W latach 1965-1968 w firmie Piper Aircraft opracowany został dwusilnikowy, 16-18 miejscowy samolot komunikacji lokalnej Piper PA-35 "Pocono". Do jego napędu przewidywane były silniki Lycoming TIO-720-B1A o mocy 354 kW. Planowano, że samolot zostanie zbudowany w nowej fabryce w Lakeland Municipal Airport na Florydzie. W czasie prac projektowych została powiększona powierzchnia usterzenia, wydłużono kadłub oraz zastosowano silniki o mocy zwiększonej do 388 kW (520 KM). Rozwiązania konstrukcyjne, jakie zastosowa­no w projekcie, były typowe dla stosowa­nych we wcześniejszych samolotach Piper. Także podstawowa koncepcja aerodynamicz­na (konfiguracja, zastosowane profile, obrysy płatów) nawiązywała do wcześniejszych konstrukcji.

Zbudowano tylko prototyp (N3535C), który został oblatany 13.05.1968 r. Rozwój samolotu został przerwany w 1969 r. Firma Piper, względu na przejściowe trudności finansowe, postanowiła skupić się na rozwoju innych typów samolotów. Brakowało również odpowiedniego silnika do napędu samolotu. Dodatkowym czynnikiem wpływającym na taką decyzję było bankructwo kilku lokalnych amerykańskich linii lotniczych, które zainteresowane były zakupem samolotów PA-35 "Pocono".

W 1970 r. firma zaproponował opracowanie samolotu napędzanego przez cztery silniki tłokowe oraz wersji wyposażonej w silniki turbośmigłowe. Obie wersje nie zostały zrealizowane.

W Polsce.

W 1978 r. podpisano umowę o kooperacji między firmą Piper a WSK PZL-Mielec. Zakupiono wówczas licencję na samolot dyspozycyjny Piper PA-34 "Seneca", którego produkcja została podjęta pod nazwą PZL M-20 "Mewa". Poza licencją PZL nawiązały z firmą Piper Aircraft również współpracę przy projektowaniu nowego samolotu pasażerskiego o małym zasięgu. Nowa maszyna miała bazować konstrukcyjnie na samolocie Piper PA-35 "Pocono". Samolot otrzymał oznaczenie PZL M19.

Płatowiec samolotu (bez silników) Piper PA-35 "Pocono", wraz z dokumentacją, został dostarczony do WSK PZL-Mielec. Po anulowaniu programu PZL M19 został przekazany do Politechniki Rzeszowskiej. Później, prawdopodobnie w 1994 r. samolot został przeniesiony do miejscowości Widełka (gmina Kolbuszowa).

Konstrukcja.
Wolnonośny dolnopłat o konstrukcji metalowej. Załoga- 2 osoby, pasażerów- 16.
Płat o obrysie prostokątno-trapezowym. Konstrukcja trójdzielna półskorupowa, dwudźwigarowa w części środkowej (między gondolami silnikowymi) i jednodźwigarowa z tylnym dźwigarkiem pomocniczym w częściach zewnętrznych. Dźwigary konstrukcji skrzynkowej. Na części środkowej i części o stałej cięciwie umieszczono klapy szczelino­we, na zbieżnych końcówkach- lotki typu Frise.
Kadłub o przekroju owalnym, złożony z dwóch łuków okręgów. Konstrukcja całkowicie meta­lowa, półskorupowa, składająca się z 4 sekcji: noskowej, kabiny załogi, kabiny ładunkowej i tylnej. Część noskowa jest z przodu osłonięta kompozytową owiewką, pod którą znajdują się podzespoły awioniki. Tylna część kadłuba stożkowe zbieżna, silnie podcięta od dołu. Kabiny zakryte.
Usterzenie klasyczne, usterzenie pozio­me płytowe. Trapezowe usterzenie jest konstrukcją jednoczęściową, jednodźwigarowa, jego część spływowa po­kryto blachą żłobkowaną. Usterzenie pionowe skośne. Statecznik pionowy dwudźwigarowy na stałe mocowany w kadłubie. Pokrycia sta­tecznika i steru żłobkowane.
Podwozie trójzespołowe z przednim podparciem, chowane w locie.

Napęd- 2 silniki płaskie Lycoming TIO-720-B1A o mocy 388 kW (520 KM) każdy, wg [4]- napęd stanowiły silniki Continental o mocy ok. 368-404 kW (500-550 KM) każdy.

Dane techniczne Piper PA-35 (wg [1]):
Rozpiętość- 15,54 m, długość- 11,96 m, wysokość- 4,8 m, powierzchnia nośna- 29.26 m².
Masa własna- 2041 kg, masa użyteczna- 1860-1973 kg, masa całkowita- 4082 kg.
Prędkość max- 389 km/h, prędkość przelotowa- 370 km/h, wznoszenie- 497 m/min, zasięg- 1046 km, zasięg max- 1304 km.