Skórzewski Witold Stefan Bolesław
Witold Stefan Bolesław Skórzewski, urodził się 26.12.1864 r. w Würzburg. Jego ojciec Zygmunt Michał Aleksy- II ordynat na Radomicach i Czerniejewie, był człowiekiem wykształconym, podróżnikiem i patriotą a także posłem w parlamencie pruskim, gdzie aktywnie walczył z germanizacją ziem polskich. Matka- Konstancja z Potulickich, była córką Kaspra Potulickiego, właściciela Obór, i Teresy Konstancji z Mielżyńskich.
Witold poślubił Marię, księżniczkę Radziwiłł na Nieświeżu. Miał z nią córkę i dwu synów. Był młodszym bratem Marii i doktora praw Włodzimierza Witolda, autorem wielu patentowanych rozwiązań technicznych, od 1907 r. członkiem Berliner Verein für Luftschiffahrt z siedzibą w Berlinie. Służbę wojskową odbył w armii pruskiej i zakończył ją w stopniu rotmistrza kawalerii. Dzięki staraniom ojca podjął pracę w dyplomacji, przez dwa lata przebywał na placówce w Rio de Janeiro.
03.08.1901 r. zgłosił w Niemczech do opatentowania przekładnię ślimakową (patent nr 135.232 wydano mu 01.09.1902 r.). 13.07.1904 r. zgłosił we Francji do opatentowania balon o stałej sile wyporu. Patent nr 344.907 wydano mu 22.09.1904 r. Rozwiązanie opatentował także w Belgii (patent nr 178637), w Wielkiej Brytanii (patent nr 16752, zgłoszony 29.07.1904 r. wydany 1.09.1904 r.) i na Węgrzech (patent nr 32210).
W dziejach kultury polskiej zapisał się nie jako żołnierz, dyplomata czy wynalazca lecz twórca letniskowego Konstancina. W 1897 r., w wieku 33 lat, został egzekutorem testamentu siostry swojej matki- Marii Grzymała-Potulickiej, ówczesnej właścicielki Obór. Jego zadaniem było sprzedać fragment lasu oborskiego i uzyskane pieniądze podzielić między spadkobierców m.in. swoją matkę Konstancję i siostrę Marię. Wtedy to, najprawdopodobniej, w porozumieniu z rodziną, postanowił stworzyć w miejscu oborskiego lasu letnisko wzorowane na popularnych europejskich kurortach tzw. badach. Las został rozparcelowany, na jego terenie powstały działki pod domy letniskowe oraz przestrzeń wspólna, w skład której weszły dwa Parki- Zakładowy i Grapa, szereg budynków użyteczności publicznej, takich jak restauracja, stacja kolejki wilanowskiej i wieża wodociągowa oraz pensjonaty i wszelka dostępna ówcześnie infrastruktura, niezbędna do funkcjonowania letniskowej miejscowości.
Na cześć swojej matki Konstancji- fundatorki przedsięwzięcia, Skórzewski nazwał je Konstancją. Aby w pełni zrealizować plany budowy letniska, w 1900 r. powołał Towarzystwo Akcyjne Ulepszonych Miejscowości Letniczych. Energia i rozmach, jakie towarzyszyły realizacji projektu spowodowały, że w ciągu kilku łat od podjęcia decyzji, powstało wiele z zabytkowych już dzisiaj budynków Konstancina, a samo letnisko zyskało sławę jednego z najbardziej przyjaznych, wygodnych i eleganckich miejsc na Mazowszu.
W 1903 r., na mocy zapisu testamentowego Witold Skórzewski wszedł w posiadanie dóbr należących do jego dalszego krewnego, Leona hr. Skórzewskiego, z siedzibą w Lubostroniu, stając się posiadaczem ogromnej fortuny, którą dzięki umiejętnemu zarządzaniu skutecznie pomnażał (w okresie międzywojennym Skórzewscy stali się jedną z 35 najbogatszych rodzin polskich).
Niestety tragiczny wypadek przerwał życie hrabiego. 30.12.1912 r. Witold Skórzewski zginął w Czerniejewie na zorganizowanym przez swojego brata Włodzimierza polowaniu. Stojący tuż za Skórzewskim służący potknął się i strzelba, którą trzymał w ręku wypaliła rozrywając bok hrabiego, który w pół godziny później zmarł.
15 czerwca 2009 r. Rada Miasta Konstancina- Jeziorny nadała Parkowi Zdrojowemu w Konstancinie imię hrabiego Witolda Skórzewskiego.
Syn Włodzimierza- Bernard Skórzewski, ukończył Francuską Szkołę Pilotów, w latach 1920- tych był bohaterem pierwszego przelotu europejskiego wykonanego (na samolocie De Havilland DH-60 "Moth") przez lotnika polskiego.
Konstrukcje:
Skórzewski balon, 1901, projekt balonu pionierskiego.
Źródło:
[1] Januszewski S. "Pionierzy. Polscy pionierzy lotnictwa 1647- 1918. Tom 1". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2017.[2] Januszewski S. "Wynalazki lotnicze Polaków 1836- 1918". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2013.