Projekt ultralekkiego samolotu sportowego "Dragonfly" powstał pod koniec lat 1980- tych (wg [1]- projekt samolotu powstał w 1993 r., ale prawdopodobnie jest to data rozpoczęcia jego produkcji). Jego konstruktorem był Bob Bailey z Florydy (USA).

Wyposażony jest w kółko ogonowe i śmigło pchające. Konstrukcja jest nieskomplikowana, składająca się z profili rurowych obciągniętych dakronem. Wszystkie aluminiowe części dają się łatwo kontrolować przy przeglądzie montażowym. Uszkodzenia są łatwo zauważalne i dają się użytkownikowi bez skomplikowanego serwisu łatwo naprawić.

Jego głównym przeznaczeniem miało być holowanie lotni na obszarach płaskich, gdzie latanie na lotni, które zwykle polega na startach na wzgórzach, nie było możliwe. Ta rola wymagała samolotu, który mógł wznosić się z małą prędkością. Dzięki zastosowaniu skrzydła o dużej powierzchni (16 m²) w połączeniu z klapami typu Junkers, prędkość przeciągnięcia samolotu wynosi tylko 36 km/h. Powyżej tej prędkości potrafi holować bez żadnych problemów lotnie nawet początkujących pilotów. Proste i pozbawione wysiłku mięśni sterowanie, pozwala pilotowi na wykonanie do 50 holi lotni dziennie. "Dragonfly", sterowany aerodynamicznie, jest lepszy w holowaniu od sterowanej przemieszczaniem środka ciężkości motolotni. Nie kołysze się podczas podmuchów, wytrącających go z równowagi. Samolot posiada ponadto wbudowany system przeciwdziałający wylatywaniu lotni ponad strugi zaśmigłowe- co może powodować podnoszenie ogona samolotu do góry.

Samolot był produkowany seryjnie przez firmę Moyes Microlights (później Bailey-Moyes Microlights Pty Ltd i LiteFlite Pty Ltd) w Australii, a także w Stanach Zjednoczonych (Pitman Air) i Argentynie. W 2002 r. samolot został przebudowany i przystosowany do norm europejskich w Niemczech. Koszty uzyskania niemieckiego certyfikatu poniósł DHV.

Samolot "Dragonfly" sprawdził się pod każdym względem jako niezawodna holówka lotni i szybowców ultralekkich. Ma szerokie zastosowanie podczas zawodów lotniowych. Pilot lotniowy Drew Cooper wystartował za "Dragonfly", aby pobić rekord odległościowy 1427 km. W 2001 r. w Teksasie Austriak Manfred Ruhmer, startując lotnią na trójholu za "Dragonfly" z silnikiem Rotax 912 ustanowił rekord świata 700,8 km.

Samoloty "Dragonfly" używane są również do latania rekreacyjnego, a w Australii służą nawet do dozorowania z powietrza stad bydła.

W Polsce.

Ok. 2003 r. Piotr Adams pilotował samolot "Dragonfly" z drugiego fotela. Było to niezapomniane wrażenie dla szybownika, siedzieć na kawałku rury, czuć wiatr na twarzy i sterować.

Konstrukcja.
Dwumiejscowy górnopłat zastrzałowy o konstrukcji metalowej.
Skrzydła o konstrukcji wykonanej z profili aluminiowych, pokrycie z dakronu. Skrzydła podparte zastrzałami w kształcie litery "V" i rozpórkami. Wyposażone w klapolotki szczelinowe.
Kadłub w postaci belki z rury, która biegnie od pedałów sterów do końca usterzenia. Kabina załogi bez obudowy.
Usterzenie pionowe o znacznej powierzchni zapewnia dobrą stateczność kierunkową, zaś duży kąt wychylenia steru kierunku, w połączeniu ze statecznością kierunkową, zapewnia wystarczającą sterowność kierunkową samolotu przy lądowaniu, kiedy prędkość jest mała i nie występuje opływanie usterzenia strumieniem zaśmigłowym. Pokrycie usterzeń dakronem.
Podwozie klasyczne stałe. Podwozie główne składa się z dwóch kół, zamocowanych na sprężystych goleniach wykonanych ze stali chromowo- molibdenowej. Kółko ogonowe sterowane za pomocą pedałów steru kierunku.
System zaczepienia liny- ze steru kierunku wystaje rura w kształcie masztu. Do niej przymocowana jest lina stalowa, której drugi koniec wpięty jest do zaczepu przy kółku ogonowym. Zaczep ten jest przedłużony na kawałku rury, tak aby lina z chwilą ciągnięcia do góry nie blokowała steru kierunku. Całość tworzy trójkąt, który przy zrzucie liny holowniczej otwiera się i uwalnia ją. Lina stalowa tworząca (po naprężeniu) dwa boki trójkąta przechodzi przez kółko stalowe liny holowniczej, która może się swobodnie przemieszczać. Pozwala to uniknąć zadarcia ogona samolotu, gdy lotnia wleci wysoko ponad strugi, ponieważ przy tym układzie' powstaje znacznie mniejszy i prawie niezmienny moment pochylający, niż przy klasycznym położeniu zaczepu (w płozie kółka ogonowego).

Silnik- można zatem stosować różne silniki, w zależności od potrzeb, np.: Rotax 582 UL o mocy 48 kW (65 KM), Rotax 912 ULS o mocy 74 kW (100 KM), BMW 1100 S Boxer o mocy 70 kW (95 KM) lub Hirth 3701 o mocy 74 kW (100 KM). Śmigło pchające.

Dane techniczne Moyes "Dragonfly" (wg [1]):
Rozpiętość- 10,2 m, długość- 5,8 m, wysokość- 2,2 m.
Masa własna- 220 kg, masa startowa max- 450 kg.
Prędkość max- 105 km/h, prędkość minimalna- 32 km/h.

Dane techniczne Moyes "Dragonfly" (wg [4]):
Rozpiętość- 10,2- 10,58 m, długość- 5,858 m, wysokość- m, powierzchnia nośna- 13,55 m².
Masa własna (ze spadochronem ratunkowym)- 225 kg, masa startowa max- 450 kg.
Prędkość max- 90- 106 km/h, prędkość przeciągnięcia- 32- 45 km/h, prędkość minimalna- km/h.