Projekt samolotu powstał w ramach projektu realizowanego z funduszy własnych wy­twórni McDonnell Aircraft Corporation. Prace rozpoczęły się w 1953 r., gdy firma ta przegrała rywalizację z Chance Vought w konkursie na naddźwiękowy myśli­wiec dla lotnictwa US Navy. Wygrał go wó­wczas samolot Chance Vought F8U "Crusader". Miał dobre wła­sności pilotażowe i niezłe osiągi, ale ograniczone możliwości przenoszenia uzbrojenia podwieszanego. Wykorzysty­wano go do zadań myśliwskich, natomiast do zadań szturmowych potrzebny był inny samolot. Na pokładzie lotniskowców musiały więc mieścić się co najmniej dwa typy samolotów: myśliw­ski i szturmowy.

Nie zrażeni porażką inżynierowie firmy McDonnell przystąpili do projektowania myśliwca następnej generacji. W ich opinii możliwe było opracowanie jednomiejscowego samolotu bojowego, łączącego w sobie wszystkie zalety naddźwiękowego myśliwca i udźwig samolotu bombowe­go. Do połowy 1954 r. gotowa była makieta samolotu, oznaczonego jako "Super Demon",  stanowiącego rozwi­nięcie myśliwca McDonnell F3H-G, który przegrał konkurs z F8U "Crusader". Podstawą do o pracowania F3H-G był samolot myśliwski McDonnell F3H "Demon". F3H-G miał być samolotem jednomiejscowym, różniąc się jednak od niego zastosowa­niem dwusilnikowego zespołu napędo­wego zamiast jednosilnikowego. Na konstrukcję F3H-G duży wpływ wywarł również powstały niedawno nowy myśli­wiec dla US Air Force: McDonnell F-101 "Voodoo". Planowano, że samolot napę­dzany będzie silnikami Wright J65 "Sapphire" i będzie posiadał uzbrojenie strze­leckie złożone z 4 działek kal. 20 mm. Projekt wywarł duże wrażenie na admirałach z Bureau of Aeronautics US Na­vy. 18.11.1954 r. podpisany został list intencyjny dotyczący budowy dwóch prototypów samolotu pod oznaczeniem YAH-1. US Navy złożyła jednak zapotrzebowanie na  ciężki przechwytujący samolot myśliwski do walki w każdych wa­runkach atmosferycz­nych. Jego zadaniem miało być przechwytywanie samolotów przeciwni­ka i zestrzeliwanie ich z dużej odległości od zespołów lotniskowców po­ciskami kierowanymi. Nie przewidywano by nowy myśliwiec był zmuszony prowadzić manewrową walkę po­wietrzną, dlatego zrezygnowano z  uzbrojenia strzeleckiego.

Wiązało się to z poważnym przeprojek­towaniem samolotu. Silniki Wright J65 "Sapphire" zastąpiono znacznie silniejszymi General Electric J79. Po­stanowiono powiększyć skład załogi do dwóch osób: pilota i nawigatora- operatora pokładowej stacji radiolokacyjnej. Zamiast 4 działek kal. 20 mm i uzbrojenia podwie­szanego na 11 węzłach pod skrzydłami i kadłubem postanowiono uz­broić go wyłącznie w 4 pociski Raytheon "Sparrow III" klasy powietrze- powietrze instalowane w specjalnych zagłębieniach pod kadłubem. Ostateczna konfiguracja samolotu zo­stała zatwierdzona przez US Navy w lipcu 1956 r. Oznaczenie samolotu zmieniono wówczas F4H-1, dla podkreślenia, że jest to samolot myśliwski.

Prototyp XF4H-1 został ukończony w maju 1958 r. i po raz pierwszy wzbił się w powietrze 27.05.1958 r. Firma Chance Vought opraco­wała konkurencyjny prze­chwytujący samolot myśliwski na bazie samolotu F8U "Crusader". Prototyp tej wersji nosił ozna­czenie Chance Vought XF8U-3 "Crusader III". Przeprowadzone porównania wykaza­ły, że "Phantom II" przewyższa "Crusadera III" w większości wymaganych parame­trów. Zadecydowało to o ostatecznym wyborze F4H-1. W grudniu 1958 r. Bureau of Aeronautics zamówiło 23 egz. służące dalszemu rozwojowi konstrukcji i pierwsze 24 egz. seryj­ne pod oznaczeniem F4H-1, które we wrześniu 1962 r. zmieniono na F-4. W 1959 r. otrzymał on nazwę "Phantom II".

Samolotem "Phantom II" zainteresowały się także Siły Powietrzne Stanów Zjednoczo­nych. Po przeprowadzeniu prób okazało się, że może on zastąpić wszystkie typy myśliwców taktycznych i przechwytują­cych używanych wówczas w siłach po­wietrznych: North American F-100 "Super Sabre", McDonnell F-101 "Voodoo", Lockheed F-104 "Starfighter" oraz Republic F-105 "Thunderchief". Wyrazem tego poglądu było zamówienie w kwietniu 1962 aż 280 egz. tych samolotów pod oznaczeniem F-110A zmienionym wkrótce na F-4C. W ten sposób samolot rozpoczął swą karierę w dwóch rodzajach sił zbroj­nych Stanów Zjednoczonych. W najbliż­szych latach rozszerzająca się amerykań­ska interwencja w Wietnamie stała się sprawdzianem jego zdolności bojo­wych i w decydującym stopniu przyczy­niła się do jego sławy. Wojna wywarła duży wpływ na tempo produkcji, które w latach 1966- 1968 zwiększyło się do ok. 50 egz. miesięcznie. W szczytowym punkcie na początku 1967 r. linie montażo­we opuszczało 70 egz. miesięcznie.

Samolot produkowany był w wielu wersjach i wariantach:
- F3H-G- oznaczenie pierwotnego projektu przyszłego "Phantom II" opracowanego na bazie myśliwca F3H "Demon". Samolot jednomiejscowy, dwusilnikowy, dostosowany do instalowania różnych rodzajów dziobowej części kadłuba dla spełniania zadań myśliwskich, rozpoznawczych, szturmo­wych lub myśliwskich przechwytujących (wersja dwumiejscowa). F3H-G przegrał w rywalizacji z myśliwcem Chance Vought F8U "Crusader" w konkursie z 1953 r.,
- AH-1"Super Demon"- dalsza ewolucja projektu F3H-G, 1954 r. Samolot jednomiejscowy. Zespól napędowy złożony z 2 silników turboodrzutowych Wright J65 "Sapphire". Uzbrojenie stałe: 4 działka kal. 20 mm, uzbrojenie wymienne na 11 zacze­pach podskrzydłowych i podkadłubowych. Zbudowano tylko makietę,
- F4H-1- dwumiejscowy myśliwiec przechwytujący powstały w wyni­ku adaptacji projektu AH-1 do wymagań US Navy. Samolot dwumiejscowy (pilot oraz  nawigator- operator radaru). Zespół napędowy: 2 silniki turboodrzutowe General Electric J79-GE-2 o ciągu 71,84 kN z dopalaniem każdy. Uzbrojenie: 4 pociski rakietowe powietrze- powietrze Raytheon "Sparrow III". Brak uzbrojenia strzeleckiego. Pierwszy lot prototypu 27.05.1958 r. Zbudowano 2 prototypy XF4H-1 i 23 egz. przedseryjne F4H-1F,
- F-4A (F4H-1F- oznaczenie obowiązujące do września 1962 r.)- pierw­sza wersja seryjna, zbliżona do prototypów i egz. przedseryjnych F4H-1. Silniki J79-GE-2/-2A. Zbudowano 24 egz.,
- TF-4A- wersja szkolno- treningowa na bazie wersji seryjnej F-4A, nie przystosowana do operowania z lotniskowca i użycia w operacjach bojo­wych,
- F-4B (F4H-1- oznaczenie obowiązujące do września 1962 r.)- pierwsza wersja wielkoseryjna dla US Navy i US Marine Corps, dalszy rozwój F-4A. Przekonstruowano kształt osłony kabiny (fotel nawigatora podnie­siony do góry). Pochylono nos kadłuba i przekonstruowano dielektryczną osłonę anteny radaru. Zainstalowano dodatkowe zaczepy uzbrojenia wy­miennego (4 podskrzydłowe i 1 podkadłubowy). Silniki J79-GE-8 (2 x 75,62 kN z dopalaniem). Dokonano także wymiany foteli katapultowanych. Własne fotele McDonnell Stan­ley zostały zastąpione lepszymi, brytyjskimi Martin-Baker Mk.5, później montowano jeszcze nowocześniej­sze fotele Mk.H7, dające po raz pierwszy moż­liwość katapultowania się ze stojącego na lot­nisku nieruchomo samolotu (czyli klasy zero- zero). Pierwszy lot 25.03.1961 r. Dostawy od lata 1961 r. Produkcję zakończono 27.01.1967 r. po wykonaniu 649 (wg [2]- 637) egz.,
- F-4G- 12 samolotów F-4B zostało doświadczalnie zmo­dyfikowanych przez montaż szyny danych AN/ASW-25A. Nazwano je F-4G. Po paru la­tach oznaczenie to użyto powtórnie dla zupeł­nie innej wersji samolotu (walki radioelektronicznej),
- QF-4B- wersja bezzałogowa, zdalnie sterowana (RPV- Remotely Piloted Vehicle) wykorzystywana w programach badawczych US Navy jako naddźwiękowy cel. Zmodyfikowano do tego standardu 44 egz. F-4B,
- DF-4B- samolot nosiciel małych samolotów bezzałogowych RPV na bazie wersji F-4B,
- EF-4B- jeden F-4B przebudowany na samolot do treningu z systemem walki radioelektronicznej,
- NF-4B- samoloty wersji F-4B przeznaczone do celów doświadczalnych,
- RF-4B- wersja rozpoznawcza dla US Marine Corps, wyposażona w systemy rozpoznawcze bardzo zbliżone do zastosowanych wersji USAF RF-4C. Otrzymały wydłużony o 1,4 m dziób i mniejszą stację radiolokacyjną AN/APQ-99. W trzech komorach zainstalowano kamery do fotografii prostopadłej i pod kątem na niskich i wysokich pułapach. Ponadto maszyny te przenosiły zasobniki AN/APQ-102 z radarem bocznym SLAR, systemem obserwacji w podczerwieni AN/AAD-4 i systemami przeciwdziałania radioelektronicznego ECM ALQ-126. Pierwszy lot RF-4B odbył się 12.03.1965 r. Wyprodukowano 46 egz.,
- Model 98- propo­zycja lądowej wersji samolotu. W stosunku do modelu morskiego wprowadzo­no do niej kilka zmian. Najważniejsza, była re­zygnacja z kpr "Sparrow", a także usunięcie sys­temu uzupełniania paliwa w powietrzu i regu­lowanych wlotów powietrza do silnika. Zapro­ponowano natomiast użycie działka Vulcan M61A-1, pogrubionych do 20 cm kół podwozia głównego w typowym, cienkim u nasady skrzy­dle. Oferta została jednak odrzucona,
- F-4C (F-110A "Spectre"- oznaczenie obowiązujące do września 1962 r.)- wielo­zadaniowy samolot myśliwski do działań w każdych warunkach atmosfe­rycznych powstały przez adaptację płatowca wersji morskiej F-4B dla po­trzeb US Air Force. Samolot otrzymał wzmocnione podwozie o szerszych oponach, co z kolei wymusiło pogrubienie skrzydeł w miejscu zainstalo­wania komór podwozia. W tylnej kabinie operatora systemów uzbrojenia zainstalowano drugi zestaw sterów, cecha nie występująca w samolotach F-4 US Navy. Samolot otrzymał gniazdo do pobierania paliwa ze sztywnego przewodu paliwowego samolotu- zbiornikowca (standard USAF) zastępujące stosowaną w US Navy sondę do łączenia z przewodem elastycznym. Zespół napędowy złożony był z silników J79-GE-15 (2 x 75,62 kN). Samolot otrzymał radar AN/APQ-100 i system nawi­gacji bezwładnościowej Litton LN-12/AN/ASN-48, komputer nawigacyjny AN/ASN-46. Obronę zapewniał system walki ra­dioelektronicznej Applied Technology AN/APR-25/-26. Pewną ilość walczących w Wietnamie samolotów wyposa­żono w podwieszany na centralnym pylonie pod kadłubem zasobnik z sześciolufowym działkiem M61A1. Pierwszy lot samolotu seryjnego odbył się 27.03.1963 r. Przekazanie pierwszego F-4C do skrzydła 4453. Combat Crew Training Wing nastąpiło 20.11.1963 r. W styczniu 1964 r. przezbrojenie na F-4C rozpoczęła pierwsza jednostka bojowa: 12. Tactical Fighter Wing. Łącz­nie do 4.05.1966 r. wyprodukowano 583 egz.,
- RF-4C (RF-110A- oznaczenie obowiązujące od września 1962 r.)- wersja rozpoznawcza powstała na bazie płatowca F-4C. Samolot otrzymał zupełnie nowy nos z aparaturą rozpoznawczą: kamerami fotograficznymi Chicago Aerial Industries KS-87 lub Hycon KS-72, radarem do obserwacji przedniej powierzchni przed samolotem Texas Instruments AN/APQ-99 i aparaturą do obserwacji w podczerwie­ni. Napęd stanowiły silniki J-79GE-17. Pierwszy lot prototypu YRF-4C (YRF-110A) odbył się 8.08.1963 r., zaś pierw­szego seryjnego RF-4C w dniu 18.05.1964 r. W latach 1963- 1973 wypro­dukowano łącznie 505 egz. RF-4C. Opracowano też wymien­ne zestawy urządzeń rozpoznawczych monto­wanych zamiast kamer fotograficznych. Były to m.in. aparaty fotograficzne KA-45 i KA-47 do zdjęć nocnych, KA-91 do zdjęć panoramicznych, aparat do zdjęć w podczerwieni AN/AAS-18, radar obserwacji bocznej Goodyear AN/APQ- 102A. Do zakłócania radarów obrony przeciw­lotniczej użyto zasobników AN/ALQ-71 i 72, za­sobników do walki radioelektronicznej AN/ALQ-101(V). Zamontowano też wyrzutniki flar ALE-40 i odbiorniki systemu LANTIRN. W latach 1970- tych unowocześniono system nawigacyjny samolotu, instalując cyfro­we urządzenie AN/ARN-101(V) DMAS. Sprzę­żono go z nowym radarem obserwacji bocznej Loral UPD-4 SLR i systemem czujników AN/ALQ-125 TEREC. Dzięki temu samolot zy­skał możliwość operowania we wszystkich warunkach pogodowych. Mmożna było z nim sprzęgnąć podwieszony na centralnym pylonie laserowy oświetlacz celu AN/AVQ-26 Pave Tack do naprowadzania bomb laserowych. Specjalną odmianą tej wersji miał być samolot RF-4C(H), którego zadaniem miało być śledzenie wojsk wietnamskich na szlaku Ho Chi Minha w ramach operacji Shed Light. Ostatecznie żaden z samolotów nie został przebudowany do tej wersji,
- F-4C "Wild Weasel IV" (spotykane jest także oznaczenie EF-4C)- samo­lot walki radioelektronicznej na bazie wersji F-4C. Otrzymały systemy walki radioelektronicznej AN/APR-25 RHAWS i AN/APR-26.W 1970 r. do standardu tego doprowadzono 50 egz. F-4C. Nazwa "Wild Weasel" (Dzika Łasica) jest charakterystyczna dla amerykańskich samolotów WRE,
- F-4D- pierwsza wersja zaprojektowana specjalnie dla spełnienia wymagań USAF. Rozszerzono zdolności bojowe samolotu w działaniach szturmowych: udoskonalono stację radiolokacyjną AN/APQ-109, wprowadzono nowy typ celownika optycznego AN/ASG-22 wraz z komputerem pokładowym obsługi uzbrojenia ASQ-91. Ponieważ przewidywano użycie F-4D na Europejskim Teatrze Działań Wojennych do zrzutu taktycznej broni jądrowej, zastosowano także system wyliczania parametrów zrzutu bomb jądrowych AN/AJB-7. Nowe wyposażenie elektroniczne zainstalowano w kadłubie w miejscu jednego ze zbiorników paliwa. Pierwszy lot F-4D odbył się 8.12.1965 r. (lub 9.12.1965 r.) Pierwszy egzemplarz F-4D przekazano skrzydłu 36. Tactical Fighter Wing stacjonującemu w Niemczech Zachod­nich w marcu 1966 r. Ostatni z 793 (wg [3]- 825) F-4D przekazano USAF 28.02.1968 r. Z czasem wiele F-4D otrzymało odbiorniki systemu nawigacyjnego ITTAN/ARN-92 LORAN. Pewną ich liczbę użyto jako nosicieli laserowych wskaźników celu AN/AVQ-10A Pave Knife, Pave Tack AN/AVQ-26 i Pave Spike ASQ-153 dla bomb naprowadza­nych Paveway oraz przystosowano do przenoszenia kpr naprowadzanych na podczerwień klasy powietrze- powietrze AIM-4D,
- YF-4E-na prototypy wersji F-4E dla US Air Force przebudo­wano samoloty F-4C 63-7445 (Model 98HN), F-4D 65-0713 (Model 89-HD) i YRF-4C 62-12200 wyposażone w silniki J79-GEJ1B. Ostatni z nich, już jako YF-4E, został oblatany 7.08.1965 r.,
- F-4E- wersja opracowana na podstawie pierwszych doświadczeń z wojny w Wietnamie. Wprowadzono uzbrojenie strzeleckie- działko Ge­neral Electric M61-A1 kal. 20 mm niezbędne, jak się okazało w manewro­wej walce powietrznej. Zainstalowanie działka wymagało cał­kowitego przekonstruowania nosa samolotu. F-4E wyposażony został w nowy radar Westinghouse AN/APQ-120 zbudowany na elementach pół­przewodnikowych, który pozwolił na zmniejszenie rozmiarów dielek­trycznej osłony nosa kryjącej dysk anteny o znacznie mniejszej niż dotąd średnicy. Samolot otrzymał silniki J79-GE-17 (2 x 79,65 kN z dopalaniem) i fotele wyrzucane Martin-Baker H Mk.7 klasy zero- zero. Pierwszy lot F-4E odbył się 30.06.1967 r. Dostawy dla 57. Fighter Weapons Wing rozpoczęły się 3.10.1967 r. F-4E stał się główną eksportową wersją "Phantom II". Wyprodukowano 1350 egz.,
- F-4EJ- licencyjny F-4E produkowany w japońskich zakładach Mitsu­bishi. Samolot w niewielkim stopniu różni się od amerykańskiego F-4E: nie jest wyposażony w urządzenie do uzupełniania paliwa w locie a do­datkowo zainstalowano w nim japoński ogonowy odbiornik ostrzega­wczy o promieniowaniu radarem. Pierwsze F-4EJ dla Japońskich Sił Sa­moobrony dostarczyła wytwórnia McDonnell Aircraft. Pierwszy lot F-4EJ zmontowanego przez Mitsubishi odbył się w maju 1971 r. Wyprodukowano 140  egz. Jest to jedyna wersja "Phantom II" produkowana poza USA. Ostatni z nich, ukończony 21.05.1981 r., był zarazem ostatnim wyproduko­wanym F-4,
- F-4EJ Kai- zmodernizowana wersja F-4EJ z nowocześniejszą awioniką, nową stacją radiolokacyjną AN/APG-66J i możliwością atakowania celów naziemnych, oraz przenoszenia pierwszego japońskiego pocisku przeciwokrętowego ASM-1,
- EF-4EJ- kilka samolotów zmodernizowanych do roli maszyn treningowych z systemami walki radioelektronicznej,
- RF-4E (RF-4EJ)- wersja rozpoznawcza powstała przez połączenie części dzio­bowej (z aparaturą rozpoznawczą) wersji RF-4C z pozostałą częścią pła­towca wersji F-4E. Produkcja głównie na eksport (RFN. Izrael, Iran. Japo­nia). Samoloty dla Japonii noszą oznaczenie RF-4EJ (były one montowa­ne przez McDonnell Aircraft, 14 egz.), wariant RF-4EJ Kai- to zmodernizowane RF-4EJ ze zmodyfikowaną awioniką i radarem AN/APG-66J. Wyprodukowano 150 (wg [3]- 130) egz.,
- F-4E(F)- projektowana jednomiejscowa wersja myśliwska dla zachodnioniemieckiej Luftwaffe, nie zrealizowana,
- F-4E(S)- trzy izraelskie F-4E zmodernizowane do roli szybkich samolotów rozpoznawczych. Wyposażenie maszyn tej wersji stanowiły zainstalowana w części dziobowej kamera LOROP oraz kamera do fotografii pionowej,
- QF-4E- bezzałogowy, zdalnie sterowany cel powietrzny zbudowany na bazie wersji F-4E,
- F-4F- dwumiejscowa wersja myśliwska stanowiąca adaptację amery­kańskiej wersji F-4E dla potrzeb zachodnioniemieckiej Luftwaffe. Zlikwi­dowano niektóre elementy wyposażenia (klapy noskowe, system stero­wania warstwą brzegową, wyposażenie do uzupełniania paliwa w locie i wyposażenie do przenoszenia pocisków "Sparrow III", co zredukowało masę samolotu o blisko 1500 kg. Samolot otrzymał nowy sy­stem klap noskowych opracowanych w ramach projektu Agile Eagle. Pierwszy lot F-4F odbył się 18.05.1973 r. Pierwsze dostawy dla pułku myśliwskiego JG-71 (Jagdgeschwader) od maja 1974 r. Wyprodukowano 174 (wg [2]- 185) egz.,
- F-4F ICE- zmodyfikowany F-4F ze stacją radiolokacyjną AN/APG-65 i pociskami AIM-120 AMRAAM,
- TF-4F- niemiecka wersja szkolna ze zdwojonymi urządzeniami sterowniczymi,
- F-4G "Wild Weasel V"- samolot walki radioelektronicznej, przystoso­wany do niszczenia stanowisk pocisków ziemia- powietrze. Zastą­pił on przestarzałe samoloty Republic F-105G "Wild Weasel I" i F-4C "Wild Weasel IV". F-4G powstał na bazie wersji F-4E. Samolot otrzymał zestaw rozpoznania elektronicznego APR-38C/S. W tylnej kabi­nie. pozbawionej sterów znajduje się stanowisko operatora tegoż syste­mu. Do zwalczania stacji radiolokacyjnych służą pociski AGM-45 "Shirke", AGM-78 "Standard ARM" i AGM-88 "Harm". W latach 1976- 1979 do standardu F-4G zmodyfikowano 116 egz. wersji F-4E. Po 1985 r. zmodernizowano je poprzez zastoso­wanie systemu nawigacyjnego ARN-101(V) DMAS, korzystającego ze wskazań integralne­go układu nawigacji bezwładnościowej i inte­gralnego odbiornika LANTRIN. Zastoso­wanie ARN-101 umożliwiało zastosowanie za­sobników do naprowadzania bomb kierowa­nych laserowo Pave Tack AN/AVQ-26,
- QF-4G- bezzałogowy, zdalnie sterowany cel powietrzny zbudowany na bazie wersji F-4G,
-F-4J- wersja seryjna, która zastąpiła w produkcji wersję F-4B. Zmo­dyfikowano podwozie i awionikę (m.in. szyna danych AN/ASW-25A, radar AN/AWG-59 stanowiący część systemu kierowania ogniem AWG-10, system walki radioelektronicznej AN/APR-32 RHAWS). F-4J wyposażono także w celownik bombardierski AN/AJB-7 umożliwiający zrzut bomb ją­drowych B/Mk.57 lub BI M.61. Wprowadzo­no nowy typ foteli wyrzucanych Martin-Baker Mk.7 klasy zero- zero. Sil­niki J79-GE-10 (2 x 79,65 kN z dopalaniem), identyczne z zastosowanymi w lądowej wersji F-4E. W kadłubie zainstalowano nowy, siódmy zbiornik paliwa. Zmodyfikowano klapy noskowe. Prototyp YF-4J był przebudowanym F-4B, został oblatany 4.06.1965 r. Pierwszy budowany od podstaw seryjny F-4J został oblatany 27.05.1966 r. Dostawy od czerwca 1966 r. Pierwszą jednostką przezbrojoną z F-4B na F-4J był dywizjon VF-101 (27.12.1966 r.). Łącznie do 7.01.1972 r. wyprodukowano 522 egz. W 1973 r. samoloty wyposażono w zmodyfikowaną wersję systemu kierowania ogniem AWG-10A,
- DF-4J- jeden samolot F-4J przebudowany dla potrzeb sterowania celami powietrznymi,
- EF-4J- dwa F-4J przebudowane na samoloty treningowe walki radioelektronicznej,
- F-4K (oznaczenie brytyjskie "Phantom" FG.1, ame­rykanie oznaczali ją kolejno F-4B(RN), później F-4J(Spey), a ostatecznie F-4K)- wersja dla brytyjskich Royal Air Force i Royal Navy. Wersja ta powstała na bazie płatowca F-4J. Samolot otrzymał brytyjskie silniki turbowentylatorowe Rolls-Royce "Spey" 202/203 (RB.168-25R) o ciągu 2 x 91,29 kN z dopalaniem. Uzbrojenie samolotu stanowiły kpr AIM-7E-2 "Sparrow" oraz AIM-9D "Sidewinder"(później AIM-9G), bomby burzące HEMC o wagomiarze ze 452 kg i bomby kasetowe BL 755. Dla do­stosowania do eksploatacji z pokładów brytyjskich lotniskowców klasy HMS Hermes samolot otrzymał wydłużaną o ok. 1 m teleskopową goleń przed­niego zespołu podwozia powiększającą kąt natarcia samolotu przy starcie z wyrzutni okrętowych, które charakteryzowały się gorszymi parametra­mi od analogicznych urządzeń na okrętach amerykańskich. Wprowadzo­no również odchylaną na bok osłonę anteny radaru dla umożliwienia hangarowania pod pokładem. Pierwszy lot prototypu YF-4K od­był się 27.06.1966 r. Początkowo planowano zakup 140 egz., ale braki w budżecie Royal Navy 5 spowodowały zaniechanie modernizacji lotniskowca HMS Eagle. Jedynym nosicielem samolotów "Phantom" miał pozostać HMS Ark Roy­al. W związku z tym liczba zamówionych sa­molotów spadła do 50. Pierwsze seryjne FG.1 przekazano do jednostek w czerwcu 1968 r. (Wg [1]- wyprodukowano 52 egz. F-4K: 24 egz. dla Royal Navy i 28 egz. dla RAF). W latach 1970-tych, po wycofaniu ze służby bry­tyjskich lotniskowców, samoloty FG.1 trafiły do RAF, gdzie w trakcie służby zostały poddawane tym samym moderni­zacjom, którym podlegały FGR.2,
- F-4L-  oznaczenie kilku proponowanych znacznie nowocześniejszych wersji, między innymi samolotu Model 98FOA z silnikami Rolls-Royce "Spey" i uzbrojonych w pociski rakietowe AIM-54 "Phoenix",
- F-4M (oznaczenie brytyjskie "Phantom" FGR.2)- wersja dla brytyjskiego RAF-u zbliżona do F-4K, ale pozbawiona elementów pozwalających na eksploatację z lotniskowca (m in. bez podwyższanego teleskopowa przed­niego zespołu podwozia). Oprócz tego samolot otrzymał radar AN/ASWG-12, udoskonaloną awionikę i układ przeciwpoślizgowy podwozia. Wyposażenie samolotu stanowił zasobnik rozpoznawczy firmy EMI Electronics (z radarem do obserwacji bocznej i zestawem pięciu ka­mer) podwiesza­ny na centralnym pylonie pod kadłubem. Pierwszy lot YF-4M odbył się 17.02.1967 r. Ostatni, 118 samolot w tej wersji ukończono w październiku 1969 r. Samoloty były stale modernizowane. W1972 r. silniki "Spey 202" zastąpiono wersją "Spey 204", w latach 1975- 1978 samoloty F-4K i F-4M poddano modernizacji, instalując system ostrze­gawczy o opromieniowaniu przez radary przeciwnika Marconi AR0 18228 RWR, odbiorniki systemu automatycznego lądowania ILS, wyrzutniki flar i dipoli zakłócających Tracor AN/ALE-40. Modyfikacją stosowaną na niektórych samolotach były ste­rownice systemu HOTAS, umożliwiające pro­wadzenie walki bez odrywania rąk od dźwigni gazu i drążka sterowego. Uzbrojenie wzmocniły kpr BAe Dynamics "Sky Flash" oraz kpr krótszego zasięgu AIM-9G, a po 1988 r. także AIM-9L,
- F-4J(UK) (oznaczenie brytyjskie "Phantom" F. 3)- oznaczenie 15 wykorzystywanych przez US Navy samolotów F-4J zakupionych przez Royal Air Force w 1984 r. Maszyny te zostały zmodernizowane do standardu F-4S przy wykorzystaniu brytyjskiej awioniki. Otrzymały silniki J79-GE- 10B o obniżonej emisji gazów wylotowych,
- F-4N- oznaczenie nadawane seryjnym egzemplarzom F-4B po przej­ściu remontu strukturalnego i modernizacji awioniki. Płatowce podda­wano próbom mającym doprowadzić do wykrycia uszkodzonych zmęcze­niowo elementów, które były następnie wymieniane na nowe. Wymie­niano również całe okablowanie instalacji elektrycznej i awioniki. Insta­lowano nowe elementy awioniki głównie bezpośrednio związane z syste­mami uzbrojenia. Pierwszy lot F-4N odbył się 4.06.1972 r. (wg [2]- 14.06.1972 r.). Łącznie na początku lat 1970- tych do standardu F-4N zmodernizowano 301 (wg [2]- 227) egz. F-4B. Mo­dernizację przeprowadziły wojskowe warszta­ty Naval Air Rework Facility w bazach Noris na wyspie North Island i Norfork w Wirginii,
- QF-4N- samoloty F-4N przebudowane na naddźwiękowe zdalnie sterowane cele powietrzne,
- F-4S- wersja powstała w wyniku modernizacji seryjnych egzemplarzy F-4J rozpoczętej w 1978 r. Samoloty w wersji F-4J były stopniowo wycofane z jednostek US Navy i przekazy­wane do warsztatów Naval Air Rework Facility. W ramach modernizacji insta­lowano nową instalację hydrauliczna, awionikę i okablowanie instalacji elektrycznej i awioniki. Wprowadzono system sterowania ogniem AN/AWG-10B i nowe silniki J79-GE-10B o zmniejszonej emisji dymu w spalinach. Do standardu F-4S zmodernizowano 260 (wg [2]- 248) egz. F-4J,
- QF-4S- samoloty F-4S przebudowane na naddźwiękowe zdalnie sterowane cele powietrzne,
- F-4VG- proponowana wersja o zmiennej geometrii skrzydeł (V- Variable Geometry) mająca zastąpić w US Navy odrzucony w 1968 r. myś­liwiec pokładowy General Dynamics F-111B. Opracowano tylko projekt,
- F-4CCV- oznaczenie nadane egzemplarzowi F-4B wyko­rzystanemu w latach 1970- tych przez USAF do badań nad stero­waniem statecznością (CCV - Control Configurated Vehicle),
- F-4X- proponowana wersja myśliwca obrony powietrznej USAF o zmiennej geometrii skrzydeł, nie zrealizowana,
- "Phantom 2000" ("Super Phantom")- wersja powstała na bazie F-4E w wyniku programu modernizacji opracowanego przez amery­kańską firmę Boeing i izraelską Israel Aircraft Industries. Samolot otrzy­mał silniki turbowentylatorowe (dwuprzepływowe) typu Pratt & Whitney PW-1120 (2 x 88,06 kN z dopalaniem), nową stację radiolokacyjną AN/AGP-65 (taką jak w Boeing F/A-18 "Hornet"), wyświetlacz refleksyjny HUD fir­my GEC Avionics (z F-16 "Fighting Falcon") i bezwładnościowy system nawigacyjny Northrop (z F-20 "Tigershark"). Modernizacji tej poddawane były samoloty "Phantom II" w wersjach F-4E i RF-4E Izraelskich Sił Powietrznych,
- F-4E "Kurnass 2000"- zmodernizowany izraelski F-4E z radarem AN/APG-76 i możliwością przenoszenia pocisków AGM-142 "Popeye",
F-4E "Peace Icarus 2000"- samoloty F-4E zmodernizowane dla greckich sił powietrznych poprzez zmianę radaru na AN/APG-65GY, dodanie możliwości przenoszenia pocisków AIM-120 AMRAAM oraz w system naprowadzający Litening,
- F-4E "Terminator 2020" ("Phantom 2020")- tureckie F-4E zmodernizowane przez firmy izraelskie. Stare, analogowe wskaźniki zastąpiono wielofunkcyjnymi wyświetlaczami. Zastosowano HUD nowego typu, nowy radar o znacznie lepszych parametrach i wiele modyfikacji związanych z systemami nawigacyjnymi oraz układem aktywnej i pasywnej samoobrony. Modernizacja w obrębie systemów uzbrojenia miała na przede wszystkim zwiększyć możliwości atakowania celów naziemnych za pomocą inteligentnej amunicji. F-4E Terminator mogą przenosić zasobniki Litening-II lub Aselpod (produkcji tureckiego koncernu Aselsan), wyposażone w kamerę FLIR i laserowy dalmierz oraz wskaźnik celów. Umożliwia to wykorzystanie bomb kierowanych laserowo rodziny Paveway II, oraz szerokiej gamy pocisków rakietowych. Może też przenosić tureckie pociski manewrujące SOM o zasięgu 250 km.

Wielozadaniowy samolot myśliwski McDonnell Douglas F-4 "Phantom II" uważany jest za najbar­dziej udany samolot bojowy okresu po II wojnie światowej. Został wyprodukowany w rekordowej ilości  egzempla­rzy wśród zachodnich samolotów bojowych w okresie po II woj­nie światowej. W la­tach 1958- 1981 wypro­dukowano 5195 eg­z. Pierwotnie zaprojektowany jako morski samolot pokładowy dla US Navy został kolejno przyjęty na uzbrojenie US Air Force a następnie sił powietrznych kil­kunastu krajów- so­juszników Stanów Zjednoczonych. Samoloty bazowały na większości lotniskow­ców US Navy i na ostatnim konwencjo­nalnym lotniskowcu brytyjskiej Royal Navy: HMS Ark Royal. Zostały one zastoso­wane bojowo w róż­nych konfliktach zbrojnych: w wojnie w Wietnamie, woj­nach izraelsko- arabskich, wojnie iracko- irańskiej, a także w operacji Pustynna Burza.

Na samolotach Phantom pobito 16 rekordów świata, m.in.:
- 6.12.1959 r. komandor porucznik Lawrence E. Flint Jr. na XF4H-1 osiągnął rekordowy pułap 30 040 m,
- 5.09.1960 r. F4H-1 osiągnął średnią prędkość 1958,16 km/h w locie po okręgu na dystansie 500 km,
- 25.09.1960 r. ta sama maszyna osiągnęła prędkość średnią 2237,26 km/h w locie po okręgu na dystansie 100 km,
- 28.08.1961 r. samolot F-4 osiągnął średnią prędkość 1452,826 km/h na dystansie 4,83 km (3 mil) lecąc przez cały czas na pułapie poniżej 40 m,
- 22.12.1961 r. zmodyfikowany "Phantom" ze specjalną instalacją paliwową z wtryskiem mieszanki metanolu i wody ustanowił rekord prędkości, osiągając 2585,086 km/h,
- 5.12.1961 r. ustanowił rekord lotu ciągłego na pułapie 20 252,1 m,
- na początku 1962 ustanowiono serię rekordów wzlotu na zadany pułap w jak najkrótszym czasie. Osiągnięte wartości to: 34,523 sek. na 3 000 m, 48,787 sek. na 6000 m, 61,629 sek. na 9000 m, 77,156 sek. na 12 000 m, 114,548 sek. na 15 000 m, 178,5 sek. na 20 000 m, 230,44 sek. na 25 000 m i 371,43 sek. na 30 000 m. Podczas ostatniej próby samolot osiągnął pułap ok. 30 480 m, ale rekord ten nie został oficjalnie uznany.

Pierwszy F-4B został przekazany US Navy 29.12.1960 r. Gdy w sierpniu 1964 r. Stany Zjednoczone oficjalnie przystąpiły do wojny w Południowo-Wschodniej Azji, dysponowały one już 320 F-4 zgrupowanymi w 22 dywizjonach Navy i 6 Marines. Do końca kon­fliktu w pobliżu brzegów Wiet­namu na międzynarodowych wodach Zatoki Tonkińskiej krążyły zespoły lotniskow­ców. Samoloty z ich pokładów brały intensywny udział w działaniach wojennych.

Samolotom F-4 powierzano wykonywanie kilku rodzajów zadań. Pierwsze z nich, na­zywane BARCAP (Barrier Combat Air Patrol) polegało na zapewnieniu flocie krążą­cej po Zatoce Tonkińskiej 24- godzinnej osłony przed atakiem po­wietrznym.  Tylko kilka razy samoloty wykonujące BARCAP zo­stały zaatakowane przez Mikojan MiG-17, prawdopo­dobnie chińskie. Jedynym, raczej anegdotycz­nym wyjątkiem była próba ataku dwóch uzbro­jonych w rakiety niekierowane Antonow An-2. Zostały one zestrzelone daleko od chronionych okrętów przy pomocy kpr "Sparrow". Wystrzelone pociski były więcej warte od zaatakowanych celów. Kolejnym zadaniem było eskortowanie samolotów rozpoznawczych RF-8A i RA-5C w lotach nad terytorium Wietnamu. Głównym celem tych lotów był tzw. szlak Ho Chi Mina. Eskortowa­ły też pojedyncze samoloty A-6A "Intruder" ata­kujące szczególnie trudne cele. Atakowanie celów naziemnych powierza­no również samym F-4B.  Cele nalotów były położone najczęściej na terytorium DRW.  W 1972 r. w czasie operacji minowania por­tu w Hajfongu samoloty "Phantom" przenosiły miny mor­skie Mk.36DST. W kwietniu 1972 r. samoloty US Navy pierw­szy raz użyły bomb sterowanych laserowo "Paveway" przeciwko silnie bronionym celom punktowym. Innym rodzajem zadań bojowych były ope­racje TARCAP polegające na patrolowaniu przestrzeni powietrznej nad celami bombar­dowań. Bardzo podobne zadanie stanowił MIG CAP. Wykonujące je, dwa do ośmiu sa­molotów patrolowały rejon nad morzem blisko Hajfongu, ubezpieczając ważniejsze akcje. Głównym celem TARCAP i MIG CAP była ochrona własnych samolo­tów przed atakiem powietrznym, a dopiero w drugiej kolejności eliminacja przeciwnika. W czasie wojny US Navy utraciła w walce 71 samolotów "Phantom", w tym 53 od ognia obrony przeciwlotniczej. Samoloty F-4 wykonały ogółem 57 000 lotów. W walkach powietrznych zestrzeliły 41 samolotów, w tym 22 MiG-17, 2 Mikojan MiG-19, 15 Mikojan MiG-21 i 2 An-2.

Samoloty "Phantom" US Marine Corps przybyły do Wietnamu 10.05.1965 r. jako część 9 Brygady rozloko­wanej wokół nadmorskiej bazy Da Nang bli­sko granicy z Wietnamem Północnym. Ich podstawowym zadaniem było zapewnienie wsparcia jednostkom operującym wokół baz (Close Air Suport). Specyficzną cechą tych operacji była koniecz­ność użycia uzbrojenia tuż po starcie, gdyż walki toczyły się w pobliżu bazy. F-4B i F-4J Marines używano także do osłony powietrznej zbiornikowców powietrznych krążących nad Wietnamem Po­łudniowym, wykonywania MIG CAP, a także bombardowania celów w Laosie. Podczas działań bojowych piloci piechoty morskiej zestrzelili 3 MiG-i (2 z nich podczas działań wspólnie z USAF), tracąc 75 maszyn, w większości na skutek ostrzału z ziemi, oraz cztery w wypadkach lotniczych.

Dywizjony US Navy i Marines przezbraja­no stopniowo w samoloty F-4N i F-4S. Po za­kończeniu wojny wietnamskiej samoloty te wprowadzano też do jednostek rezerwowych.  Jednostki przeznaczone do zadań my­śliwskich stosunkowo szybko po zakończeniu wojny przezbrojono w samoloty F-14 "Tomcat". Pozostałe dywizjony otrzymywały samoloty F/A-18 "Hornet" lub AV-8 "Harrier".

Pierwsze F-4C należące do US Air Force przerzucono do Wietnamu w kwietniu 1965 r. Część jednostek wyspecja­lizowała się w interwencjach na polu walki na żądanie wojsk lądowych. 8.12.1965 r. powołano w 8 Tactical Fighter Wing, przeznaczone do eskortowania własnych szturmowców nad Laosem i Północnym Wietnamem oraz do wykonywania zadań MIG CAP. Z kolei 366 TFW stacjonujące w Da Nang stało się pionierem w zastosowaniu zasobników z dział­kiem do walki powietrznej. W 1967 do walki skierowano nowe F-4D uzbrojone w ulepszone zasobniki z działkami SUU-23/A. F-4D ze względu na lepsze syste­my pokładowe zapewniał możliwość znacz­nie precyzyjniejszego niszczenia celów na­ziemnych. Z tą wersją związane jest też wprowadzenie do akcji bomb sterowanych laserowo.

17.11.1968 r. do akcji weszły pierwsze F-4E. Nowe samoloty były groźnym przeciwnikiem w walce z myśliwcami przeciwnika, deklasu­jąc go w działaniach powietrznych prowadzo­nych w ostatnim, bardzo intensywnym okre­sie konfliktu. Roz­poznawcze RF-4C odgrywały podstawową rolę w rozpoznaniu lotniczym. Ich głównym zada­niem było fotografowanie interesujących re­jonów Wietnamu i wykonywanie zdjęć kontro­lnych do oceny skutków bombardowań. Specjalną rolę w wojnie odegrały samolo­ty "Wild Weasel" przeznaczone do zwalczania radarów obrony przeciwlotniczej. Pierwsza eskadra EF-4C w październiku 1972 r. trafiła do baz w Tajlandii.

Największą liczebność osiągnęły samoloty "Phantom"  w 1972 r., gdy w bazach w Tajlandii stacjonowały 353 maszyny tego typu. W czasie działań wojennych US Air Force utracił 445 F-4. Cztery eskadry rozpoznawczych RF-4C utraciły 83 maszyny, z czego 72 w czasie misji bojowych. Do końca wojny Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych straciły łącznie 528 "Phantomów" w wersjach F-4 i RF-4C.

Łącznie "Phantomy" amerykańskich sił powietrznych zestrzeliły nad południową Azją 107 ½ samolotów MiG, z czego 33  ½ MiG-17, 8 MiG-19 i 66 MiG-21.

Po zakończeniu wojny wietnamskiej przeciwradiolokacyjne EF-4C  były używane przez lotnictwo amerykańskie w Europie aż do 1979 r. W 1973 r. rozpoczęto przebudowę F-4D na EF-4D. Program zakończono budując F-4G na bazie samolotów F-4E. Samoloty te znalazły się w bazach George w USA, w Spangdahlen w RFN i Clark na Filipinach. Na początku lat 1980- tych przezbrojono je w pociski przeciwradarowe następnej generacji AGM- 88 HARM oraz kpr AGM-65 "Maverick" i bom­by sterowane laserowo. HARM był w stanie naprowadzić się na stanowisko radaru nawet po jego wyłączeniu.

Po raz ostatni amerykańskie F-4G i RF-4C znalazły się w boju w czasie wojny o Kuwejt w 1991 r. Wraz samolotami F/A-18 "Hornet" i "Tornado" unieszkodliwiły one iracki system radarowy. Natomiast jednym z podstawowych zadań roz­poznawczych RF-4C było poszukiwanie irackich wyrzutni rakiet "Scud".

Samoloty F-4D, F-4E, F-4G, RF-4C nale­żące do US Air Force stanowiły poważną część potencjału zbrojnego USA w końcowym okre­sie zimnej wojny. Przez wiele lat na terytorium Niemiec stacjonowały F-4E gotowe do zrzuce­nia taktycznej broni jądrowej na zgrupowania wojsk i systemy transportowe Armii Radziec­kiej. Z czasem były wypierane z jednostek pierwszoliniowych przez znacznie nowocze­śniejsze McDonnell Douglas F-15 "Eagle" i F-16 "Fighting Falcon". Wycofywane samoloty "Phantom" trafiały do jednostek rezerwowych oraz do Air National Guard (Lotniczej Gwardii Narodowej). Proces wycofywania samolotów został przy­śpieszony po zakończeniu zimnej wojny, gdy likwidowano wiele jednostek USAF. Ostatnie F-4G wycofano ze służby 26.03.1996 r.

Wynikiem sukcesów w wojnie wietnam­skiej było duże zainteresowanie samolotem "Phantom" wśród odbiorców zagra­nicznych. Nowe i używa­ne samoloty F-4 różnych wersji znalazły się w uzbrojeniu lotnictwa wojskowego następujących państw:
- Australia- 24 samoloty w wersji F-4C zo­stały dostarczone Royal Australian Air Force na początku lat 1970- tych w ramach rekompensaty za opóźnioną dostawę samolotów General Dynamics F-111C. Z chwilą otrzymania F-111C Aus­tralijczycy zwrócili Stanom Zjednoczo­nym wypożyczone F-4C,
- Egipt- w ramach operacji Peace Pharaoh Egipskie Siły Powietrzne otrzymały na początku lat 1980- tych 32 (wg innych źródeł- 35) egz. F-4E z zapasów Air Force. W 1988 zakupiono 11 kolejnych "Phantomów" wykorzystywanych wcześniej przez USAF,
- Grecja- w 1974 r. Greckie Siły Powietrzne otrzymały pierwsze samoloty "Phantom" z rezerw US Air Force. Łącznie w latach 1970- tych Grecy zakupili 56 egz. F-4E i 8 rozpozna­wczych RF-4E. Od 1991 r. dostarczana była kolejna seria 20 egz. F-4E wycofanych z USAF, zakupiono również partię samolotów wycofanych z Luftwaffe. Samoloty brały udział w operacjach lot­niczych podczas zatargu z Turcją o Cypr w 1977 r. Grecja zdecydowała się unowocześnić swoje samoloty, zlecając w 1997 r. koncernowi DASA przebudowę 39 maszyn do standardu "Peace Icarus 2000". Zakres modernizacji objął wymianę stacji radiolokacyjnej na AN/APG-65GY, instalację systemu nawigacyjnego Honeywell H-764G, który jest kombinacją laserowego systemu nawigacji bezwładnościowej LINS (ang. Laser Inertial Navigation System), GPS i izraelskiego komputera firmy Elbit Systems. Dodano również zasobnik z systemem naprowadzania Litening oraz możliwość przenoszenia pocisków powietrze-powietrze AIM-120 i powietrze-ziemia AGM-130,
- Hiszpania- Siły Powietrzne otrzymały w 1972 r. 36 (wg [3]- 40) egz. F-4C z zapasów US Air For­ce. Samoloty te pod oznaczeniem hiszpańskim C.12 wykorzystywano aż do 1989 r. Później dostarczono 11 egz. RF-4C, które oznaczono symbolem RC.12. W latach 1995- 1996 maszyny te zmodernizowano, wymieniając awionikę, stację radiolokacyjną oraz laserowy system nawigacji bezwładnościowej,
- Iran- przed wybuchem rewolucji islam­skiej w 1979 r. Imperialne Irańskie Siły Po­wietrzne były jednym z największych użytkowników samolotów "Phantom". Na ich wy­posażeniu znajdowało się 32 egz. F-4D, ok. 200 egz. F-4E i 16 egz. RF-4E. Liczeb­ność samolotów Rewolucyjnych Irań­skich Sił Powietrznych w okresie lat 1980- tych systematycznie zmniej­szyła się na skutek strat w wojnie z Irakiem i braku dostaw części zamiennych z USA. "Phantomy" były podstawowym myśliwcem irańskim podczas wojny iracko- irańskiej w latach 1980- 1988, wykonując większość nalotów bombowych. Wiele samolotów utracono po niespodziewanym ata­ku lotnictwa irackiego na lotniska irańskie w pierwszym dniu wojny. 30.09.1980 r. dwa F-4E uszkodziły reaktor atomowy w Osiraku, rok później został on doszczętnie zniszczony przez izraelskie F-16. 28.11.1980 r. w wyniku Operacji Morvarid "Phantomy" uzbrojone w pociski Raytheon AGM-65 "Maverick" zatopiły 9 irackich kutrów rakietowych, pozostawiając Irak bez marynarki wojennej. 4.04.1981 r. osiem F-4E wspierane przez latające cysterny Boeing KC-707 zbombardowały iracką baze H3 Al Walid, znajdującą się przy granicy z Jordanią. W czasie wojny Irańczycy utracili ok. 80 "Phantomów", w tym do 30 w wyniku zestrzelenia przez irackie myśliwce, odnosząc około 40 zwycięstw, głównie nad Mikojan MiG-23 i Suchoj Su-22. W 1991 r. w służbie pozostawało ok. 40 egz. Iran dostarczył co najmniej 1 egz. F-4 dla ZSRR,
- Izrael- Siły Powietrzne Izraela od lat 1970-tych użyt­kowały ok. 100 egz. F-4E i 15 egz. RF-4E. Gdy 6.10.1973 r. wybuchła wojna Yom Kippur, samolotów uży­to do atakowaniu ważnych celów strategicz­nych na egipskim zapleczu, w tym baz lotnic­twa egipskiego. Gdy w ich obronie startowały egipskie myśliwce w powietrzu dochodziło do zaciętych bitew, z których zwykle zwycięsko wychodzili Izraelczycy. Groźniejszym przeciw­nikiem były rakietowe i artyleryj­skie systemy przeciwlotnicze. Poniesione stra­ty okazały się na tyle poważne, że po zakoń­czeniu konfliktu niezbędne było odtworzenie stanu bojowego jednostek przy pomocy nad­zwyczajnych dostaw z USA. Kolejny raz izraelskie "Phantomy" znalazły się w ogniu walk w Libanie w latach 1980- tych. Zwal­czały tam stanowiska radarowe wojsk syryj­skich rozlokowanych w dolinie Bekaa,
- Japonia- samoloty użytkowane przez Ja­pońskie Powietrzne Siły Samoobrony w większości wyprodukowane zostały w za­kładach Mitsubishi na licencji McDon­nell Douglas. Japończycy posiadały 13 egz. F-4E, 129 egz. F-4EJ i 14 egz. RF-4EJ,
- Korea Południowa- Siły Powietrzne Re­publiki Korei zaczęły otrzymywać samoloty "Phantom" w połowie lat 1970- tych. W 1991 r. dysponowały one 64 egz. F-4D, 59 egz. F-4E i 18 egz. RF-4C,
- Republika Federalna Niemiec- dostawy dla zachodnioniemieckiej Luftwaffe rozpoczęły się na początku lat 1970- tych. Dostarczono 10 egz. F-4E, 174 egz. F-4F i 88 RF-4E,
- Turcja- Siły Powietrzne Turcji  rozpoczęły odbiór dostawy samolotów "Phantom" w wersji F-4E w pierwszej połowie lat 1970- tych. Dostawy zostały wstrzymane przez rząd USA w 1975 r. po tureckiej agresji na Cypr. Po ich wznowieniu nadal dostarczane były sa­moloty w wersji F-4E (w 1991 r. w użytkowaniu było ok. 128 egz.) i RF-4E (8 egz.),
- Wielka Brytania- dla potrzeb Royal Air Force i Royal Navy opraco­wano w latach 1960- tych wersję F-4K ("Phantom" FG.1). Dostarczono 52 egz. F-4K: 24 dla Royal Navy i 28 dla Royal Air Force. RAF otrzymał również 118 egz. w wersji F-4M ("Phantom" FGR.2). Po wojnie o Falklandy w 1982 r. Brytyjczycy zdecydowali się zakupić serię 15 egz. F-4S (oznaczenie brytyjskie "Phan­tom" F.3). Jako pierwszy samoloty FG.1 w 1968 r. otrzymał 700 Navy Air Squ­adron. Po rezygnacji przez rząd brytyjski z przystosowania drugie­go lotniskowca do przenoszenia "Phantomów", część samolotów FG.1 trafiło do RAF. W 1970 r. 892 dywizjon FAA był gotów do lotów z lotniskow­ca. Ale HMS Ark Royal wciąż był w remoncie. Sko­rzystano więc z pomocy US Navy i FG. 1 w swój pierwszy rejs wyruszyły na pokładzie USS Sa­ratoga na Morze śródziemne. Lotniskowiec znalazł się u brzegów Libanu, gdy doszło tam do niepokojów. Brytyjskie "Phantomy" odbywały patrole bojowe wraz z F-4J US Navy. W 1978  Ark Royal został wycofa­ny ze służby. Samoloty jego grupy lotniczej zostały przekazane dla RAF. Dotąd Ark Royal ze swoją grupą lotniczą był w sta­nie zapewnić osłonę powietrzną flocie brytyj­skiej, a nawet w ograniczonym konflikcie zbroj­nym wywalczyć przewagę w powietrzu. Bom­bowe "Buccaneer" wsparte przez "Phantomy" były nawet w stanie dokonywać ataków na flo­tę i cele naziemne przeciwnika. Zadania te tylko częściowo były w stanie przejąć nowe małe lotniskowce z "Sea Harrierami" na pokładzie. Brak takiej siły ośmielił prawdopodobnie w latach1980- tych Argentyńczyków do próby prze­jęcia Falklandów. Pierwszy "Phantom" FGR.2 został dostarczony do RAF w dniu 23.08.1968 r. Do 1974 r. FGR.2 był podstawowym samo­lotem myśliwsko- bombowym RAF. Gdy pojawiły się samoloty myśliwsko- bombowe SEPECAT "Jaguar", "Phantomy" przesunięto do typowych zadań myśliwskich. Stacjonowały w bazach na terenie Wielkiej Brytanii oraz Niemiec. Samoloty patrolujące przestrzeń powietrzną Morza Północnego samoloty czę­sto spotykały rosyjskie samoloty rozpoznaw­cze. W czasie wojny falklandzkiej, w 1982 r.  trzy samoloty przerzucono na Wyspę Wniebo­wstąpienia. Użyto ich do obrony powietrznej wyspy oraz podążającej na południe floty. Ich działalność ograniczyła się jedy­nie do odganiania od zespołu okrętów radziec­kich samolotów rozpoznawczych. Po odbiciu Falklandów na lotnisko w Port Stanley prze­rzucono cały dywizjon, z zadaniem obrony powietrznej wysp. Ostatnie samoloty "Phantom" zostały wycofane ze służby w RAF w październiku 1992 r.,
- ZSRR- otrzymał z Iranu co najmniej 1 egz. F-4.

W Polsce.

W 2008 r. Muzeum Lotnictwa Polskiego prowadziło rozmowy z Niemcami, w sprawie pozyskania do swych zbiorów samolotu McDonnell Douglas RF-4 ”Phantom II”.

Konstrukcja (F-4M "Phantom II" / "Phantom" FGR.2).
Dwumiejscowy wolnonośny dolnopłat o konstrukcji metalowej.
Kadłub półskorupowy, zaprojektowany zgodnie z regułą pól, z dolną powierzchnią ukształtowaną w sposób umożliwiający wy­twarzanie dodatkowej siły nośnej Powierzch­nie narażone na kontakt z gazami wylotowy­mi są pokryte blachą tytanową. Najbardziej obciążone wręgi kadłuba wytwarzane są z blach trawionych chemicznie. Pozostałe wrę­gi wykonane jako odkuwki. Niektóre elemen­ty pokrycia dla ułatwienia obsługi są przymo­cowane do wręg i podłużnie śrubami. Kadłub dzieli się technologicznie na trzy części. Pomię­dzy dyszami silników znajduje się hak do lą­dowania. Kabina zakryta, ciśnieniowa, wyposażona w fotele wyrzucane Martin-Baker Mk.H7.
Skrzydła dzielą się na trzy zespoły: centropłat i dwie składane końcówki, z uskokiem na krawędzi natarcia. Mają skos 45°, wznios części centralnej 0°. a końcówek 12°. Profil NACA006.4-64(mod.) 5,1% u nasady, NACA004-64(mod.) 3,6% w płaszczyźnie przegięcia i NACA003-64(mod.) 2,7% na końcach. Po złożeniu końcówki ustawione są pod kątem prostym do centropłata. Centropłat dwudźwigarowy, jednoczęścio­wy. Jego keson przechodzi przez kadłub po­między komorami podwozia przedniego i głównego. Dźwigary i żebra wykonane jako odkuwki. Przednia część pokrycia, od klap przednich do pierw­szego dźwigara głównego, trawiona chemicz­nie wraz z usztywnieniami z płyty duralowej, co daje konstrukcję lżejszą i wytrzymalszą do klasycznie nitowa­nej. Pokrycie wraz z dźwigarem głównym two­rzy dwa integralne zbiorniki paliwa. Klapy przednie mocowane do pomocniczego dźwigara przedniego. Klapy tylne z nadmuchem, mocowane wraz z klapolotkami na tylnym dźwigarze pomocniczym.  Na dolnej powierzchni skrzy­deł znajdują się hamulce aerodynamiczne, a na górnej przerywacze(spoilery), współpracujące z kla­polotkami (wychylenie klapolotki do dołu po­woduje wychylenie przerywacza na drugim skrzydle, klapolotki praktycznie nie odchylają się do góry).  Część spływowa skrzydła przekładkowa z wypełniaczem ulowym ze sto­pów duralu.
Usterzenie poziome płytowe, o ujemnym wzniosie -15°. Pokrycia narażone bezpośred­nio na działanie gazów wylotowych o wyso­kiej temperaturze wykonane ze stali żarood­pornej i tytanu. Dźwigary i podłużnice usterzeń poziomego i pionowego stalowe. Pokry­cie w zasadniczej części z tytanu. W części spływowej stalowy wypełniacz ulowy. Usterzenie pionowe z sterem kierunku sprzężonym z lotkami.
Podwozie trójpodporowe  z przednim podparciem, chowane w locie.

Uzbrojenie- uzbrojenie samolotu zmieniało się w miarę jego rozwoju. W wersji myśliw­skiej i przechwytującej przenosił najczęściej w 6 pocisków powietrze po­wietrze AIM-7 "Sparrow III" z naprowadzaniem radiolokacyjnym lub 4 pociski "Sparrow" zawieszone na kadłubie oraz 4 pociski AIM-9 "Sidewin­der" z samonaprowadzającymi głowicami na podczerwień pod skrzyd­łami. W wersji myśliwsko- bombowej przenosił broń klasyczną lub z głowicami jądrowymi o łącznej masie 7250 kg na 4 podskrzydłowych wę­złach mocowania i 3 kadłubowych. Ty­powe zestawy uzbrojenia składały się z 18 bomb po 350 kg każda  lub z 11 bomb po 454 kg każda, albo 11 pojemni­ków z napalmem po 660 dm³ każdy. Po­nadto mogą być stosowane mieszane ze­stawy, zawierające miny o masie 310 kg, bomby dymne, 4 pociski powietrze- zie­mia "Bullpup". Oprócz tego pod kadłubem można podwieszać 2 zasobniki z 2 dział­kami 6- lufowymi Vulcan z amunicją. W niektórych wersjach samolotów np. F-4E, F-4EJ, F-4F zamontowano 1 działko na stałe w przedniej części kadłuba. Pod kadłubem możliwe jest zawieszenie bomby jądrowej B-28 lub B-43, albo B-57, względnie B-61. W niektórych przypadkach pod skrzydłami przenoszono zasobniki z nie­kierowanymi pociskami FFAR kal. 70 mm,
- F-4M ("Phantom" FGR.2)-  uzbrojenie rakie­towe klasy powietrze- powietrze:  4 kierowane pociski rakietowe AIM-7E-2 "Sparrow" lub BAe Dynamics "Sky Flash" podwie­szane w czterech wnękach znajdują­cych się na spodzie kadłuba i 4 kierowane pociski rakietowe AIM-9D/G/L "Sidewin­der" podwieszane na zdwojonych prowad­nicach na wewnętrz­nych pylonach pod­skrzydłowych. Uzbrojenie artyle­ryjskie jest podwie­szane na pylonie nr 5 umieszczonym cen­tralnie pod kadłubem. Stosowane są zasob­niki SUU-16/A z działkiem M61A1 kal. 20 mm lub SUU 23/ A(XM-25) z działkiem GAU-4/A kal. 20 mm. Uzbrojenie bom­bowe stanowią bom­by odłamkowo- burzące Royal Ordnance wagomiaru 450 kg, bomby kase­towe Hunting Egineering BL.755, zasobniki niki Matra SNEB z niekierowanymi pociskami rakietowymi kal. 68 mm, bomby jądro­we. Do podwieszania bomb mogą być użyte adaptery MLERU 119 umożliwiające podwie­szenie trzech bomb na wewnętrznym pylonie podskrzydłowym. Samoloty z serii Block 34-38 były dostosowane do przenoszenia przeciwradiolokacyjnych kierowanych pocisków rakietowych AS.37 i naprowa­dzanych telewizyjnie AJ. 168 "Martel". Masa uzbrojenia- 7250 kg.

Wyposażenie (patrz również- historia rozwoju konstrukcji):
- F-4M ("Phantom" FGR.2)-  sys­tem urządzeń celowniczych złożony z cyfro­wego komputera DCSS (Digital Computer Si­ghting System), przeziernikowego giroskopowego celownika optycznego ALCOS dla działka, radaru pokładowego Ferranti AWG-12, kom­puterowego celownika bombardierskiego AN/ AJB-7, systemu zarządzania bronią AERO- 27A i pilota automatycznego. Wysokościomierz radiolokacyjny, centrala danych aero­dynamicznych, system nawigacji bezwładno­ściowej i komputer nawigacyjny Ferranti INAS, radiostacja ultrakrótkofalowa, radiostacja krót­kofalowa AD470 HF/SSB do kontaktów ze sta­cjami naziemnymi ukrytymi poza linią horyzon­tu, system identyfikacji swój- obcy, system precyzyjnej nawigacji bliskiego zasięgu pracującego na paśmie UKF TACAN, magnetofon do za­pisu treści rozmów załogi. Na pylo­nie nr 5 można podwiesić zasobnik rozpo­znawczy EMI Electronics z radarem obserwa­cji bocznej EMI Electronics P391 pracującym w zakresie Q, kamerą termowizyjną Texas In­struments RS 700 i 5 aparatami fotograficz­nymi (1 obserwacji przedniej, 1 obserwacji pionowej, 2 perspektywiczne F95 do panoramicznych zdjęć ukośnych  1 stereoskopowy F135). Wykonywanie zdjęć w nocy umożli­wiają zespoły świateł strobosko­powych (błyskowych), zamontowane w przebudowanych zbior­nikach paliwa podwieszanych na zewnętrznych pylonach. Dodat­kowo zasobnik może zawierać aparat fotograficzny F126 do zdjęć wykonywanych z wysoko­ści 400 m przy prędkości Ma = 1,3. Na bocznych powierzchniach wewnętrznych pylonów podskrzydłowych LAU-17 montowa­ne są wyrzutniki flar Tracor AN/ALE-40. Na tym samym py­lonie można podwiesić zasobnik transportowy na wyposażenie osobiste załogi w czasie przebazowania. W lewej przedniej wnę­ce na kpr moż­na podwiesić zasobnik KB-18 z aparatem fotograficznym do oceny wyników bombardowania.
Instalacje: hydrauliczna, elektryczna, pneumatyczna.

Napęd- 2 silniki turboodrzutowe:
- F-4B- General Electric J79-GE-8 o ciągu 75,62 kN z dopalaniem każdy,
- F-4C- General Electric J79-GE-15 o ciągu 75,62 kN z dopalaniem każdy,
- F-4E- General Electric J79-GE-17 o ciągu 79,65 kN z dopalaniem każdy,
-F-4J- General Electric J79-GE-10 o ciągu 79,65 kN z dopalaniem każdy,
- F-4K ("Phantom" FG.1)- Rolls-Royce RB.168-25R "Spey" Mk.202 / Mk.203 o ciągu 91,29 kN z dopalaniem każdy,
- F-4M ("Phantom" FGR.2)- Rolls-Royce RB 168-25R "Spey" Mk.204 o ciągu max bez dopalania 55,6 kN  i z włą­czonymi dopalaniem-  91,20 kN każdy,
- "Phantom 2000" ("Super Phantom")- Pratt & Whitney PW-1120 o ciągu 88,06 kN z dopalaniem każdy.

Dane techniczne F-4B (wg [3]):
Rozpiętość- 11,71 m, długość- 17,76 m, wysokość- 4,96 m, powierzchnia nośna- 49,24 m².
Masa własna- 12 808 kg, masa startowa normalna- 20 865 kg, masa startowa max- 24 765 kg.
Prędkość max- 2500 km/h, prędkość minimalna- 240 km/h, pułap operacyjny max- 18 900 m, zasięg max- 3700 km, promień działania- 1450 km.

Dane techniczne F-4E (wg [3]):
Rozpiętość- 11,71 m, długość- 19,19 m, wysokość- 5,02 m, powierzchnia nośna- 49,24 m².
Masa własna- 13 757 kg, masa startowa normalna- 18 818 kg, masa startowa max- 28 030 kg.
Prędkość max- 2414 km/h, prędkość minimalna- 273 km/h, pułap operacyjny max- 19 685 m, zasięg max- 3184 km, promień działania- 1266 km.

Dane techniczne F-4M / "Phantom" FGR.2 (wg [2]):
Rozpiętość- 11,7 m, długość- 17,76 m, wysokość- 4,96 m, powierzchnia nośna- 49,2 m².
Masa własna- 14 060 kg, masa startowa normalna- 24 790 kg, masa startowa max- 27 500 kg.
Prędkość max h = 0- 1464 km/h, prędkość max h= 12 000 m- 2230 km/h, prędkość przelotowa- 925 km/h, prędkość minimalna- 233 km/h, wznoszenie max- 251 m/s, pułap operacyjny max- 21 640 m, pułap dynamiczny max- 30 500 m, zasięg max- 3560 km.