W 1962 r. US Navy zainicjowało prace nad projektem nowego lek­kiego samolotu szturmowego, następcy samolotów McDonnell Douglas A-4 "Skyhawk". Projekt otrzymał oznaczenie VAX. Względy natury politycznej i finansowej doprowadziły do szybkiego zamknięcia programu.

29.06.1963 r. US Navy wydało w ramach nowego programu VAL wymagania nr 6994-63 na samo­lot szturmowy, który miał być przebudową jakiegoś istniejącego i używanego w marynar­ce samolotu. Według tych wymagań miał powstać jednomiejscowy samolot o prędkości poddźwiękowej, zdolny do zabrania 6000 kg bomb i zaatakowania celów odległych o ok. 1000 km od punktu startu. W konkursie wzięły udział cztery projekty. Firma Douglas Aircraft przygotowała zmodernizowaną wersję "Skyhawka", oznaczoną A-4F. napędzaną mocniej­szym silnikiem Pratt and Whitney TF30-P-6. Grumman przygotował ofertę samolotu będą­cego jednomiejscową wersją nowego samolotu szturmowego A-6A "Intruder". Firma North American Aviation zaproponowała przeróbkę myśliwca pokładowego FJ-4B "Fury". Natomiast firma Ling Temco Vought (LTV) przedstawił projekt V-463 oparty na konstruk­cji myśliwca F-8E "Crusader". Samolot ten miał skrócony kadłub i również był napędzany sil­nikiem Pratt and Whitney TF30-P-6. W dniu 11.021964 r. ogłoszono zwycięstwo firmy LTV.

19.03.1964 r. złożono zamówienie na budowę 3 prototypów YA-7A, 4 samolotów przedseryjnych do badań w locie i 35 seryjnych A-7A. Najpoważniejszymi zmianami w stosunku do F-8 było skrócenie ka­dłuba, wzmocnienie skrzydeł w celu zamon­towania sześciu pylonów podskrzydłowych, likwidacja mechanizmu zmiany kąta zaklinowania skrzydła, zmiana silnika na pozbawio­ny dopalacza, zmiany w awionice i wyposażeniu radarowym. Wprowa­dzono opancerzenie płatowca osła­niające silnik i chroniące pilota. Głównym konstruktorem samolotu został mianowany John R, Clark. Budowę pierwszego prototypu ukończono w sierpniu 1965 r. Napędzany był silnikiem Pratt & Whitney JTF10A (oznaczenie wojskowe TF30-P-6) bez dopalania o ciągu 50,52 kN. Pierwszy lot wykonał 27.09.1965 r. W listopadzie 1965 r. A-7 otrzymał oficjalnie nazwę "Corsair II" ku pamięci sławnego myśliwca z okresu II wojny światowej Chance Vought F4U "Corsair".

W dniach 13-15.09.1966 r. oblatano egzempla­rze przedseryjne a wkrótce potem pierwsze seryjne A-7A wyposażone już w celownik i uzbrojenie strzeleckie. Wszystkie te samoloty uczestniczyły w próbach. W li­stopadzie 1966 r. przeprowadzono z wyni­kiem pozytywnym próby działań z pokładu lotniskowca szkolnego USS America. Po pomyśl­nym zakończeniu prób, co nastąpiło 1.06.1967 r., egzemplarze przekazano do eksplo­atacji. Produkcja samolotów A-7A trwała do wio­sny 1968 r. i skończyła się na 199 egz.

6.02.1968 r. po raz pierwszy wystartował samolot w wersji A-7B. Najistot­niejszą zmianą było zastosowanie silnika TF30-P-8 o ciągu zwiększonym do 54,30 kN. W samolocie wprowadzone zmiany w konstrukcji i wyposażeniu. Możliwości operacyjne wzrosty ze względu na dostosowanie samolotu do podwieszania pod skrzydłami zasobników z działkami Mk 4 kal. 20 mm. Do maja 1969 r. wyprodukowano ogółem 196 A-7B w dwóch seriach produkcyjnych.

W połowie lat 1970-tych, samoloty A-7A i A-7B zostały wycofane z użytku i zmagazynowane. Firma LTV wystąpiła wówczas z kilkoma propozycjami modernizacji tych samolotów i przywrócenia ich do służby:
- "International Corsair II"- proponowano zastosowanie nowej awioniki, włącznie z kamerą FLIR i nowej, mocniejszej wersji silnika TF30. Propozycja ta stanowiła później podstawę do modernizacji samolotów A-7A przeznaczonych dla Portugalii,
- "International Corsair III"- proponowano wydłużenia kadłuba przed i za skrzydłami, zastosowania nowocześniejszego i silniejszego silnika odrzutowego F110-GE-100 z dopalaczem. Zamierzano zastosować nową awionikę z układami FLIR, nowym HUD-em. nowszymi układami walki radioelektronicznej, pozostawiając dotychczasowe uzbrojenie artyleryjskie,
- A-7 "Strikefighter"- przewidywano użycie silnika F100-PW-200.

Jedynym efektem tych propozycji w US Navy było przyjęcie programu moderniza­cji stosowanego w samolotach silnika TF30 do wariantu TF30-P-408 o ciągu zwiększonym do 59,65 kN.

Oznaczenie A-7C pierwotnie przydzielono planowanej dwumiejscowej wersji treningowej. Ponieważ prac nad tym wariantem długo nie finalizowano, oznaczenie to wykorzystano w toku opracowania wersji A-7E.

Wersja A-7D opracowana została na zamówienie USAF. W odróżnieniu od wersji używanych przez US Navy A-7D nigdy nie nosił oficjalnie nazwy "Corsair II"! W samolocie wprowadzono wiele zmian w konstrukcji, wyposażeniu i uzbrojeniu. Pierwszy raz w lotnictwie amerykańskim do wizualizacji danych użyto zintegrowanego rzutnika obrazu na szybę typu HUD (Head Up Display). Jako napęd zastosowano silnik Allison/Rolls-Royce TF41-A-1. W marcu 1968 r. ukończono dwa pierw­sze prototypy YA-7D, napędzane silnikami TF30-P-6. Pierwszy prototyp został oblatany 5.04.1968 r. Docelowy silnik TF41-A-1 zainstalowano na trzecim egzemplarzu A-7D. Pierwszy seryjny samolot przekazano 23.12.1968 r. Produkcję zakończono w grudniu 1976 r. po wypuszczeniu 459 egz., choć począt­kowe plany przewidywały wyprodukowanie 645 samolotów. W 1977 r. podjęto decyzję o wyposaże­niu samolotów A-7D w oświetlacz laserowy "Pave Penny" zintegrowany z wyświetlaczem HUD, umożliwiający stosowa­nie pocisków Raytheon AGM-65E "Maverick". Moderniza­cji tej poddano 383 egz. A-7D, poczynając od połowy 1978 r.

W 1972 r. powstał prototyp samolotu A-7D (ER) o wydłużonym zasięgu i uzbrojonym w sześciolufowe działko General Electric GAU-8A, takiego jak we właśnie budowanym konkurencyjnym samolocie szturmowym Republic A-10 "Thunderbolt II". Zadaniem tej wersji było niszczenie broni pan­cernej. Ponieważ róby porównawcze prowadzo­ne do końca 1972 r. wykazały przewagę A-10, dalsze prace nad samolotem zostały przerwane.

Wersja A-7E została opracowana na zamówienie US Navy. Jej konstrukcję oparto na samolotach A-7D, otrzymała też podobną awionikę, silnik i działko. Wprowadzono zmiany w silniku, dotyczące przede wszystkim dostosowania go do eksploatacji w warunkach klimatu morskiego i wzrostu ciągu. Do konstrukcji wprowadzono wszystkie urządzenia konieczne do operacji z lotniskow­ców. Zastosowano ten sam zestaw wyposażenia awionicznego z wyjątkiem urządzenia do kontroli stanu uzbrojenia C-8230/AWE. Rozbudowano system walki radioelektronicznej. Przewidywano szerszy zestaw uzbrojenia niż stosowany na A-7D.

Prototyp wersji A-7E został oblatany 25.11.1968 r., a pierwszy seryjny egzemplarz-14.07.1969 r. Ze względu na brak silników TF41-A-1 prototyp i pierwszych 67 nowych maszyn wyposa­żono w starsze silniki TF30-P-408. Otrzymały one oznaczenie A-7C. Począwszy od 68 egz. wyposażano je już w docelowe silniki TF41-A-2 o ciągu 66,80 kN i dostarczano jako A-7E. Pierwszą taką maszynę oblatano 9.03.1969 r. Ogółem do zakończenia produkcji zbudowano 536 egz. W 1977 r. samoloty A-7E zostały przystosowane do przenoszenia zasobników FLIR firmy Texas Instruments Company. Posiadały one kamerę termowizyjną umożliwiającą dokładniejsze celowanie i omi­janie przeszkód w locie na małej wysokości w nocy i w złych warunkach atmosferycznych. Od 15.09.1978 r. dostarczano A-7E wyposażo­ne fabrycznie w zasobnik FLIR. W lipcu 1979 r. pierwsze A-7E FLIR dostarczono jednostkom US Navy.

Trzy samoloty A-7C zostały przeznaczone wyłącznie do różnego rodzaju prób. Otrzymały one oznaczenie NA-7C. Użytkowane były w latach 1969-1975.

Na bazie  konstrukcji A-7E, firma LTV pro­ponowała także produkcję dwusilnikowej wersji samolotu oznaczonej Vought V-529D. Miał posiada,ć kadłub przebudowany w celu pomieszczenia dwóch silników General Electric GE404 o ciągu po 44,5 kN, pocho­dzących z wprowadzanego wtedy samolotu myśliwsko-bombowego Mc Donnell Douglas F/A-18 "Hornet". Propozycja nie wzbudziła zainteresowania, powstał tylko projekt wstępny.

W 1971 r. US Navy postanowiła jeden egzemplarz A-7E przeznaczyć do przebudowy na dwumiejscowy wyspecjalizowany samolot do wykrywania i niszczenia nieprzyjacielskich stacji radiolokacyjnych. Dwuosobowa załoga była niezbędna do obsługi rozbudowanej aparatury ostrzegającej o promieniowaniu obcej stacji i lokalizującej ją, a następnie do odpalenia rakiet. Samolot otrzymał oznaczenie fabryczne V-159. Aby pomieścić drugiego członka załogi samolot otrzymał wydłużony kadłub, wprowadzono też szereg innych modyfikacji. Początkowo samolot otrzymał oznaczenie YA-7H, zmienione na YA-7E. Nieco później samolot przemianowano na TA-7C (tak jak samoloty w wa­riancie treningowym). YA-7E został oblatany 29.08.1972 r. Mimo pozytywnych wyników testów, nie pod­jęto produkcji seryjnej.

W 1976 r. US Navy podpisała kontrakt na przebudowę 24 egz. A-7B i 36 egz. A-7C na dwumiejscową wersję TA-7C, odpowia­dający YA-7E z wyjątkiem silnika- napędzane były silnikami TF30-P-408. Pierwszy TA-7C został oblatany 17.12.1976 r. Kilka lat później przebudowano dodatkowo 20 egz. A-7E na TA-7C, ale z silnikami Allison TF41-A-402, oraz wymieniono silniki na tenże w pozostałych TA-7C.

Sześć samolotów TA-7C zostało przebudowanych na wersję przeznaczoną do walki radioelektro­nicznej EA-7L. Ich wyposażenie wzbogacono o zasobniki z urządzeniem do emisji sygnałów zagłuszających AN/ALQ-167 METE, AN/ALQ-70, AST-4, AST-7. Samoloty wykorzystywane były od 1983 r. w dywizjonie VAQ-34 do treningu grup lotniczych floty i obrony przeciwlotniczej okrętów w warunkach zakłóceń radioelektronicznych. Samoloty no­siły radzieckie gwiazdy identyfikujące je jako "elektronicznych agresorów". Była to ostatnia jednostka w US Navy używająca samolotów "Corsair II". W styczniu 1992 r. zostały one wymienione na EF/A-18 "Hornet". W 1988 r. kolejne sześć TA-7C przystosowano do symulacji walki radioelektronicznej (bez zmia­ny oznaczenia) i skierowano do dywizjonu VAQ-33.

Ostatnią ofertą złożoną przez firmę LTV dla US Navy był projekt latającego tankowca KA-7F, który miały zastąpić wyeksploatowane samoloty Douglas KA-3B "Skywarrior". Marynarka wybrała jednak konkurencyjny samolot Grumman KA-6D "Intruder".

Wersja szkolno-bojowa A-7K została opracowana na- złożone w 1979 r. - zamówienie Powietrznej Gwardii Narodowej. Zbudowano 1 prototyp oraz 30 samolotów seryjnych. Prototyp wykonał pierwszy lot 29.10.1980 r. A-7K zacho­wał pełne zdolności bojowe (tzn. nie była to wersja wyłącznie szkolna). Dostawy rozpoczęto 27.04.1981 r., ostatni egzemplarz dotarł do użytkownika we wrześniu 1983. Była to ostatnia produkowana seryjnie wersja samolotu "Corsair II". W czasie eksploatacji ok. 80 używanych przez Air National Guard samolotów A-7D i A-7K wyposażono w zestaw LANA (Low Altitude Night Attack- nocny atak na małej wysokości). W jego skład wchodził zasobnik AN/AAQ-49 FLIR, nowy komputer zadań taktycznych firmy Singer, nowy szerokokątny HUD firmy GEC Avionics oraz układ sprzęgający radar AN/APQ-126 z autopilotem umożli­wiający całkowicie automatyczny lot zgodnie z rzeźbą terenu. Pierwszy "Corsair" z zestawem LANA został oblatany 2.10.1986 r. Dostawy do jednostek bojowych rozpoczęto latem 1987 r.

W 1985 r. US Air Force zamówiło modernizację samolotów A-7D. Firma LTV opracowała wówczas projekt znacznie zmodernizowanej wersji, która otrzymała nazwę "Strikefighter", zmienioną następnie na A-7 Plus. W listopadzie 1985 r. LTV wygrał konkurs, współzawodnicząc z trzema innymi firmami. 7.05.1987 r. firma otrzymała zamówienie na modyfikację dwóch egzemplarzy, które otrzymały oznaczenie YA-7F. Przewidywano wówczas modernizację 337 samolotów. Umożliwiono wymienne zastosowanie jako jednostki napędowej albo silnika Pratt & Whitney F100-PW-220 z dopalaczem albo General Electric F110-GE-100 także z dopalaczem. Znacznej przebudowie poddano konstrukcję płatowca. Wprowadzono nowoczesne wyposażenie pilotażowo-nawigacyjne. Zmodernizo­wano urządzenia walki radioelektronicznej. Obydwa prototypy wyposażone w silniki Pratt & Whitney F100 przekazano do prób. Pierwszy samolot został oblatany 29.11.1989 r., drugi- 3.04.1990 r. Badania w locie wykazały, że zachowane zostały wszystkie zalety A-7D. Następnie w pierwszym prototypie rozpoczęto montaż silnika General Electric F110. Prace zostały jednak przerwane w listopadzie 1990 r. Przyczyną decyzji o zakończeniu progra­mu było zakończenie zimnej wojny. Po zmniejszeniu ilości aktyw­nych jednostek bojowych, powstał nadmiar samolotów General Dynamics F-16 "Fighting Falcon". Nie było więc sensu dalszego prowadzenia programu YA-7F.

Ogółem wyprodukowano 1545 samolotów A-7 "Corsair II".

Pierwsze samoloty A-7A zostały skierowane do jednostki w szkolnej US Navy w październiku 1966 r. natomiast do pierwszej jednostki bojowej w lutym 1967 r. W listopadzie tego samego roku zostały skierowany ku wybrzeżom Wietnamu. Pierw­szy raz użyto A-7 bojowo 3.12.1967 r. Nowy samolot został przyjęty przez załogi i mechaników z dużą sympatią. Nie sprawiał kłopotów przy obsłudze naziemnej. Piloci chwalili odporność samolotu na ogień naziemny oraz wielką siłę uderzeniową poje­dynczej maszyny, wynikającą z udźwigu uzbro­jenia i precyzji celowania. Po zakończeniu dostaw A-7A do jednostek zaczęły trafiać także A-7B. W kwietniu 1969 r. w składzie US Navy znajdowało się 14 dywizjonów w nie wyposażonych, z czego aż 11 było zaangażo­wanych w walce w Wietnamie. 15 miesięcy później do walki zaczęły wchodzić A-7E, a po nich A-7C. A-7E bojowo użyte zostały w południowo-wschodniej Azji w kwiet­niu 1970 r. Uczestniczyły w wojnie wietnamskiej aż do jej zakończenia podpisaniem 23.01.1973 r. porozumienia pokojowego w Paryżu. Okręty amerykańskie nadal operowały w tym rejonie i wiosną 1975 r. zabezpieczały wycofanie personelu i obywateli amerykańskich z Kambodży i Wietnamu Południowego.

Po zakończeniu wojny wietnamskiej A-7E pozostały w składzie US Navy. Od 1978 r. rozpoczęto dostawy wersji szkolnej TA-7C. Wycofane samoloty A-7A i A-7B, po okresie składowania w bazie Davis Monthan w Arizonie, częściowo przekazano do przerób­ki na wersję treningową, częściowo sprzeda­no za granicę a w pozostałe samoloty wyposażono dywizjony United States Naval Air Reserve Force (Rezerwa Lotnicza US Navy), w których służyły aż do 1987 r. W późniejszym okresie również samoloty A-7E były skierowane do Naval Air Reserve.

W październiku 1983 r. A-7E US Navy wzięły udział w operacji zajęcia Grenady- niewielkiej wyspy na Morzu Karaibskim, infiltrowanej zdaniem Waszyngtonu przez Kubańczyków. Kilka tygodni później A-7E pojawiły się nad Libanem, wspierając amerykańską piechotę morską wysłaną tam w ramach sił poko­jowych. Samoloty brały udział w nalotach na pozycje fundamentalistów islamskich położone w dolinie Bekaa w głębi Libanu, pozostające pod osłoną syryjskich rakiet przeciwlotniczych. 4.12.1983 r. obrona przeciwlotnicza zestrzeliła jeden A-7E oraz ciężko uszkodziła drugi. 25.03.1986 r. w odpowiedzi na libijski atak rakietowy na okrę­ty US Navy odbywające ćwiczenia na Morzu Śródziemnym, A-7E dokonały pierwszego w historii bojowego odpalenia pocisków przeciwradarowych AGM-88A HARM. W dniu 14.04.1986 r., w reakcji na inspirowany przez Libijczyków zamach bombowy w Berlinie Zachodnim, Amerykanie przeprowadzili nocny atak na Bengazi i Trypolis w Libii. Samoloty "Corsair" brały wówczas udział w nalocie na rakiet obro­ny przeciwlotniczej wokół lotniska w Bengazi. W 1988 r. US Navy wystała swoje okręty- w tym lotniskowiec USS Enterprise wraz z dywizjonem "Corsairów" - do Zatoki Perskiej w celu ochrony żeglugi przed atakami lotniczymi i terrorystycznymi ze strony Iranu i Iraku. Ostatnią akcją bojową z udziałem A-7E był udział dywizjonów VA-46 i VA-72 stacjonujących na lotniskowcu USS John F. Kennedy w wojnie o Kuwejt wiosną 1991 r.

Ostatni start A-7 z pokładu lotniskowca nastą­pił 27.03.1991 r. W maju tego samego roku obydwa dywizjony zostały rozwiązane. Jednocześnie wycofano samoloty A-7 z dywizjonów rezerwowych. Ostat­nie "Corsairy" z jednostek o innym przeznacze­niu (walki elektronicznej, do­świadczalne) wycofano ze służby 1.04.1992 r. Natomiast w ośrodkach badawczych używane były do 17.11.1992 r., kiedy wycofano ostatnie TA-7C. W ciągu 28 lat służby w marynar­ce samoloty tego typu wykonały ponad 400 tysięcy lądowań na lotniskowcach i wyłatały ponad 4 miliony godzin.

Pierwsza jednostka szkolna US Air Force otrzymała samoloty A-7D na początku 1970 r. Nieco później trafiły one do jednostek bojowych. W październiku 1972 r. zostały skierowane do Wietnamu i użyte do bombardowania celów w Laosie, Kambodży i Wietnamie Północnym. Po zakończeniu wojny w Wietnamie A-7D uczest­niczyły w zwalczaniu komunistycznej party­zantki w Laosie i Kambodży. W ciągu niespełna dwóch lat działań bojowych USAF utraciły ogółem cztery samoloty tego typu. W czasie wojny w Wietnamie samoloty A-7 wszystkich wersji wykonały ponad 100 000 lotów bojowych. Ich zadaniem było atakowanie celów naziemnych z czego samoloty te wywiązywały się znakomicie. W ciągu 12 lat A-7D stanowiły wyposaże­nie trzech pełnych skrzydeł bojowych USAF oraz jednego dywizjonu. Ostatnią jednostką operacyjną USAF dysponującą A-7D był 4452 TFTS w skła­dzie 4450th Tactical Group (4450. Grupa Tak­tyczna) w Nellis AFB w Newadzie, gdzie uży­wano 16 A-7D i dwu A-7K w roli samolotów szkolnych dla F-117A. W miarę odtajniania niewidzialnych samolotów i wzrostu możliwości prowadzenia lotów w dzień malała konieczność użycia A-7D do treningu. Ostatnie dwa A-7 zostały wycofane w sierpniu 1989 r. Na początku lat 1990-tych A-7D pozostające bez­pośrednio w USAF znajdowały się już tylko w dywizjonie doświadczalnym w Edwards AFB.

W 1975 r. roz­poczęły się dostawy A-7D dla Gwardii Narodowej. Użytko­wane były intensywnie przez całą dekadę lat 1980-tych. Począwszy od 1979 r. wydzielone od­działy z kolejno zmieniających się dywizjonów stacjonowały w bazie Howard w Panamie. Zapewniały one wsparcie wojskom amerykańskim chroniącym kanału w okresie wzrostu napięcia między rządami USA i Panamy. W grudniu 1989 r. stacjonujący tam wtedy piloci Gwardii wykonali 74 loty bojowe w celu wsparcia operacji obalenia rządu generała Noriegi. W 1989 r. wiele samolotów A-7D i A-7K zostało uziemionych na skutek zmęczenia struktury skrzydeł, co było m. in. przyczyną nie wysłania A-7D na Wojnę w Zatoce. Ze względu na odprężenie międzynarodo­we zdecydowano przezbroić dywizjony A-7D na F-16 w wariancie przystosowanym do zwalczania celów naziemnych. W maju 1993 r. ostatnie A-7D wycofano z użycia w ANG stanu Ohio.

Samoloty LTV A-7 "Corsair" używane były również przez lotnictwa wojskowe innych państw:

- Grecja- w ramach pomocy wojskowej USA, zamówiła 60 samolotów A-7H, wzorowanych na A-7E. Samoloty otrzymały układy ostrzegania o opromieniowaniu AN/ALR-45, aktywny układ WRE AN/ALQ-126, oraz wyrzutniki flar AN/ ALE-29 lub -39. Jako napęd zastosowano silnik Allison/Rolls-Royce TF41-A-400. Pierwszy A-7H został oblatany 5.05.1975 r., dostawy trwały w latach 1975-1977. Zakupiono również 6 samolotów szkolnych TA-7H. Pierwszy z nich wzniósł się w powietrze 4.03.1980 r., dostarczone zostały w tym samym roku. Na początku lat 1990-tych pozyskano 32 egz. A-7E i 4 TA-7C z demobilu US Navy. Przewidywano możliwość dokupienia dalszych 22 A-7E i kolejnych 4 TA-7C,

- Kanada- w pewnym okresie wykazywała zainteresowanie zakupem samolotów A-7. Do zamówienia jednak nie doszło,

- Pakistan- w końcu lat 1970-tych złożył ofertę zakupu 100 egz. A-7 w wersji lądowej. Została ona jednak odrzucona przez administrację prezydenta Cartera, obawiają­cego się wzmacniania państw muzułmańskich,

- Portugalia- w ramach pomocy wojskowej USA, zakupiła w 1980 r. 20 egz. A-7A. Samoloty otrzymały silniki TF30-P-408 oraz nowocześniejszą awionikę, zgodną z wersją A-7E. Otrzymały oznaczenie A-7P. Pierwsza zmodernizowana maszyna została oblatana 17.07.1981 r. Dostawy zakończono w 1982 r. W 1983 r. zamówiono następne 24 A-7P wraz z 6 egz. TA-7P. Dostawy A-7P rozpoczęto w październiku 1984 r. TA-7P wykonano według programu TA-7C, z tym że pozbawiono je uzbrojenia i wyposażono w silniki TF30-P-408. Pierwszego TA-7P oblatano 12.04.1985 r. Portugalczycy dysponowali również jednym wypożyczonym TA-7C. Osta­tecznie Portugalia otrzymała 43 maszy­ny jednomiejscowe, ponieważ jeden A-7P rozbił się w drodze. Z zapasów US Navy zakupiono 20 egz. A-7A z przeznaczeniem na części zamienne,

- Szwajcaria- w 1971 r. poszukiwano następcy samolotów myśliwsko-bombowych De Havilland DH-112 "Venom". Firma LTV przygotował do prób A-7D i nadała im oznaczenie A-7G. Napęd miały stanowić silniki A-7D Allison/Rolls-RoyceTF41-A-3. Amerykańskie elementy wyposażenia i działka, na życzenie Szwajcarów miały zostać zastąpio­ne elementami miejscowymi. Oba przygotowane egzem­plarze wzięły udział w badaniach porównaw­czych z samolotami Fiat G-91 i Douglas A-4M "Skyhawk". Ponieważ Szwajcarzy ostatecznie zakupili brytyj­skie samoloty Hawker "Hunter", dalszych prac nad A-7G nie prowadzono,

- Tajlandia- w 1995 r. doszło do porozumienia po­między USA a Tajlandią w sprawie przekaza­nia 14 samolotów A-7E i 4 T-A7C stronie tajskiej. Obok odkupionych od Hiszpanii AV-3S "Matador" miały stanowić wyposażenie budowanego w Hiszpanii lotniskowca HTS Chakri Nuruebet. Dostawę rozpoczęto na przełomie lat 1995/1996.

W Polsce.

W dniu 21.05.2009 r. w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie, tworzona ekspozycja samolotów z okazji 60-lecia powstania Sojuszu Północnoatlantyckiego oraz 10-tej rocznicy przystąpienia Polski do NATO została powiekszona o kolejny eksponat- samolot szturmowy Ling Temco Vought (LTV) A-7 ”Corsair II”. Egzemplarz muzealny został pozyskany w drodze wymiany za samolot Mikojan MiG-21PFM z Muzeum Portugalskich Sił Powietrznych.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy grzbietopłat o konstrukcji całkowicie metalowej. Cały płatowiec zbudowano według zasad "fail-safe" (bezpiecz­nego niszczenia), tzn. nawet rozległe uszkodzenia struktury nie prowadzą do jej zniszczenia, gdyż nie uszkodzone elementy nośne przejmują przenoszenie dodatkowych obciążeń.
Skrzydła konstrukcji metalowej, trzy­częściowe, wielodźwigarowe, półskorupowe, o obrysie trapezo­wym z uskokiem na krawędzi natarcia. Ujemny wznios 5° i skos w jednej czwartej cięciwy 35°. Ich zewnętrzne elementy składane do góry w miejscu uskoku krawędzi natarcia, dla oszczędności miejsca w hangarach. Górne i dolne części skrzydeł wraz z pokryciem, integralnymi żebrami i dźwigarami frezowane z płyt duralowych. Na całej krawędzi natarcia rozmieszczono dwuczęściowe klapy przednie, na krawę­dziach spływu- klapy szczelinowe, na ze­wnątrz od nich lotki, a na górnych i dolnych powierzchniach skrzydeł- przerywacze.
Kadłub o przekroju owalnym, kon­strukcja półskorupowa zbudowana z blach duraluminiowych. Na brzuchu kadłuba znajduje się hamulec aerodynamiczny. Kabina zakryta, ciśnieniowa, opancerzona i wyposażona w fotel wyrzucany.
Usterzenie o konstrukcji półskorupowej. Usterzenie pionowe o skosie 44° 28' w jednej czwartej cięciwy. Poziome usterzenie o skosie 45° w jednej czwartej cięciwy i dodatni kąt wzniosu 5° 25'.
Podwozie trójpodporowe z kołem przednim, chowane w locie.

Uzbrojenie:
- A-7A, A-7B- 2 stałe działka Colt Browning Mk 12 kal. 20 mm. Uzbrojenie podwieszane na sześciu pylonach podskrzydłowych: bomby konwencjonalne Mk 81, Mk 84, bomby sterowane radiowo "Bullpup A", bomy typu "Snakeye", zasobniki niekierowanych pocisków rakietowych Zuni, zasobniki z 7 niekierowanymi pociskami rakietowymi kal. 68 mm, rakiety przeciwradiolokacyjne "Shrike",
- A-7D- 1 sześciolufowe działko General Electric M61A1 "Vulcan" kal. 20 mm. Na bocznych powierzchniach kadłuba znajdują się dwie belki uzbrojenia o nośności 227 kg, przeznaczone do przenoszenia pocisków rakietowych powietrze-powietrze AIM-9 "Sidewinder" (w wersjach AIM-9B, AIM-9E lub AIM-9J). Sześć belek podskrzydłowych, z których dwa wewnętrzne mają no­śność po 1134 kg, a pozostałe po 1587 kg każdy, przeznaczone do przenoszenia: zasobników strzeleckich SUU-16/A SUU-23/A z działkami M61-A1 kal. 20 mm i GPU-5/A z działkiem kal. 30 mm, bomby odłamkowo-burzące typoszeregu Mk 80 (w tym Mk 81 o wagomiarze 120 kg, Mk 82 o wagomiarze 241 kg, Mk 83 o wagomiarze 446 kg, Mk 84 o wagomiarze 907 kg, Mk 117, Mk 36 "Destructor", bom­by zapalające" BLU-1, BLU-27, Mk 77 Mod 4 "Napalm", bomby chemiczne BLU-52, bomby kasetowe Mk 20 "Rockeye", SUU-30, SUU-64, SUU-65. CBU-12, CBU-24. CBU-30, CBU-38, CBU-46, CBU-49, CBU-52. CBU-58, CBU-71, wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych klasy powietrze-ziemia LAU-3, LAU-10. LAU-68, LAU-88, LAU-95, LAU-117, bomby sterowane laserowo GBU-10A, B, C, D, E, F z głowicą bomby Mk 84 i GBU-10G, H, J z głowicą bomby BLU-109, GBU-12A, B, C, D z głowicą bomby Mk 82, GBU-16A i B z głowicą bomby Mk 83, GBU-24 z głowicą Mk 84, GBU-24A z głowicą BLU-109, bomby i pociski rakietowe sterowanych telewizyjnie AGM-62 "Walleye", AGM-65A/B/D "Maverick" i przeciwradiolokacyjne AGM-45 "Shrike", kierowane pociski rakietowe AGM-12 "Bullpup" lub dodatkowe zbiorniki paliwa,
- A-7E- uzbrojenie identyczne jak w A-7D. Dodatkowo samolot mógł przenosić: pociski rakietowe powietrze-woda AGM-84 "Harpoon", przeciwradiolokacyjne pociski rakietowe AGM-88 HARM, oraz bomby jądrowe B43 i Mk 28, bomby jądrowej opadającej na spadochronie B61 i jądrowe bomby głębinowe Mk 57.

Wyposażenie:
- YA-7A- radar do obserwa­cji powierzchni ziemi APO-116, radar dopplerowski APN-153, wylicznik nawigacyj­ny ASN-41, sterownik uzbrojenia CP-741, radiowysokościomierz APN-141, urządzenie nawigacyjne ARN-52 TACAN, urządzenie radionawigacyjne APN-154, urządzenie ostrzegające o opromieniowaniu samolotu z tylnej półsfery, sterownik ARW-77 do radiowego kierowania rakietami typu "Bullpup",
- A-7B- podobne do wersji YA-7A, wprowadzono dodatkowo: kamery 16 mm do fotografowania wyników bombardowania, urządzenia do walki radioelektro­nicznej.
- A-7D- układ nawigacji i uży­cia uzbrojenia NWDS, który składał się z  kompu­tera AN/ASN-91 (służył do obliczeń nawigacyj­nych i wypracowywania optymalnych warunków użycia uzbrojenia), radaru pokładowego AN/APO-126, radaru dopplerowskiego AN/APN-190, radiowysokościomierza AN/APN-141 lub AN/APN-194 i zintegrowanego rzutnika obrazu na szybę typu HUD.
Układ nawigacyjny TACAN AN/ARN-118(V), odbiornik sygnałów radiolatarni ILS AN/ARN-58A, radiolatarnia odzewowa AN/APN-154, urządzenie identyfikacji swój-obcy Hazeltine AN/APX-72.
Radiostacja ultrakrótkofalowa ADF AN/ARA-50 lub AN/ARC-51BX, radiostacja FM-622 (pracująca w zakre­sie VHF), zapasowy odbiornik UHF Lapointe AN/ARR-69, rozmów­nica pokładowa AN/AIC-26.
System walki radioelektronicznej składający się z systemu ostrzegania o opromieniowaniu AN/APR-36/37 RHAWS lub AN/ALR-46, zasobnika walki radioelektronicznej AN/ALQ-87 oraz wyrzutników flar i dipoli AN/ALE-40. Możliwe jest stosowanie podwieszanych wyrzutników flar i dipoli SUU-25C/A. SUU-25E/A, SUU-42/A i SUU-42/A/A, a także za­sobników do walki radioelektronicznej AN/ ALQ-71(V)-2-3, AN/ALO-87, AN/ALQ-101(V)-1-3-4-6, AN/ALQ-119(V)-16-17. AŃ/ ALQ-131(V)i AN/ALO-184.
Niektóre samoloty posiadały również oświetlacz laserowy AN/AAQ-35 "Pave Penny".
Instalacje: hydrauliczna, elektryczna, tlenowa, klimatyzacyjna, system tankowania w locie.

Napęd- silnik turboodrzutowy bez dopalania:
- YA-7A, A-7A- Pratt & Whitney TF30-P-6 (JTF10A) o ciągu 50,52 kN (5152 kG),
- A-7B- Pratt & Whitney TF30-P-8 o ciągu 54,30 kN (5537 kG),
- A-7C- Pratt & Whitney TF30-P-408,
- A-7D- Allison/Rolls-Royce TF41-A-1 o ciągu 64,52 kN (6579 kG),
- A-7E- Allison/Rolls-Royce TF41-A-2 o ciągu 66,80 kN (6812 kG).

Dane techniczne A-7D (wg [2]):
Rozpiętość-11,81 m, rozpiętość ze złożonymi skrzydłami- 7,24 m, długość- 14,06 m, wysokość- 4,9 m, powierzchnia nośna- 34,84 m².
Masa własna- 8 988 kg, masa startowa max-19 050 kg.
Prędkość max- 1123 km/h, zasięg- 3671 km, zasięg max- 4621 km.