Modelem podsta­wowym miał być jednopłat normalnego układu ze śmigłem ciągnącym z przodu usytuowanym powyżej osi podłużnej kadłuba, a przez transmisję połączo­nym z silnikiem zamontowanym w przedniej części kadłuba. Kadłub zaopatrzony w wahaczowe podwozie główne (jednoosiowe, dwukołowe, z amortyzacją sprężynową) oraz ogonowe (jednokołowe, wahaczo­we, z amortyzacją sprężynową).

Na wysięgniku ponad kadłubem zamontowano płat nośny, dwudzielny, osadzony obrotowo na osi przebiegającej wzdłuż jego rozpiętości. Obie połowy płata obracane być miały wokół osi łącznie lub oddzielnie bądź różnicowo, zmieniając w ten sposób w odpowiednim zakresie kąty swego natarcia, co umożliwia sterowanie lotem w płaszczyźnie podłużnej i poprzecznej. Służył temu odpowiedni mechanizm wałków, kół zębatych i dźwi­gni uruchamianych ze stanowiska pilota przy pomocy specjalnej sterownicy, umożliwiający też blokowanie płatów w określonej pozycji. Samolot wyposażony miał być także w konwencjonalne usterzenie wysoko­ści i kierunku wspomagające działanie płata jako steru.

System sterowania płatem drogą zmian kąta na­tarcia przez obrót na osi jego zawieszenia cieszył się zainteresowaniem konstruktorów. Ku idei tej sięgał m.in. Stefan Drzewiecki, a w okresie międzywojen­nym konstruktorzy niewielkich samolotów typu pchły powietrznej (Mignet HM-14 "Pou-du-Ciel"). Układ ten posiada swe zalety aerodynamiczne i sięgają do niego także współcześni konstruktorzy.