g, przeciążenie rakiety na wysokości 20 000 m- 4 g, czas aktywnego lotu rakiety- 56-61', górna strefa ognia- 20-25 km, dalsza granica strefy ognia- 30-35 km.

Dane taktyczno-techniczne modernizowanego przeciwlotniczego zestawu rakietowego S-25 w latach 1955, 1964 i 1970.

Charakterystyka	1955 r.	1964 r.	1970 r.
Typ niszczonych celów powietrznych	Samoloty lotnictwa strategicznego i taktycznego (typu Tu-16 i Ił-28)	Samoloty lotnictwa strategicznego i taktycznego (typu MiG-17, Tu-16, A-11)	Samoloty lotnictwa strategicznego i taktycznego (typu SR-71, MiG-17, Tu-16, A-11)
Maksymalna prędkość celu	1250 km/h	2000-3700 km/h	do 4300 km/h
Górna granica strefy ognia	20 km	30 km	35 km
Dolna granica strefy ognia	5 km	1,5 km	0,5 km
Dalsza granica strefy ognia	35 km	43 km	54 km
Prawdopodobieństwo zniszczenia, jednocześnie wchodzących 20 celów	0,7 - 0,9	0,85 - 0,98	0,85 - 0,98
Możliwość niszczenia celów w warunkach aktywnych i pasywnych zakłóceń.	Nie	Tak	Tak
Okres przechowywania rakiet na stole startowym / w magazynie	0,5 roku 2,2 lata	2,5 roku 10 lat	2,5 roku 10 lat