Przybysz śmigłowiec, 1910
W dniu 30.04.1910 r. Stanisław Przybysz pisał do ministra wojny Rosji, że pracując wiele lat opracował projekt statku powietrznego. Może przystąpić do jego realizacji tylko bieda w tym, że nie mam na to środków. Z listu wynika, że chciałby zbudować śmigłowiec zaopatrzony w dwa silniki, każdy o mocy 88 kW (120 KM), z których jeden stanowiłby rezerwę awaryjną.
Kadłub, opatrzony płatami stałymi, kształtowany był w formie łodzi, mieszczącej przedział towarowo- pasażerski i silniki, umożliwiającej start z lądu i wody. Sam start realizowany byłby w pionie - dzięki działaniu wirnika nośnego, a aparat byłby w stanie zawisać w powietrzu. Dla lotu poziomego- realizowanego jak pisze z dużą prędkością- służyłyby śmigła ciągnące. Ta rotodyna miała być zbudowana z materiału przezroczystego, nie byłoby jej widać z odległości 2000 m.
Przeznaczona byłaby przede wszystkim do prowadzenia obserwacji powietrznej i fotografii lotniczej. Załogę stanowiłoby 4 ludzi. Szczególnie istotnym jest, że mój aparat może wznosić się z każdego miejsca, z dowolną prędkością - czego jeszcze nikt nie dokonał. Chciałbym dać Rosji pierwszeństwo. Po co kupować projekt i aparaty od innych, gdy można mieć swoje. Z braku środków nie mogę przystąpić do budowy. Władza, myślę, na ten cel nie będzie ich żałować. W przeciwnym razie będę musiał zwrócić się do innych osób o pomoc, dlatego, że uważam swój projekt za bardzo dobry i przydatny w praktyce. Proszę by dano mi możliwość budowy aparatu latającego, zbuduję go w krótkim czasie. Plan aparatu chronię u siebie.
Już 11.05.1910 r. Główny Zarząd Inżynierii (GIU) odpowiedział Przybyszowi, że z uwagi na brak jakichkolwiek danych, obliczeń i rysunków dotyczących aparatu latającego jego prośba o pomoc w realizacji projektu jest oddalona.
Źródło:
[1] Januszewski S. "Pionierzy. Polscy pionierzy lotnictwa 1647- 1918. Tom 1". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2017.[2] Januszewski S. "Tajne wynalazki lotnicze Polaków: Rosja 1870-1917". Wydawnictwo: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej. Wrocław 1998.