Dobrociński "Skakanka", 1972

Przeprowadzona seria prób modelowych pozwalała przypuszczać, że aparat tego typu jest wielokrotnie bezpieczniejszy od klasycznego miękkopłata, gdyż lata z około dwukrotnie mniejszymi prędkościami (wykazując przy tym maksymalną doskonałość). Jednocześnie w czasie trwania prób stwierdzono bardzo dużą stateczność zarówno poprzeczną i podłużną, jak i niewrażliwość na przeciągniecie.
Pierwszym prototypowym egzemplarzem lotni sprężystej nowego typu, zbudowanym w 1972 r., była lotnia "Skakanka". Aparat ten zbudowany zastał z tyczek bambusowych. Udane próby z lotnią skłoniły konstruktora do budowy następnych konstrukcji tego typu: "Junior", "Senior" i "Archeopteryx- 1".
Konstrukcja.
Płatowiec zbudowany z tyczek bambusowych, łączonych okuciami z rur duralowych i usztywnionych linkami stalowymi. Płatowiec składał się z płata, usterzenia poziomego i usterzenia pionowego (umieszczonego pod usterzeniem poziomym).
Pokrycie z folii poliestrowej.
Dane techniczne "Skakanka" (wg [1]):
Rozpiętość- 9,0 m, długość- 5,3 m, wysokość- 1,75 m, powierzchnia nośna płata- 13,5 m2, powierzchnia nośna usterzenia poziomego- 3,22 m2, całkowita powierzchnia nośna- 16,72 m2.
Masa własna- 10,5 kg, masa całkowita- 80 kg.
Zakres prędkości użytkowych- 18-30 km/h, doskonałość- 7,5-8,0.
Galeria
Źródło:
[1] Dmyszewicz M. "W pracowni wrocławskiego konstruktora-amatora. Od Pterodaktyla do RWD-5". Skrzydlata Polska nr 9/1975.