Dr inż. Stanisław Danilecki w połowie lat 1980- tych prowadził badania nad układem zamkniętym skrzydła. Opracował wówczas projekty koncepcyjne samolotu przeciwpożarowego o minimalnym udźwigu nie mniejszym niż 3500 kg i ultralekkiego samolotu sportowego w takim układzie.

Samolot zaprojektowany został w wariancie układu zamkniętego skrzydła, który charakteryzował się tym, że usterzenie poziome tworzą powierzchnie znajdujące się na zewnątrz od miejsca styku obu płatów, połączonych w jednej linii. Miejsce styku obu par płatów znajdowało się w 2/3 ich rozpiętości. Położenie powierzchni sterujących było następujące: ster wysokości na wewnętrznej części tylnej pary płatów, lotki na zewnętrznych częściach za miejscem styku, klapy na wewnętrznej części przedniej pary płatów, ster kierunku na stateczniku pionowym.

Z przeprowadzonej przez autora projektu próby analizy zalet układu zamkniętego skrzydła do samolotu przeznaczonego do gaszenia pożarów  wynikało, że można uzyskać o ok. 10% większą prędkość wznoszenia, masa ładunku może wzrosną o 50% i o ok. 10% wzrasta rozpiętość prędkości w porównaniu z konstrukcją klasyczną.