W dniu 19.12.1918 r. Franciszek Stokłosa zgłosił w USA do opatentowania maszynę latającą (Flying-Machine). Patent nr 1.334.972 wydano mu 30.03.1920 r. Rozwiązanie opatentowano też w Wielkiej Brytanii (patent nr 155.733, zgłoszony 20.03.1920 r.), a doty­czyło pojazdu bojowego, który dzięki nabytej prędko­ści i działaniu sterowanego płata nośnego miał być zdolny do pokonywania części swej drogi w powie­trzu.

W memoriale patentowym przedstawiono wóz bojowy zaopatrzony w płat nośny, usterzenie i powierzchnie napędowe, złożony z ciągnika osadzonego na dwuosiowym, czterokołowym podwoziu i napę­dzie z silnika spalinowego na oś przednią.

Opance­rzone nadwozie zaopatrzone jest po bokach w płasz­czyzny nośne, z przodu- w skrzyżowane stateczniki poziomy i pionowy, z tyłu- w obrotowo osadzony ster kierunku. Po bokach nadwozia, poniżej płatów osadzono dwa obudowane zespoły napędowe w po­staci szerokich łopat obracających się na osi poziomej przecinającej kadłub, o napędzie z silnika spalinowe­go. Płat nośny osadzony jest obrotowo na osi po­przecznej pojazdu, a przy pomocy przekładni zębatej możliwa jest zmiana jego kątów natarcia, których zwiększenie przy określonej prędkości ruchu po ziemi powoduje krótkotrwałe odrywanie się aparatu od ziemi, pokonywanie przeszkód terenowych nad po­lem walki i rażenie nieprzyjaciela ogniem dział i innej broni pokładowej.

Wydaje się, że Franciszek Stokłosa w zakresie problematyki lotniczej był dyletantem, chociaż podnosił ideę, która zajęła trwale miejsce w myśli wynalaz­czej i wojskowej XX wieku. Nie wiemy, czy próbował swe pomysły realizować, bądź też weryfikować je w drodze podejmowanych eks­perymentów, np. z modelem.