Rudolf A. Matz urodził się 22.09.1903 r. w Ustrzykach Dolnych. Szko­łę podstawową i średnią ukończył we Lwowie. Po uzys­kaniu świadectwa dojrzałości wstąpił na Politechnikę Lwowską, gdzie uzyskał dy­plom inżyniera mechanika.

W okresie studiów był czyn­nym członkiem Związku Awiatycznego Studentów Poli­techniki Lwowskiej, gdzie wespół z Wacławem Czerwiń­skim, Władysławem Jawor­skim, Bolesławem Gałęzowskim, Kazimierzem Twardow­skim, Zygmuntem Laskow­skim, Franciszkiem Janikiem, Bolesławem Łopatniukiem, Szczepanem Grzeszczykiem, Adamem Nowotnym, Fran­ciszkiem Kotowskim i innymi rozwijał ideę latania, odgry­wając w tym niepoślednią ro­lę. Brał udział m. in. w wy­prawie szybowcowej, zorgani­zowanej przez Związek Awiatyczny pod Złoczów. 25.04.1929 r. uzyskał kat. "C" pilota szybowcowego (trzecia kolejna kategoria "C" nada­na polskiemu szybownikowi). Wyszkolił się równocześnie na samolotach silnikowych, uzy­skując licencję pilota tury­stycznego.

Brał udział we wszystkich wyprawach szybowcowych Aeroklubu Lwowskiego, któ­rego był członkiem od chwili jego powstania, do Bezmie­chowej. W latach 1933- 1936 był kierownikiem technicznym tejże szkoły. Od 1937 r. aż do wybuchu wojny w 1939 r. pra­cował w Instytucie Techniki Szybownictwa i Motoszybow­nictwa we Lwowie, na stano­wisku kierownika działu ba­dawczo- konstrukcyjnego. Kie­rował m. in. pracami nad motoszybowcami ITS-8, ITS-8M i ITS-8W. Opracował orygi­nalne rozwiązanie chowanego podwozia dla tych motoszybowców. W tym też czasie zaprojektował silnik lotniczy małej mocy z dzielonym wa­łem lotniczym. Pomysł wpro­wadzenia takiego rozwiązania wału spotkał się z ujemną opinią naszych fachowców. W kilka lat później Niemcy zbu­dowali podobny silnik (Hirth) i wprowadzili do eksploatacji, jako wielką innowację tech­niczną.

W czasie okupacji niemiec­kiej był aresztowany i wię­ziony przez Gestapo we Lwo­wie.

Po wyzwoleniu nie rozstaje się z umiłowanym szybow­nictwem, służąc od pierwszych dni przy jego organizowaniu. Wykładał na pierwszych kur­sach dla instruktorów w Goleszowie. Ulegając namo­wom, ponownie poświęcił się pracy konstrukcyjnej w In­stytucie Szybownictwa w Bielsku. Brał udział w pracach nad rekonstrukcją dokumentacji technicznej szybowca WWS-1 ”Salamandra”. Jednocześnie był wykładowcą na Wydziale Ko­munikacji Wydziałów Poli­technicznych Akademii Gór­niczej w Krakowie, prowa­dząc zajęcia z osprzętu lotni­czego oraz nawigacji lotniczej. Z kolei, po przeniesieniu się do Krakowa, objął kierownictwo Katedry Budowy i Eksploatacji Lotniczej. W 1948 r. skonstruował w Biel­sku szybowiec szkolny IS-3 ABC, który wszedł do produkcji seryjnej.

Po likwidacji w 1950 r. od­działu lotniczego na Wydziale Komunikacji w Krakowie, przeniósł się do Wrocławia, gdzie objął katedrę osprzętu lotniczego na nowo otwartym Wydziale Lotniczym Politech­niki Wrocławskiej. Został tam prodziekanem i wykładał m. in. zagadnienia osprzętu.

Zmarł w 50 roku życia, 3.09.1953 r. Był odzna­czony Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Nie­podległości.

Konstrukcje:
IS-A ”Salamandra”, 1946, szybowiec szkolny.
IS-3 ABC, 1947, szybowiec szkolny.