Warchałowski samolot bezzałogowy, 1911
Korpus statku powietrznego wykonano w postaci opływowego wrzeciona zaopatrzonego w stateczniki i usterzenie ogonowe oraz w płaty nośne umożliwiające lot ślizgowy. Wyrzucany z odpowiedniego wyrzutnika, w postaci długiej rury zaopatrzonej w szczeliny umożliwiające przejście skrzydeł oraz w wycięcia utrzymujące specjalne występy korpusu bomby (np. listwy stateczników), prowadzące pocisk w lufie wyrzutnika i zapobiegające jego rotacji. W memoriale patentowym Karol wskazywał, że wyrzutnik ten może być montowany na samolocie, balonie, sterowcu lub na powierzchni ziemi (w punktach położonych wyżej od celu). Płaty nośne łączył z korpusem śrubami w dowolnym układzie (górnopłata, średniopłata, dolnopłata). Kąt wychylenia zawiasowego usterzenia poziomego mógł być ustawiany przed wystrzeleniem bomby. Z poziomej osi steru wyprowadzono w dół pionowy bolec, przesuwany w łukowej prowadnicy i unieruchamiany w niej pod żądanym kątem przez nakrętkę motylkową. Analogicznie rozwiązano nastawianie kąta wychylenia steru pionowego. Dzięki temu możliwym jest by bomba mogła ominąć przeszkodę terenową i spływać w kierunku celu lotem ślizgowym nie tylko w linii prostej.
Prace Karola Warchałowskiego nad uzbrojeniem łączyć należy z aktywnością zakładów Augusta Warchałowskiego (Werner & Pfleiderer w Wiedniu) na polu wyścigu zbrojeń.
Źródło:
[1] Januszewski S. "Pionierzy. Polscy pionierzy lotnictwa 1647- 1918. Tom 1". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2017.[2] Januszewski S. "Wynalazki lotnicze Polaków 1836- 1918". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2013.