Korpus statku powietrz­nego wykonano w postaci opływowego wrzeciona zaopatrzonego w stateczniki i usterzenie ogonowe oraz w płaty nośne umożliwiające lot ślizgowy. Wy­rzucany z odpowiedniego wyrzutnika, w postaci dłu­giej rury zaopatrzonej w szczeliny umożliwiające przejście skrzydeł oraz w wycięcia utrzymujące spe­cjalne występy korpusu bomby (np. listwy stateczni­ków), prowadzące pocisk w lufie wyrzutnika i zapo­biegające jego rotacji. W memoriale patentowym Karol wskazywał, że wyrzutnik ten może być monto­wany na samolocie, balonie, sterowcu lub na powierzchni ziemi (w punktach położonych wyżej od celu). Płaty nośne łączył z korpusem śrubami w do­wolnym układzie (górnopłata, średniopłata, dolnopłata). Kąt wychylenia zawiasowego usterzenia po­ziomego mógł być ustawiany przed wystrzeleniem bomby. Z poziomej osi steru wyprowadzono w dół pionowy bolec, przesuwany w łukowej prowadnicy i unieruchamiany w niej pod żądanym kątem przez nakrętkę motylkową. Analogicznie rozwiązano na­stawianie kąta wychylenia steru pionowego. Dzięki temu możliwym jest by bomba mogła ominąć prze­szkodę terenową i spływać w kierunku celu lotem ślizgowym nie tylko w linii prostej.

Prace Karola Warchałowskiego nad uzbrojeniem łączyć należy z aktyw­nością zakładów Augusta Warchałowskiego (Werner & Pfleiderer w Wied­niu) na polu wyścigu zbrojeń.