Myśl zbudowania sterowca w Polsce nie opuszczała aeronautów od czasu posiadania sterowca Zodiac VZ-11 ”Lech”. Projekt CZB Zodiak z 1925 r. nie został zrealizowany, ale w okresie 1932-1933 r. opracowano w WWB projekt wstępny sterowca ciśnieniowego. Jakkolwiek opracowany i obliczony od podstaw, projekt pozostawał pod wpływem konstrukcji francuskich, zwłaszcza Zodiac. Prace nad projektem konstrukcyjnym zakończono w marcu 1935 r. Konstruktorami byli mjr inż. Stanisław Mazurek i inż. Józef Paczosa. Budowa miała być realizowana na zamówienie Z.G. Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, stąd sterowiec otrzymał nazwę WBS-LOPP. Był pierwszym aerostatem z napędem silnikowym zaprojekto­wanym w kraju.

Sterowiec przeznaczony był do szkolenia, patrolowania (np. w marynarce do patrolowa­nia wybrzeża, wód terytorialnych) i lotów propagandowych, wreszcie usług transportowych i inne. Wobec późniejszego zaangażowania wytwórni w zorganizowaniu lotu stratosferycznego ("Gwiazda Polski"), projekt sterowca odsunięto na dalszy plan, nie realizując go do września 1939 r.

Zewnętrznie sterowiec WBS- LOPP po­siadał przyjemną opływową sylwet­kę. Był on typowym przedstawicie­lem swojej grupy i reprezentował współczesny poziom techniki stoso­wanej w budowie sterowców.

Konstrukcja:
Sterowiec ciśnieniowy średniej wielkości. Załoga- 2 osoby, pasażerów- 6.
Powłoka była bry­łą obrotową o kształcie parabolicz­nym wykonaną z trapezowych brytów z potrójnej tkaniny przegumowanej i impregnowanej. Ściana oddzielająca balonet od przestrzeni wypełnionej gazem mia­ła być wykonana z podwójnego ma­teriału powłokowego. Przód powło­ki uzbrojony był w usztywniacze czołowe-  listwy wszyte w mate­riał. Konstrukcja była bezszkieletowa. Opływowy kształt utrzymywano wy­łącznie dzięki nadciśnieniu gazu w powłoce. Jako gaz nośny miał być stosowany wodór. Objętość gazu w powłoce była kompensowana balonetem- zbiornikiem wewnątrz powłoki wypełnianym powietrzem do uzupełnienia ubytku pojemności spowodowanej kurczeniem lub upuszczaniem gazu. Napełniania balonetu dokonywano dmuchawą przez kanał ze sklejki prowadzący z gondoli do powłoki. W przypadku całkowitego opróżnie­nia balonetu i dalszym rozszerzaniu gazu, zaczynała działać automaty­czna klapa bezpieczeństwa. Był to przypadek skrajny ale i tu zapew­niono całkowite bezpieczeństwo za­łodze.
Na ru­fie powłoki znajdowało się usterze nie wysokości i kierunku. Konstru­kcja usterzenia z rur duralowych, a pokrycie z impregnowanego płótna. Usterzenie usztywniono cię­głami zamocowanymi do powłoki.
Z boków powłoki zwisały swobodnie liny manewrowe dla obsługi nazie­mnej. Na czas lotu liny zaczepiano do gondoli.
Gondola- kratownica spawana z rur stalowych pokryta była sklejką i płótnem. Na spo­dzie znajdowały się dwa amortyza­tory z półresorów.

Napęd- 2 silniki rzędowe w układzie V Renault o mocy 110 kW (150 KM) zamocowane na wysięgni­kach symetrycznie po obu stronach kabiny. Śmigła pchające.

Dane techniczne WBS-LOPP (wg [1]):
Pojemność powłoki- 4000 m³, długość- 60 m, średnica- 12,5 (wg [3]- 12,0) m, wysokość- 18 m, długość gondoli- 9,3 m.
Masa użyteczna- 920 kg, masa balastu- 310 kg.
Prędkość- 80- 100 km/h, pułap- 1500 m, zasięg- 500- 700(wg [3]- 500- 600) km, czas lotu z pracującym silnikiem- 6- 7 godzin.