W kwietniu 2007 r. w Zakładzie Samolotów i Śmigłowców Politechniki Warszawskiej rozpoczęto projektowanie systemu PW-141 ”Samonit”, w skład którego wchodzi lekki samolot bezzałogowy (demonstrator technologii) i urządzenie transportowo-obsługowe. Kierownikiem projektu jest prof. dr hab. inż. Zdobysław Goraj. W pracach rozwojowych uczestniczył zespół projektowy Aerodes oraz Instytut Techniczny Wojsk Lotniczych. ”Samonit” przeznaczony jest do cywilnych zastosowań w warunkach dziennych i nocnych. Wyposażony w aparaturę typu FLIR i SAR może być użyty do monitorowania granic państwowych, akwenów morskich, obszarów leśnych, rurociągów, itp.

Zbudowany został w dwóch wersjach: klasycznej i bezogonowej. Próby użytkowe miały wykazać, która z konfiguracji jest optymalna. Ze względów bezpieczeństwa samolot wyposażony jest w dwa silniki oraz spadochronowy system ratowniczy. Aparatura rozpoznawcza jest wymienna i zależna od zastosowania. Do kontrolowania lotu zadaniowego samolotu bezzałogowego ”Samonit” wykorzystuje się jeden z trzech podstawowych systemów sterowania:
- sterowanie zdalne z bezpośrednią, wzrokową obserwacją płatowca,
- sterowanie telemetryczne z wykorzystaniem parametrów lotu,
- sterowanie automatyczne (programowe).

Przeprowadzono próby w locie obu wersji samolotów: wersję klasyczną PW-141.1 oblatano 8.12.2009 r., zaś wersję bezogonową z silnikami przed skrzydłami PW-141.2 w dniu 6.05.2010 r. Stwierdzono: prawidłowe właściwości rozbiegu i reakcji na sterowanie kółkiem przednim, poprawną stateczność i sterowność podłużną, dużą łatwość sterowania kątem natarcia i pochylenia, łatwość utrzymania właściwej prędkości lotu w zakrętach bez korekty mocą, znakomitą sterowność poprzeczną i wystarczającą, prawidłową reakcję samolotu na wychylenie steru kierunku. W 2012 r. powstała następna wersja bezogonowa PW-141.3, która otrzymała silniki za skrzydłami ze śmigłami pchające.

Przewiduje się dwa zasadnicze scenariusze użycia samolotu PW-141 ”Samonit”, zależnie od charakteru prowadzonej misji:
- stacjonarne, realizowane przy rutynowych patrolach wyznaczonego terenu, np.: granicy państwa, rurociągów, akwenów wodnych itp.,
- mobilne, kiedy prowadzi się doraźne akcje poszukiwawcze np.: poszukiwanie zaginionych lub zbiegów, rozpoznanie obszarów zagrożonych przez klęski żywiołowe, patrolowanie obszarów leśnych zagrożonych pożarem lub przez szkodniki, relacje z zawodów sportowych itp.

Konstrukcja:
Górnopłat o konstrukcji z kompozytu epoksydowo- węglowego.
Powłoka skrzydeł i belek ogonowych usztywniona przekładką z pianki PCV.
Kadłub w postaci Powłoki belek ogonowych usztywniona przekładką z pianki PCV.
Podwozie trójkołowe z kołem przednim, stałe.

Wyposażenie: instalacja sterowania i kontroli lotu, aparatura rozpoznawcza: miniaturowy radar skanujący (SAR) firmy SANDIA lub zamiennie system rozpoznania w podczerwieni (FLIR) firmy IAI, system przekazywania obrazu w czasie rzeczywistym. Spadochronowy system ratowniczy.

Napęd- 2 silniki dwusuwowe, dwucylindrowe Komatsu Zenoah Titan ZG 80B o mocy 5,5 kW (7,5 KM) każdy.

Dane techniczne PW-141 ”Samonit” (wg [1]):
Rozpiętość- 4,4 m, długość- 2,0 m, powierzchnia nośna- 1,9 m².
Masa własna- 29 kg, ładunek max- 38 kg, masa startowa- 69 kg.
Prędkość max- 190 km/h, wznoszenie- 4,9 m/s, czas wznoszenia na 6000 m- 45', czas lotu- 20 h.