Jest to konstrukcja pioniera latawców skrzynkowych Anglika Hargrave'a (pisownia nazwiska w [1]- Hagrave). Klasyczny latawiec po raz pierwszy zastosowany przez tego wynalazcę i konstruktora miał dwie identycznych rozmiarów komory połączone dwoma w środku symetrii ułożonymi podłużnicami (jedna nad drugą). Rozpiętość 2700 mm, a długość 2400 mm. Szerokość skrzynek 800 mm, wysokość 750 mm. Odstęp między komorami 800 mm. Latawiec ten miał tylko jeden punkt zaczepienia linki holowniczej, mniej więcej w środku głębokości pierwszej komory. Ulepszane ciągle wersje tego typu latawca mają cztery podłużnice i zwykle cztery punkty zaczepienia.

W Polsce.

W okresie międzywojennym wojsko wykorzystywało latawce do pomiarów aerologicznych i wykonywania zdjęć lotniczych. Przy silnym wietrze uniemożliwiającym użycie balonów zaporowych można było je stosować do ustawiania zapór. W wyposażeniu wojsk balonowych w Polsce znajdowały się w latach dwudziestych duże latawce typu Hagrave (pisownia nazwiska wg [1]) w dwóch wersjach i mniejsze Planeur type RL. Kompania aparatów podsłuchowych Batalionu Elektrotechnicznego w Nowym Dworze Mazowieckim wykorzystywała w latach 1926-1929 latawce Hagrave'a wzlatujące z dźwigarki kozłowej (o napędzie ręcznym) do unoszenia w powietrzu brzęczyka naśladującego warkot samolotu, słyszanego w odległości do 3 km.

Konstrukcja.
Konstrukcja drewniana, pokrycie płócienne.
Wyposażony w brzęczyk elekryczny naśladujący warkot samolotu.

Dane techniczne Hagrave I (wg [1]):
Szerokość- 2,0 m, wysokość- 2,5 m, głębokość- 0,6 m, pokrycie płótnem- 0,6 m od góry i 0,6 m od dołu.