LK-3, 1997

Wiatrakowiec amatorski. Ukraina / Polska.
Wiatrakowiec LK-3 w widoku z boku. (Źródło: Koziarczuk L. ”Wiatrakowce i helikoptery 1944-2002”).

Dwumiejscowy, doświadczalny wiatrakowiec LK-3 został zaprojektowany w latach 1996- 1997 przez ukraińskiego konstruktora Leonida Koziarczuka na zamówienie polskich amatorów. Został zbudowany wspólnymi siłami w Lublinie w 1997 r. Budowa została zakończona jesienią tego roku.

Próby naziemne i w locie wiatrakowca zostały przeprowadzone na lotnisku Radawiec pod Lublinem zimą 1997/1998 r. W lutym 1998 r. przeprowadzono próby na holu za samochodem Ford Grenada- wiatrakowiec wykonał kilka lotów po prostej. Dalsze próby przeprowadzane zostały w trybie silnikowym. Zbyt małe doświadczenie pilota, doprowadziło do wypadku wiatrakowca podczas startu. Uległ on całkowitemu rozbiciu, na szczęście pilot nie odniósł obrażeń.

Konstrukcja.
Dwumiejscowy wiatrakowiec o konstrukcji mieszanej.
Dwułopatowy wirnik metalowej konstrukcji firmy Rotor-Hawk (USA), zamontowany na kardanowej piaście typu Bensena. Łopaty wirnika miały jednolity duralowy dźwigar, do którego w tylnej części przynitowano górne i dolne pokrycie z blachy duralowej. Profil łopaty NACA-8H12. Max obciążenie wirnika- 500 kg, cięciwa łopaty- 210 mm, masa łopat z łącznikiem- 28 kg. Sterowanie wirnikiem- za pomocą dolnego drążka typu samolotowego, układ sterowania- sprzężony. Prerotacja wirnika za pomocą silnika elektrycznego.
Konstrukcję ramy wiatrakowca wykonano z rur duralowych ø 70x3 mm i nakładek, które skręcono śrubami. Kadłub wyposażono w owiewki z włókna szklanego typu motolotniowego. Miejsca załogi w układzie tandem. W przedniej części kabiny zamontowano zestaw przyrządów kontroli lotu i pracy silnika.
Usterzenie ogonowe wykonane z drewna, styropianu i włókna szklanego, ster kierunku sprzężony z widelcem przedniego koła.
Podwozie trójkołowe z kołem przednim i dodatkowym kółkiem ogonowym. Podwozie główne wyposażone w amortyzatory sprężynowo- hydrauliczne. Wszystkie koła podwozia o rozmiarze 400x90 mm z pełnymi felgami ze stopów aluminiowych.

Silnik- czterocylindrowy, samochodowy Volkswagen o pojemności 2000 cm3 i mocy 59 kW (80 KM). Napęd przenoszony był za pośrednictwem przekładni zębato- pasowej o redukcji 1:2 na czterołopatowe śmigło pchające o średnicy 1,7 m z nastawnym na ziemi skokiem. Zbiornik paliwa o pojemności 30 l firmy Kompol, wykonany z włókna szklanego umieszczony pod fotelem pilota, benzyna podawana za pomocą pompy.

Dane techniczne LK-3 (wg [1]):
Średnica wirnika - 8,23 m, długość- 4,2 m, szerokość- 2,05 m, wysokość- 2,95 m.
Masa własna- 280 kg, masa startowa w wariancie dwumiejscowym- 460 kg, przy 4200 obr./min, , statyczny ciąg - 200 kg.
Prędkość max- 140 km/h, prędkość minimalna- 50 km/h, wznoszenie- 3 m/s.

Galeria

  • Wiatrakowiec LK-3 bez wirnika. (Źródło: Koziarczuk L. ”Wiatrakowce i helikoptery 1944-2002”).
  • Zespól napędowy wiatrakowca LK-3 na stoisku doświadczalnym. (Źródło: Koziarczuk L. ”Wiatrakowce i helikoptery 1944-2002”).
  • Piasta wirnika z elektrycznym systemem prerotacji. (Źródło: Koziarczuk L. ”Wiatrakowce i helikoptery 1944-2002”).

Źródło:

[1] Koziarczuk L. "Wiatrakowce i helikoptery 1944-2002. Katalog  konstrukcji  wiropłatów  ZSRR, Polski i państw WNP". Wydanie 3. Wydawnictwo Weża-Druk. Łuck 2013.
blog comments powered by Disqus