W latach 1918- 1923 Władysław Zalewski zaprojektował ornitopter, który oznaczył WZ-VII. Oznaczenie to uprzednio zastosował do innego projektu (patrz WZ-VII).

Brak środków finansowych nie pozwolił Zalewskiemu na zrealizowanie tej konstrukcji.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy średniopłat o konstrukcji metalowej.
Kryte płótnem skrzydło składało się z nieruchomej części środkowej o powierzchni 7,5 m² i wzniosie 5°, z rurowym dźwigarem oraz z części zewnętrznych o powierzchni 7 m², ze sztucznymi piórami. Siła nośna miała powstać przez ruchy tych części o 30° w górę i o 25° w dół, z częstotliwością 120 uderzeń na minutę, zaś ich końce zataczały elipsę. Amplituda ruchu końca płata wynosiła 3,8 m. Działanie lotek zastępowało zwichrzanie końców skrzydeł.
Kadłub ornitoptera miał szkielet z rur stalowych i pokrycie z płótna. Kabina była jednomiejscowa, odkryta. Przód kadłuba miał kształt głowy ptaka.
Usterzenie poziome, o ptasim kształcie, wychylało się w górę i w dół zgodnie z ruchami końców skrzydeł. W celu sterowania było wychylane podobnie jak ogon ptaków.
Podwozie stałe, czterokołowe.

Silnik- parowy składający się z palników na parafinę lub naftę, rurkowego kotła parowego oraz dwóch cylindrów, z tłokami poruszającymi się prędkością 120 cykli na minutę. Ruch skrzydeł do dołu był wywoływany przez napęd silnikiem, zaś ruch do góry był spowalniany za pomocą cylin­drów pneumatycznych, połączonych ze zbiornikiem sprężonego powietrza. Sprężone powietrze następnie, poprzez cylindry, wspomagało pracę opuszczania skrzydeł do dołu.

Dane techniczne WZ-VII "Ornitopter" (wg [1]):
Rozpiętość- 10,0 m, długość- 4,2 m, wysokość- 2,15 m, powierzchnia nośna- 14,5 m².
Masa własna- 190 kg, masa użyteczna- 110 kg, masa całkowita- 300 kg.