We wrześniu 1941 r. inż. Stefan Malinowski został skierowany do Wojskowego Instytutu Technicznego w celu kontynuowania prac nad Przyczepka szybowcowa Stefana Malinowskiego. W grudniu 1941 r. w WIT powstała przy Sekcji Techniki Lotniczej WIT (kierowanej przez mjr. inż. Jana Żardeckiego) Grupa konstruktorów rozpracowująca zagadnienie transportu lotniczego, w skład której weszli: inż. Jerzy Dąbrowski, pil. Włodzimierz Polny i ppor. Adam Ścibor-Rylski. Zgłoszono propozycje przydzielenia do tej grupy 12 inżynierów i 2 techników (m.in. inż. inż. Stanisław Praussa, J. Kubickiego, J. Brzustowskiego), jednakże nie udało się tego zrealizować.

Od września 1941 r. do marca 1942 r. inż. S. Malinowski opracował rysunki zestawieniowe przyczepki ze skrzydłem prostokątnym i trapezowym oraz rysunki połaczenia skrzydła z dyszlem, podwoziem, statecznikiem i sterem kierunku, połaczenia dyszla ze skrzydłem samolotu (z zastosowaniem seryjnego wyrzutnika elektrycznego do odrzucania przyczepki), automatycznego napędu steru kierunku oraz mechanizmu automatycznego uruchamiania klap przyczepki przy starcie w razie przeciążenia skrzydła ładunkiem.

Proponowana grupa konstrukcyjna miała w ciągu 6 miesięcy opracować projekt przyczepki do samolotu myśliwskiego Supermarine ”Spitfire” Mk.VIII, pozwalającej na zabranie 900 kg bomb lub 450 kg paliwa i 450 kg bomb, co przedłużało czas lotu o 2 godziny a zasięg o 800 km. Następnym projektem miała być przyczepka do samolotu bombowego Bristol 142 ”Blenheim” zabierająca 1800 kg bomb (samolot zabierał 450 kg) lub zwiększająca czas lotu o 2 godziny, względnie przyczepka do samolotu Douglas ”Boston” czy czterosilnikowych samolotów Handley Page HP.57 ”Halifax” lub Avro 683 ”Lancaster” (przyczepka zabierająca 7200 kg ładunku). Od marca 1942 r. dalsze prace nad przyczeką prowadzono w brytyjskim ośrodku badawczym Royal Aeronautical Establishment (RAE) w Farnborough.

Konstrukcje (lotnicze):
Przyczepka szybowcowa Stefana Malinowskiego, przyczepka szybowcowa.