W dniu 27.09.1914 r. Henryk Wodnicki zgłosił wielkiemu księciu Aleksandrowi Michajłowiczowi- zastępcy dowódcy IV Armii działającej w składzie Frontu Południowo- Zachodniego gen. Brusiłowa, której sztab kwaterował wówczas w Lublinie, że zajmuje się od 3 lat techniką lotniczą i opracował projekt śmigłowca, którego re­alizacja może kosztować co najwyżej 3000 rubli.

Byłby to aparat o połowę mniejszy od znanych samolotów, opatrzony niewielkim silnikiem spalinowym, prostej konstrukcji. Przy udziale niewielkiej grupy robotni­ków w ciągu miesiąca można by zbudować 1000 apa­ratów latających tego typu. Prosił by wielki książę dał mu możliwość osobistego przedstawienia wynalazku. Przedstawienie go grupie specjalistów Wodnicki po­czytywał za swój święty obowiązek.

Wielki książę zlecił jego ocenę inż. wojskowemu Wegenerowi, pilotowi, dowódcy 5 kompanii lotniczej. Z opinii Wegenera z 15.11.1914 r. wiemy, że Wodnicki projektował wirnik o konstrukcji podobnej do wirnika śmigłowca kpt. K.A. Antonowa. Według rysunków i szkiców przekazanych przez Wodnickiego projektował on śmigłowiec układu poprzecznego, z dwoma wirnikami przeciwbieżnymi, usytuowanymi po przeciwnych stronach kadłuba statku powietrznego. Do lotu poziomego korzystał z dwu śmigieł. Nie stosował płata nośnego. Swój apa­rat opatrzył jedynie sterem kierunku.

Wegener negatywnie odniósł się do propozycji Wodnickiego, podkreślając, że proponuje znany z licznych opisów i rysunków aparat latający typu helikoptera- wciąż nie działający, wskazał na brak obliczeń i modelu śmigłowca. Uznał, że jego realiza­cja (wymagająca wielu studiów) nie przyniesie armii użytecznych w praktyce wyników. Z raportu Wege­nera wiadomo, że Wodnicki zbudował jeden wirnik i dokonywał z nim eksperymentów, badając siłę no­śną.