Opracowano system komunikacji powietrznej z użyciem cylindrycznego balonu, przemieszczanego względem ziemi, na odpowiednim torowisku. Siła wyporu balonu, wykonanego z aluminium, równoważy jego ciężary, a gondola pasażerska czy towarowa ściśle łączy się z powłoką gazową. W osi podłużnej balonu, z przodu i z tyłu, umieszczono śmigła napę­dzane silnikiem spalinowym lub elektrycznym (na dynamo umieszczone w gondoli). Przemieszcza się on, tuż nad ziemią, wzdłuż określonej trasy, ślizgając się po torowisku, które tworzą szyny obejmujące balon z boków.

W innej wersji, balon pozbawiony zespołu śmigłowego, napędzany jest kołami (na osiach pionowych, umieszczonymi po bokach), wprawianymi w ruch obrotowy pracą silników i działającymi przez tarcie o balon, poruszający się wzdłuż obejmujących go szyn. By utrzymać stałą wartość siły wyporu i pozycję statku na torowisku, w gondoli umieszczono zbiornik z balastem wodnym. Zwiększanie udźwigu statku eliminuje odpowiednią ilość wody, zmniejszanie pociąga za sobą jej uzupeł­nianie. Operacji tej dokonuje się na stacjach roz­mieszczonych na trasie- w sposób automatyczny. Pasażer, wchodzący na pokład i oddający bilet, jest ważony a równocześnie oddawany ekwiwalent wody. Przy opuszczaniu statku balast jest z kolei automa­tycznie uzupełniany.

Stacje komunikacji pasażerskiej pełnią rozliczne funkcje. Dysponują urządzeniami zabezpieczenia ruchu (zbiorniki wody, wytwornice gazu lub ciepłego powietrza, itp.) i obsługi pasażer­skiej.

W latach 1894 / 1895 prasa belgijska poświęciła po­mysłom Tobiańskiego wiele uwagi, zwłaszcza jego idei budowy i ekspozycji balonu- pociągu i dworca komunikacji balonowej na Wystawie Powszechnej w Amsterdamie 1896 r., który to pomysł wynalazca pragnął zrealizować. Służyć miał obsłudze ruchu pasażerskiego terenów wystawowych i stać się clou ekspozycji. Wizja Tobiańskiego znalazła wielu entu­zjastów i niemniej wielu krytyków. W efekcie organi­zatorzy Expo 1896 oferty wynalazcy nie podjęli.