W dniu 17.01.1895 r. Bolesław Dmowski zwrócił się do cara Ro­sji, za pośrednictwem ministra spraw wewnętrznych, z prośbą o ocenę balonu obserwacyjnego swego po­mysłu oraz silnika hydrauliczno- pneumatycznego. Prosił równo­cześnie o pomoc materialną, niezbędną do wykona­nia modeli i podjęcia eksperymentów.

Zwracał uwa­gę, że jego aerostat może być szczególnie przydatny do obserwacji ruchów wojsk nieprzyjacielskich i do sygnalizacji. Złożony jest z wielu małych balonów o średnicy około 60 cm, nanizanych na trzy liny ko­nopne. W trakcie marszu wojsk wystarczy rozpuścić liny, trzymane na ziemi przez 12 żołnierzy, wypuścić balony na linach w górę, a w koszu umieścić obserwa­tora- co zajmie dwie minuty czasu.

21.01.1895 r. minister spraw wewnętrznych przekazał prośbę Dmowskiego Ministerstwu Wojny, załączając przy tym nadesłany przy niej szkic balonu obserwacyjnego. 31 stycznia dokumentacja ta dotarła z Głównego Zarządu Inżynierii do Komitetu Elektro­technicznego. 23.02.1895 r. Komitet Elektrotech­niczny GIU ocenił projekt balonu Dmowskiego, a wstępną opinię przygotował gen. Michaił M. Boreskow. Proponowane rozwiązania uznano za błędne, a sam pomysł za bzdurny. Tylko analiza masy kon­strukcji balonu wskazywała, że nie będzie on w stanie wznieść się w powietrze o własnych siłach. Opinię Komitetu przekazano mini­strowi wojny, a 13.05.1895 r. Dmowskiemu.