Smikalla Aeroplane automatique, 1909
W dniu 23.01.1909 r. August Smikalla (Smykała) zgłosił we Francji do opatentowania samolot automatyczny (Aeroplane automatique). Patent nr 398.803 wydano mu 2.04.1909 r. Rozwiązanie opatentowano również w Wielkiej Brytanii (patent nr 1909, zgłoszony 26.01.1909 r., wydany 2.12.1909 r.). Statek powietrzny typu wodno- lądowego, którego wirniki nośne i urządzenia ciągu dysponują napędem wietrznym.
Miał to być samolot pionowego startu i lądowania typu łodzi latającej. Zaopatrzony w cztery wirniki nośne usytuowane w dwu zespołach (każdy pracujący z jednego silnika na napędzie zespolonym), symetrycznie po bokach kadłuba. Konstrukcja zespołów wirników nośnych jest analogiczna- różnią się tylko rozmiarami. Ich łopaty formowane są na kształt skrzydeł ptasich, o cienkim wysklepionym profilu. Szczególną ich cechą jest to, że na ich górnej powierzchni, prostopadle do osi obrotu, umieszczono dodatkowe pionowe powierzchnie. Intencją wynalazcy było by napierające na nie powietrze wprawiało wirniki w ruch obrotowy, dzięki czemu zyskiwałyby one same przez się zdolność unoszenia aparatu w górę.
W tylnej części kadłuba umieszczono wentylator napędowy, o znacznej średnicy, którego łopaty (odpowiednio wyprofilowane) chwytają wiatr napierający na aparat od tyłu. Koło to posiada dużą masę, aby jego bezwładność utrzymywała jego ruch obrotowy w przypadku zaniku wiatru (w przypadku zupełnego braku wiatru koło to może być napędzane z silnika umieszczonego w kadłubie za pośrednictwem przekładni pasowej). Koło to napędza mniejsze (za pośrednictwem przekładni pasowej) połączone korbowodem z urządzeniem napędowym usytuowanym w przedniej części aparatu latającego. Na osi, w cylindrze, ruchem posuwisto zwrotnym przesuwane są tutaj żaluzjowe klapki zamykane gdy ruch wykonywany jest od przodu do tylu, otwierane zaś w trakcie ruchu z tyłu do przodu. W ten sposób, na drodze odrzutu powietrza, zamierzano uzyskać siłę napędową statku powietrznego. W przodzie aparatu umieszczono na poziomej osi obrotowej płetwę, wychylaną w zakresie 180 stopni, tak, że może ona pełnić równocześnie rolę steru kierunku i wysokości. W tyle umieszczono konwencjonalny skrzyżowany ster wysokości i kierunku. W przedniej, spodniej części kadłuba, umieszczono po jego bokach niewielkie płaty, które umożliwiają ruch aparatu na wodzie- jako wodolotu. Aparat startuje z ziemi przy użyciu silnika spalinowego o mocy rzędu 37 kW (50 KM). Wznosząc się do wysokości, na jakiej występują odpowiednie wiatry, praca tego silnika staje się zbędną- lot kontynuowany jest samodzielnie w oparciu o urządzenia o napędzie wietrznym.
Intencją wynalazcy było stworzenie aparatu latającego typu wodno- lądowego, pionowego startu i lądowania, którego wirniki nośne i inne urządzenia napędowo- nośne dysponują napędem wietrznym. Wbrew oczekiwaniom wynalazcy nie byłby on jednak zdolny do lotu. Rozwiązanie wskazuje na nieznajomość podstawowych praw fizyki.
Galeria
Źródło:
[1] Januszewski S. "Pionierzy. Polscy pionierzy lotnictwa 1647- 1918. Tom 1". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2017.[2] Januszewski S. "Wynalazki lotnicze Polaków 1836- 1918". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2013.