Babiński szybowiec 1913, 1913
Po niepowodzeniu z pierwszym szybowcem zbudowanym w 1912 r., następny szybowiec został zbudowany przez Zbigniewa Babińskiego w 1913 r. Wymiary tego szybowca były znacznie mniejsze. Szybowiec miał układ szybowca Chanute'a, spopularyzowany w tym czasie w Polsce książką M. Króla pt. ”Jak zbudować szybowiec i jak wykonywać na nim wzloty”, zawierającą opis budowy takiej konstrukcji. Pilot wisiał w wykroju płata, opierając się rękami o pręty konstrukcji. Szybowiec był sterowany przez zmianę położenia środka ciężkości za pomocą wychyleń ciała.
Start i lądowanie odbywały się na nogach pilota. Babiński i Władysław Zalewski wykonali na tym szybowcu liczne krótkie loty. Najdłuższe loty wykonał 14- letni Kazimierz Wasiutyński, dzięki swej małej masie.
Konstrukcja:
Jednomiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej kratownicowej, wykrzyżowanej drutami.
Płaty prostokątne dwudźwigarowe, kryte jednostronnie płótnem.
Usterzenie skrzynkowe.
Dane techniczne:
Rozpiętość- 6,7 (wg [2]- 6,8) m, długość- 4,4 m, wysokość- 1,5 m, powierzchnia nośna- 16 m2.
Masa własna- 25 kg, masa użyteczna- 60 kg, masa całkowita- 85 kg.
Prędkość- 36 km/h, doskonałość- 7, opadanie minimalne- 1,5 m/s.
Galeria
Źródło:
[1] Glass A. ”Polskie konstrukcje lotnicze do 1939”. Tom 1. Wydawnictwo STRATUS. Sandomierz 2004.[2] Glass A. ”Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939”. Wydawnictwo Komunikacji i Łączności. Warszawa 1977.
[3] Januszewski S. "Pionierzy. Polscy pionierzy lotnictwa 1647- 1918. Tom 1". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2017.