Budowę pierwszego, dwuśmigłowego samolotu, określanego w literaturze mianem W-0, Piotr Wróblewski wraz z Gabrielem Wróblewskim, podjął jesienią 1909 r. (wg [2]- w 1910 r.) w Lyonie. Zna­mienny był konstrukcją kadłuba i dwudźwigarowego płata wykonanych ze stalowych rur, spawanych. Płat wzorowano na samolocie Levavasseur ”Antoinette IV” z 1908 r., ale swej konstrukcji nadawali układu kaczki. Planowali instalację trzycylindrowego silnika Anzani o mocy 18 kW (25 KM), który przez przekładnię łańcuchową wprawiać miał w ruch dwa metalowe, dwułopatowe, przeciwbieżne śmigła ciągnące.

Samo­lotu tego nie ukończyli, z końcem 1909 r. jego budo­wę porzucono- zapewne z braku od­powiedniego silnika. Priorytetową stała się dla konstruktora także kwestia rozwoju samolotu Wróblewski W-1. Ry­sowały się tutaj możliwości podję­cia większej produkcji, po zaintere­sowaniu armii.

Nie była to jednak praca bezowocna. Cennym było doświadczenie, owocujące także paten­tem wynalazczym. Wniosek o objęcie ochroną wyna­lazczą rozwiązań właściwych samolotowi W-0 Piotr Wróblewski, występujący wobec francuskiego Urzędu Patentowego pod pseudonimem Piotr Salvez, zgłosił 7.04.1910. Patent wynalazczy nr 414.667 uzyskał 25.06.1910. Przedmiotem wynalazku był schemat jednosilnikowego jednopłatowca o napędzie dwuśmigłowym z silnika usytuowanego w kadłubie.