W lutym 1963 r. w Stacji Młodych Techników rozpoczęto budowę pierwszego polskiego poduszkowca osobowego SMT. Początkowo miał to być stosunkowo skomplikowany prototyp unoszony dwoma silnikami o pojemności 125 cm³. Sterowanie miało polegać na zmianie kąta wypływu strumieniami pod dnem kadłuba. Wykonano nawet pewną ilość elementów do jego budowy i sprowadzono z Poznania dwa silniki motocyklowe S-1 dostosowane do opylaczy roślin. Budowę poduszkowca podjęła grupa uczniów pod kierunkiem mgr. inż. Andrzeja Moldenhawera. Przy budowie szczególnie wyróżnili się: Maślankiewicz, Piwowarski, Karwowski i Kosiński. Okazało się jednak, że realizacja pierwotnego zamierzenia przekracza cierpliwość chłopców i należy zbudować prostszą konstrukcję.

Zdecydowano się, więc na wykonanie prostego pudła z dziurą w środku, unoszonego na niedużą wysokość 1,5 cm jednym tylko silnikiem napędzającym gotowy wentylator służący do opylania. W lipcu 1963 r. rozpoczęto próby. Nie dały one jednak pozytywnego rezultatu ze względu na zbyt niską sprawność wentylatora. W ciągu jesieni i zimy 1964 r. dokonano zmiany konstrukcji opierając się jednak na wykonanych już elementach. Do otwartej poprzednio skrzyni (komora wyrównawcza) dodano dno, dzięki czemu powstała dysza pierścieniowa oraz ustawiono na kadłubie drugi silnik napędzający wentylator. Pozwoliło to na uzyskanie stosunkowo dużej siły ciągu oraz na wykonanie bardzo prostych sterów kierunku umieszczonych w strumieniu wentylatora. W rezultacie powstał prototyp prostego, amatorskiego poduszkowca o stosunkowo wysokiej wytrzymałości na uderzenie i bardzo małym obciążeniu mocy- ok. 30 kg/KM.

Poduszkowiec posiadał jednak małą wysokość unoszenia. Aby poprawić zdolność poruszania się w nierównym terenie, zastosowano osłonę elastyczną zwiększającą wysokość unoszenia. Osłona sprawiła sporo kłopotów, początkowo była bowiem bardzo nietrwała i niestateczna. Do końca 1964 r. prowadzono prace nad ulepszeniem konstrukcji, m.in. dodano mały ster typu lotniczego, mający polepszyć stateczność kierunkową przy większych prędkościach.

Poduszkowiec SMT został z powodzeniem wypróbowany na Wiśle.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy poduszkowiec.
Kadłub o konstrukcji drewnianej, wykonany z grubych listew i sklejki o grubości 5 mm.

Napęd- 2 silniki WFM (wg [3]- S-1), z których jeden wytwarzał poduszkę powietrzną, natomiast drugi stanowił napęd wentylatora, umieszczonego w obudowie. W strumieniu zaśmigłowym znajdował się podwójny ster kierunku.

Dane techniczne SMT (wg [5]):
Długość- 3,0 m, szerokość- 1,5 m.
Masa własna- ok. 120 kg.
Prędkość- ok. 5- 10 km/h, wysokość unoszenia- ok. 2 cm.