Samolot rozpoznawczy. Dalszy rozwój samolotów Lebied L-12 oraz Lebied L-13, opracowanym przez S.B. Gurewicza w zakładach Towarzystwo Akcyjne Żeglugi Powietrznej W. A. Lebiediew. W porównaniu do poprzednich konstrukcji firmy, samolot był bardziej dopracowany pod względem aerodynamiki oraz rozwiązań konstrukcyjnych.

Zbudowany został w układzie dwumiejscowego dwupłata z silnikiem gwiazdowym Salmson o mocy 103 kW (140 KM) lub 110 kW (150 KM). Silnik został całkowicie osłonięty maską, z wyjątkiem dźwigni zaworów. Piasta śmigła osłonięta opływowym kołpakiem. Dwie rury wydechowe zostały skierowane w dół, w kierunku przedniego podwozia. Górne skrzydło otrzymało centropłat, który nie występował w poprzednich typach.

Do pary przednich słupków w kształcie odwróconej litery V zostały przymocowane dwie rurowe chłodnice. Boki kadłuba w przedniej części były zaokrąglone wzdłuż obrysu silnika (zaokrąglenia  brakowało w samolocie Lebied L-12) i były wykonane ze sklejki, tylna część kadłuba pokryta była płótnem lnianym.

Samolot został przetestowany w sierpniu 1917 r. i zademonstrował znakomite charakterystyki lotno- techniczne. Jesienią rozpoczęły się przygotowania do rozpoczęcia produkcji seryjnej w zakładzie w Piotrogrodzie. Do końca roku zbudowano kilka egzemplarzy. Przynajmniej jeden z nich był używany w lotnictwie Armii Sowieckiej.

W Polsce.

Współkonstruktorem samolotu Lebied L-17 był Polak, kierownik biura konstrukcyjnego, Leopold Szkulnik.

Konstrukcja.
Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.
Kadłub drewniany, pokrycie przedniej części ze sklejki, tylna część kadłuba pokryta płótnem. Kabiny odkryte.
Podwozie klasyczne stałe.

Silnik- gwiazdowy Salmson o mocy 103 kW (140 KM) lub 110 kW (150 KM).