Na zamówienie lotnictwa wojskowego, lecz na koszt Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, inż. Jerzy Dąbrowski wraz z dr. inż. Franciszkiem Misztalem i inż. Piotrem Kubickim zaprojektowali w Państwowych Zakładach Lotniczych samolot PZL-26, przeznaczony do udziału w zawodach Challenge 1934, będący rozwinięciem samolotu PZL-19 z amerykańskim silnikiem Menasco o większej mocy. Budowę rozpoczęto w zimie 1933/1934 r. Zbudowano 5 PZL-26, z których pierwszy został oblatany w marcu 1934 r. przez B. Orlińskiego. Samolot przeszedł próby w IBTL. J. Dąbrowski zaproponował zastosowanie na dwóch samolotach polskiego silnika GR-760, lecz propozycja została odrzucona.

Na samolotach PZL-26 wzięli udział w Challenge'u 1934: P. Dudziński na SP-PZL, I. Giedgowd na SP-PZM, S. Grzeszczyk na SP-PZN, J. Balcer na SP-PZO i A. Włodarkiewicz na SP-PZP. Zawody obejmowały rajd o długości 9538 km na trasie: Warszawa- Królewiec- Berlin- Kolonia- Bruksela- Paryż- Bordeaux- Pau- Madryt- Sevilla- Casablanca- Meknes- Sidi bel Abbes- Algier- Biskra- Tunis- Palermo- Neapol- Rzym- Rimini- Zagrzeb- Wiedeń- Brno- Praga- Katowice- Lwów- Wilno- Warszawa. Pierwsze miejsce w Challenge'u zajął Jerzy Bajan na RWD-9, drugie Stanisław Płonczyński, również na RWD-9. Trzy samoloty PZL-26 nie ukończyły zawodów, zaś J. Dudziński zajął 11 miejsce, a I. Giedgowd 17 miejsce. Samoloty, stanowiące interesującą konstrukcję, nie odniosły sukcesu na zawodach. Przyczyną były zawodne silniki.

PZL-26 po zawodach pozostały w dyspozycji Departamentu Aeronautyki. Egzemplarz SP-PZM był wystawiony na XIV Salonie Lotniczym w Paryżu (1611.-4.12.1934 r.). Samoloty były właściwie nie używane. Wynikało to z rezerwy, z jaką odnoszono się do silników Menasco. Jeden znajdował się w Szkole Wyższego Pilotażu w Grudziądzu, a drugi znajdował się w Aeroklubie Pomorskim w Toruniu (wg [2]- znajdowały się tam 2 egz.). Pozostałe trzy były we wrześniu 1939 r. na terenie wytwórni PZL WP-1 na Okęciu i dostały się w ręce Niemców. Dalsze losy tych samolotów nie są znane.

W 1938 r. inż. J. Dąbrowski zaprojektował samolot sportowy, będący zmniejszoną odmianą PZL-26, a w 1939 r. wykonał projekt wstępny samolotu myśliwskiego PZL-55 (PZL-62), który stanowił dalszą ewolucję PZL-26.

Konstrukcja.
Trzymiejscowy dolnopłat wolnonośny o konstrukcji metalowej.
Płat trapezowy z eliptycznymi końcówkami, trójdzielny. Skrzydło środkowe dwudźwigarowe spawane z rur stalowych, integralna z kadłubem, zewnętrzne z kesonem Misztala, duralowe. Pokrycie z gładkiej blachy duralowej. Na krawędzi natarcia dwudzielne sloty automatyczne. Klapy krokodylowe oraz lotki. Skrzydła składane do tyłu.
Kadłub kratownicowy spawany z rur chromomolibdenowych, oprofilowany, pokryty płótnem. Przód kadłuba kryty blachą duralową, tył płótnem na listwach duralowych. Kabina zakryta.
Usterzenie duralowe, z żebrami z blachy falistej, kryte blachą gładką. Stery z dźwigarem z rury stalowej, żebrami z blachy i pokryciem z blachy.
Podwozie klasyczne stałe.

Silnik- rzędowy Menasco ”Bucaneer” B-6S3 o mocy nominalnej 147 kW (200 KM) i maksymalnej 195 kW (265 KM).

Dane techniczne PZL-26 (wg [2]):
Rozpiętość- 10,42 m, długość- 7,5 m, wysokość- 2,09 m, powierzchnia nośna- 16,34 m².
Masa własna- 560 kg, masa użyteczna przy 2 osobach załogi- 235 kg, masa użyteczna max- 445 kg, masa całkowita przy 2 osobach załogi- 795 kg, masa całkowita max- 1105 kg.
Prędkość max- 298 km/h, prędkość przelotowa- 215-250 km/h, prędkość min.- 60,6 (wg [1]- 62) km/h, wznoszenie- 5,0 m/s, pułap- 5500 m, zasięg normalny- 800 km.