Inż. Michał Bohatyrew zajmując się sposobami wykorzystania energii wiatru, a w szczególności latawcami użytkowymi opracował przed 1937 r. projekt urzą­dzenia do nauki skoków spadochronowych przy użyciu pociągu latawcowego czyli po­łączonych w szereg kilku wielkich latawców dysponujących znaczną siłą nośną. Urządze­nie służyć miało do początkowej nauki sko­ków zastępując wykorzystywane do tego celu wieże spadochronowe lub balony obserwa­cyjne na uwięzi.

Proponowana metoda od­znaczała się wysoką ekonomią użycia nie wy­magając kosztownych inwestycji w postaci budowy wież spadochronowych, czy też dro­gich w eksploatacji balonów obserwacyjnych na uwięzi dostępnych w praktyce tylko dla wojskowych. Szczegóły przedstawiono na ry­sunku stanowiącym załącznik do wniosku patentowego zgłoszonego do Urzędu Patentowego Rzeczpospolitej Polskiej 29.05.1937 r.

Pociąg latawcowy B, unosi się na li­nie A, rozwijanej z bębna wyciągarki balo­nowej G. Dwie liny boczne D przepuszczone przez blok E służyły do napinania liny uwięzi i regulowania wysokości skoku. Spadochron typu wieżowego S przytwierdzony był do liny asekuracyjnej L rozwijanej z bębna drugiej dźwigarki  Z wyposażonej w hamulec H. Lina asekuracyjna L przechodziła przez dwa bloki C1 i C2 umocowane do wózków C przesu­wających się po linie uwięzi A. Skoczek po podwieszeniu pod spadochronem na ziemi był wyciągany na wysokość 200- 300 m. Na­stępnie po zwolnieniu liny asekuracyjnej opuszczany do ziemi. Prędkość opadania mogła być regulowana liną asekuracyjną. W przypadku wystąpienia nieprawidłowości istniała możliwość wyhamowania i zatrzyma­nia spadochronu w trakcie opadania. Meto­da inż. Bohatyrewa oprócz niskich kosztów odznaczała się walorami technicznymi i du­żym stopniem bezpieczeństwa skoku.

Konstruktor przewidywał zastosowanie latawców skrzyn­kowych (tzw. miękkich, składanych) o powierzchni nośnej 8,5 m² i udźwigu około 45 kg brutto, przy wietrze około 8 m/s. Doświad­czalnie ustalił, że przy pociągu latawcowym składającym się z 12 latawców użyteczna siła nośna wynosi 170 do 200 kg. Inż. Bohaty­rew uzyskał dla tego wynalazku prawa pa­tentowe nr 27.778 w dniu 22.12.I938 r., opu­blikowane 24.11.1939 r.