W firmie Piasecki Aircraft Corporation (PiAC) opracował wówczas koncepcję, oznaczoną Piasecki PA-39, złączenia kilku śmigłowców w jeden latający zespół przez połączenie ich konstrukcją kratownicową. Projekt otrzymał oznaczenie MHHLS (Multiple Helicopter Heavy Lift System). Prace projektowe prowadzone były przez Kazimierza Korsaka, Kennetha R. Meenena, Donalda N. Meyersa i Franka Piaseckiego.

Pierw­sza wersja przewidywała połączenie dwóch śmigłowców Sikorsky CH-53D "Sea Stallion" (wg innych źródeł- Sikorsky CH-53E lub Sikorsky CH-54 "Tarhe") i miała służyć do transportu kontenerów. Rozważano kilka koncepcji połączenia śmigłowców:
- "ogon do ogona" (tail to tail),
- "nos do ogona" (nose to tail),
- "obok siebie" (side by side).

Druga wersja, złożona z czterech śmigłowców CH-53E, miała unosić ładunek 60 ton. Układ taki miał być sterowany przez jednego pilota. W niektórych projektach, układ napędowy miał być połączony, aby umożliwić przenoszenie mocy z jednego do drugiego śmigłowca w przypadku zatrzymania silnika. Gdy nie występowała potrzeba transportu dużych ładunków, śmigłowce CH-53E, po rozłączeniu, mogły być używane w swej podstawowej roli.

Zakładano, że budowa nowego olbrzymiego śmigłowca byłaby znacznie droższa i trwałaby o wiele dłużej, niż stworzenie takiego zespołu ze śmigłowców już wypró­bowanych. US Army rozwiązała jednak problemy prze­mieszczania ciężkich ładunków za pomocą transportu kołowego, rzecznego i samolotów transportowych. Samolot Lockheed C-141 "Starlifter" z 1963 r. zabierał ładunki do 50 t, a Boeing C-17 "Globemaster III" z 1991 r. zabiera do 78 t.